Μαμά μου, στη Γιορτή της Μητέρας θα σου πω χρόνια πολλά. Σαν να μην “έφυγες” ποτέ…

Πλησιάζει η Ημέρα της Μητέρας, η Γιορτή της Μητέρας… Μια ημέρα που κάποιοι της δίνουν σημασία και κάποιοι όχι. Έλα μωρέ, σιγά τη γιορτή θα πουν πολλοί, λες και είναι η μόνη μέρα που μπορείς να αγκαλιάσεις και να πεις κάτι για τη μαμά σου. Θα βρεθούν και αυτοί που θα πουν υπάρχει και η μέρα του πατέρα αλλά δεν κάνουμε έτσι. Ο κάθε ένας εκφράζει την οποιαδήποτε ημέρα/γιορτή με το δικό του τρόπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γιορτάζουν σε αυτές τις ιδιαίτερες μέρες είτε είναι ονομαστική γιορτή, είτε είναι γενεθλίων, είτε είναι μια μέρα που έχει καθιερωθεί από την αρχαιότητα ακόμα, όπως αυτή της μητέρας… Για να το έκαναν άλλωστε υπήρχε λόγος…

Θα μου πεις δεν είναι όλες οι μαμάδες ίδιες. Υπάρχει η μανούλα που δεν σε γέννησε, αλλά σε αγάπησε σαν να ήσουν πραγματικό της παιδί, ουσιαστικά γεννήθηκες γι’ αυτήν, υπάρχει η μανούλα που σε γέννησε και έδωσε τα πάντα για να είσαι καλά, πάλεψε να σε κρατήσει μόνη χωρίς δεύτερη σκέψη (και πατεράδες που πάλεψαν μόνοι και πήραν το ρόλο της μητέρας, αν γίνεται δηλαδή, άξιοι και αυτοί), η μανούλα που σε γέννησε και ονειρεύτηκε μια όμορφη οικογένεια και τα κατάφερε. Υπάρχουν και αυτές που δεν… Δεν μου βγαίνει, δεν ξέρω πως να τις χαρακτηρίσω. Δωστε μια ευκαιρία και δύο ακόμα και κάντε μια αγκαλιά, σε όλες τις μανούλες.

Εγώ θα ήθελα απο τα παιδιά μου κυρίως, αυτή τη μερα να μου πουν χρόνια πολλά και να με κάνουν μια αγκαλιά αν και είναι μικρά, δεν θα το σκεφτούν καν, δεν θα το απαιτήσω όμως και ποτέ…

Αυτή την ημέρα θα γιορτάσει και ΘΑ γιορτάζει και η δική μου η μητέρα και όλες οι μητέρες που έχουν φύγει από τη ζωή. Η δική μου έφυγε νωρίς, είχε πολλά να πάρει και να δώσει ακόμα…

Τη νιώθω κοντά μου… Τη νιώθω πως υπάρχει. Άλλωστε δεν μπορώ να πιστέψω πως έχει φύγει…

Δεν ξέρω αν ο χρόνος απαλύνει τον πόνο που νιώθω, δεν ξέρω αν θέλω κι όλας, περίεργο συναίσθημα…

Είναι στιγμές που νιώθεις ότι έχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου αλλά και κάποιες στιγμές βλέπεις με αισιοδοξία, απλά γιατί έτσι πρέπει για να συνεχίσεις να ζεις «ήταν θέλημα Θεού»…

Είμαι και εγώ μαμά και παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου. Είσαι καλά όταν και αυτά είναι καλά και κακά τα ψέματα, καμία μάνα δεν θέλει να βλέπει τα παιδιά της στεναχωρημένα όσο μαύρο και αν υπάρχει. Έτσι λοιπόν σηκώνεσαι και προχωράς «όλα για κάποιο λόγο γίνονται»…

Θα γελάσεις δυνατά, θα χορέψεις, θα διασκεδάσεις, θα μπεις στους ρυθμούς του πριν συμβεί όλο αυτό και θα συνεχίσεις… Κρατάς τις αναμνήσεις ζωντανές, ΟΛΕΣ καλές και κακές και με όλες χαμογελάς… Νιώθεις ακόμα πολλή αγάπη και μια… νοσταλγία.

Κρατάς λοιπόν το «ήταν θέλημα Θεού» και το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται» για να  παρηγορείς/κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, αλλά θα συνεχίσεις δυνατή γιατί έτσι θα ήθελε και εκείνη… Δεν ξεχνάμε καμία μαμά!!!

Μπορεί μαμά να μην ανήκεις εδώ, αλλά με τη σκέψη μου υπάρχεις…

Θα σου πω χρόνια πολλά εκείνη την ημέρα, όπως κάθε φορά μαμά μου!!!

Ρούλα