“Μα γιατί έμενες μαζί του τόσο καιρό;” Ήμουν θύμα κακοποίησης, μην ρωτάτε βλακείες!

Μου πήρε 12 χρόνια, για να ξεκόψω οριστικά. Η σχέση, η οποία ήταν καταδικασμένη από την αρχή, κρατιόταν για καιρό από μια λεπτή κλωστή, που ανά πάσα ώρα και στιγμή ήταν έτοινη να κοπεί. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που ήταν γεμάτη από ενοχές, φωνές, καυγάδες, ξύλο και κίνητρα να φύγω, ένιωσα ακόμα πιο κολλημένη. Δεν μπορούσα να ξεφύγω. Κάτι με κρατούσε εκεί, αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω, τί ήταν.

Ήταν γοητευτικός και ελκυστικός. Μου άρεσε. Μου έδινε προσοχή και με έκανε να αισθάνομαι μοναδική. Δεν είχα ποτέ κάποια σοβαρή σχέση πριν και «κατάπια» αμάσητη κάθε του κουβέντα. Μου έλεγε, ότι ήμουν όμορφη. Ήμουν το αγαπημένο του “μοντέλο”, όταν τράβαγε φωτογραφίες. Συμπάθησε τους φίλους μου, όταν τους τον πρωτοσύστησα. Ένιωσα σαν να ήμουν στον 7^ο ουρανό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά, που νευρίασε μαζί μου. Είχε περάσει περίπου ενάμισης χρόνος από τότε που τα φτιάξαμε και πάνω στη συζήτηση, έκανα ένα σχόλιο, που δεν του άρεσε. Ξαφνικά μου έβαλε τις φωνές, με έβρισε και είπε: “Καλύτερα να προσέχεις τη γλώσσα σου”.

Δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρξαν πολλά περιστατικά εκείνη την περίοδο, αλλά ήμουν τυφλή. Με πρόσεχε, μου έδινε σημασία και αυτό ήταν αρκετό. Επέλεξα να το αγνοήσω και συνέχισα να ελπίζω, ότι αυτό ήταν το φυσιολογικό στις σχέσεις. Υπήρχε κάτι, που μου διέφευγε; Δεν με ένοιαζε – ήμουν σε σχέση με κάποιον, που ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕ.

Καθώς ο χρόνος περνούσε, η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο ακραία. Άρχισε να με κατηγορεί, ότι φλέρταρα με άλλους άντρες. Εάν κοίταζα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και κατά τύχη στεκόταν εκεί κάποιος άνδρας, με κατηγορούσε, ότι «τον κοζάρω». Έμαθα να περπατάω με το βλέμμα χαμηλωμένο και να μην κοιτάω ποτέ γύρω μου, ειδικά άντρα. Μπούκαρε στο δωμάτιο, όταν ετοιμαζόμουν να βγω με φίλες και με κατηγορούσε, ότι φορούσα σέξι εσώρουχα επίτηδες, γιατί σκόπευα να τον απατήσω. Ξεκινούσε καυγάδες αναίτια με άλλους άνδρες, όταν βγαίναμε έξω. Αν έβλεπε κάποιον να κοιτάζει προς τη μεριά μας ή να μας λέει “γεια”, ήταν ικανός να πεταχτεί από την καρέκλα του και να τον αρχίσει στις φάπες.

Πολλοί από τους φίλους και την οικογένειά μου είχαν άρχισαν να βλέπουν την άλλη πλευρά του. Ο αδελφός μου τον πρωτογνώρισε ένα βράδυ, που είχαμε κανονίσει να βγούμε. Στο τέλος της βραδιάς, έμπλεξε σε έναν καυγά στο μπαρ με έναν άλλο νταή μπροστά μας. Με έπεισε, ότι ήταν δικό τους λάθος και έτσι και τολμούσα να διαφωνήσω μαζί του, με αποκαλούσε “ηλίθια, βρωμιάρα ή τσούλα”. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί έγιναν ένα ιδιαιτέρως επαναλαμβανόμενο και συνηθισμένο κομμάτι του ρεπερτορίου του, όταν καυγαδίζαμε.

Δυστυχώς, άρχισα να πιστεύω, όσα μου έλεγε και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και η αυτοπεποίθησή μου, άρχισε να κατηφορίζει. Άρχισε να με βρίζει ακόμα χειρότερα. Με αποκαλούσε “πουτ@να, χοντρή, τεμπέλα. Ποιός μαλ@κας νομίζεις, ότι θα άντεχε να σε πηδ@ει εκτός από μένα;”. Με απομόνωσε με τον καιρό από τους φίλους και την οικογένειά μου. όταν τσακωνόμασταν, έβριζε με τα χειρότερα λόγια εκτός από μένα, και την οικογένειά μου και έκανε σχόλια υπονοώντας, ότι ήμουν αυτή, που ήμουν, διότι έτσι με μάθανε. Να είμαι το ασήμαντο ανθρωπάκι, που βρισκόταν μπροστά του.

Απείλησε να σκοτώσει έναν άνδρα σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων, επειδή σταμάτησε μπροστά από το αυτοκίνητό μας στη σειρά. Έκανε κόντρες με ένα άλλο αμάξι στο κέντρο της πόλης και παραλίγο να συλληφθεί.

Ποτέ δεν είχε άδικο. Ποτέ δεν είχα δίκιο. Η λίστα με τα περιστατικά συνέχισε να αυξάνεται. Με την πάροδο του χρόνου, άρχισε και το ξύλο. Με χτύπαγε και με έφτυνε στο πρόσωπο. Έπεφτα κάτω και έκλαιγα. Γέλαγε, όταν φώναζα. Έκανε ανήκουστα πράγματα, σαδιστικά. Ούρησε πάνω μου, στο κρεβάτι μου μια νύχτα, που κοιμόμουν, επειδή «έτσι του ‘ρθε». Ούρησε και στη θήκη των φακών επαφής μου. Με έσπρωχνε, με κλώτσαγε, με κλείδωνε έξω από το σπίτι. Άρχισε να τσακώνεται με τους φίλους μου και να προσπαθεί να με πείσει, ότι δεν ήταν καλοί για μένα και ότι δεν έπρεπε να είμαι φίλη με κανέναν απ΄ αυτούς. Τους τηλεφωνούσε και τους απειλούσε. Έχασα καλούς μου φίλους εξαιτίας του. Ακόμη και όταν προσπαθούσαμε να συζητήσουμε το τί συνέβαινε, πάντα μου έλεγε, ότι μου άξιζε τέτοιο φέρσιμο ή δικαιολογούσε τον εαυτό του, ότι έτσι έπρεπε να πράξει. Δεν ένιωθε τύψεις.

Άρχισα να μην έχω αίσθηση του τί πραγματικά συνέβαινε. Είχε γίνει συνήθεια. Όταν απειλούσε να με σκοτώσει, όταν κρατούσε ένα πιστόλι στον κρόταφό μου ή με χτυπούσε, δεν φοβόμουν. Όχι επειδή ήμουν καμία αναίσθητη, που μπορούσε να αντέξει τη συμπεριφορά του, αλλά γιατί συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, ότι αυτό για μένα ήταν καθημερινότητα. Αυτό, σε συνδυασμό με τα πειστικά του λόγια, ότι θα ήμουν ένα τίποτα χωρίς αυτόν, οδήγησε στο σήμερα. Τώρα πια, μπορώ να δω, ότι είναι πολλές οι γυναίκες, που μένουν σε τέτοιες σχέσεις ακόμα και όταν μια τέτοια συμπεριφορά γίνει «σύστημα».

Δεν είχα αίσθηση και συνέχισα να ζω αυτή τη ζωή, που η οικογένειά μου δεν γνώριζε. Συνέχισε να γοητεύει με το λέγειν του νέους ανθρώπους, που μόλις γνωρίζαμε και έκανε πέρα τους παλιούς, φίλους και οικογένεια.

Τον παντρεύτηκα μετά από εννέα χρόνια. Ο γάμος διήρκεσε τρία χρόνια. Πέρασα την πρώτη μας επέτειο στον καναπέ της φίλης μου για 3 μέρες, αφού με είχε διώξει από το σπίτι μας. Οι τελευταίοι δύο μήνες του γάμου μας ήταν γεμάτοι ψεύτικες υποσχέσεις και περισσότερη λεκτική και σωματική βία. Είχε υποσχεθεί να ζητήσει βοήθεια και να παρακολουθήσει μαθήματα διαχείρισης θυμού. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Με είχε τουμπάρει με αυτή την υπόσχεση και όταν τα βρήκαμε, ξέχασε, τί είχε υποσχεθεί λέγοντάς μου, ότι “εγώ χρειαζόμουν βοήθεια”.

Τον τελευταίο μήνα της σχέσης μας, διάβαζε τα μηνύματά μου και με κατηγορούσε, ότι έστελνα μηνύματα σε άλλους “άντρες”. Αυτοί οι άντρες ήταν φίλοι μας, αλλά δεν του άρεσε, που έστελνα μηνύματα χωρίς την έγκρισή του. Εκείνη την περίοδο, που με κατηγορούσε, ότι τον απατούσα, είχα την πρώτη μου αποβολή.

Κάθε γυναίκα, που αποβάλει, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται σε μια πολύ συναισθηματική και γεμάτη θλίψη κατάσταση. Ήταν αμείλικτος, όταν με κακοποιούσε. Έφτασε σε σημείο να πει: “Ευτυχώς, που το έχασες. Τί σόι μάνα θα ήσουν…”. Πήρε όλα τα χρήματα από τον κοινό λογαριασμό μας και τα έβαλε σε λογαριασμό, στον οποίο δεν είχα πρόσβαση, επειδή δεν συμφωνούσα να αγοράσουμε playstation. Μου είπε: “Μόλις πάρεις το μάθημά σου, θα σου επιστρέψω τα χρήματα”. Κράτησε τα χρήματα για σχεδόν μια εβδομάδα και με έκανε να τον παρακαλάω να τα επιστρέψει.

Στο τέλος, έρχεται για όλους εκείνη η σταγόνα, που ξεχειλίζει το ποτήρι. Πήγαμε στο γάμο ενός φίλου και η νύχτα τελείωσε με αυτόν να ουρλιάζει στη δεξίωση λέγοντάς μου, ότι «ήμουν έτοιμη να τον κερατώσω» με έναν από τους φίλους του γαμπρού. Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα φτύνοντάς με στο πρόσωπο και κοροϊδεύοντάς με μπροστά στους φίλους μας, λέγοντάς τους, ότι ήμουν το μεγαλύτερο βρωμοθήλυκο του κόσμου.

Γύρισα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και μάζεψα τα πράγματά μου, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να φύγω χωρίς να χρειαστεί να τον αντιμετωπίσω, αλλά με είδε και με εμπόδισε. Αγωνιζόμουν να ξεφύγω. Άρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου χτυπώντας με δυνατά στο χέρι. Από τη δύναμη που έβαλε το κλειδί έσπασε. Οι φίλοι του, που τον έβλεπαν, ότι είχε ξεφύγει, ήρθαν στο δωμάτιό μας και τον κρατούσαν, για να μή με πνίξει. Έφυγε με έναν φίλο του, πήρε και το αυτοκίνητό μου και με εγκατέλειψε στο ξενοδοχείο. Πήρε τον πατέρα μου τηλέφωνο στις 6 το πρωί, για να του πει, ότι «δεν ήμουν άξια για σύζυγος».

Ο πατέρας και η μητέρα μου ένιωσαν απίστευτη ντροπή, καθώς τους φώναζε σε σημείο, που ανησύχησαν για την ασφάλειά μου. Δεν τους έλεγε, πού ήμουν ή αν ήμουν καλά. Η μητέρα μου οδήγησε με το αυτοκίνητό της 200 χιλιόμετρα, χωρίς να έχει πάρει μαζί την ινσουλίνη της και ήρθε, για να με βρει. Εκ των υστέρων, καταλαβαίνω, ότι αυτός πρέπει να είναι ο χειρότερος εφιάλτης ενός γονέα.

Όταν ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα, μίλησα με τον πατέρα μου. Τελικά λύγισα και του τα είπα όλα. Η εξομολόγηση αυτή με έφερε ένα βήμα πριν το διαζύγιο. Το διαζύγιό μου από την κακοποίηση, την εξάρτηση, το φόβο, την ψυχολογική καταπίεση. Χαράμισα δώδεκα χρόνια από τη ζωή μου με έναν άνθρωπο, που δεν φρόντισε για την ευτυχία μου, για μένα και τα συναισθήματά μου, που δεν έδινε σημασία στα «θέλω» μου, τα όνειρα και την αγάπη, που είχα να του προσφέρω.

Μου πήρε αρκετά χρόνια να αντιληφθώ, πόσο κακό μου είχε κάνει αυτή η σχέση. Η «αναισθησία» πέρασε μετά από κάποιο διάστημα και ήμουν σε θέση να αισθανθώ το φόβο, που έπρεπε κανονικά να αισθανόμουν για όσα συνέβαιναν τα τελευταία 12 χρόνια.

Δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, που ξόδεψα τόσο χρόνο. Πιστεύω, ότι με έκανε δυνατότερη. Ανακάλυψα, ποια πραγματικά ήμουν. Έμαθα να είμαι πιο επιφυλακτική στην επιλογή συντρόφων. Λίγους μήνες μετά το διαζύγιό μου, έκανα μια νέα σχέση. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, για να ανακτήσω την εμπιστοσύνη μου και να δοθώ ολοκληρωτικά σε αυτό τον άνθρωπο, αλλά ακόμα είμαι σε μία φάση, που εξακολουθώ να μαθαίνω.

Όσο για αυτόν; Κοιτάζω πίσω και συνειδητοποιώ, ότι δεν είμαι πλέον παντρεμένη μαζί του και αυτό με γεμίζει χαρά. Ο στόχος μου στη ζωή είναι να είμαι ανοιχτή σε νέες εμπειρίες και να βοηθώ, όσες γυναίκες βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση. Το ότι έφυγα ήταν η καλύτερη απόφαση, που πήρα ποτέ. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Τώρα πια περιβάλλομαι από αγάπη και ανοιχτή, σωστή, υγιή επικοινωνία.

Είμαι εδώ, για να πω αυτό, που πολλές άλλες γυναίκες δεν λένε. Εάν εσύ ή οποιαδήποτε άλλη γνωρίζεις, ότι χρειάζεται βοήθεια, σε παρακαλώ, γίνε τα μάτια της. Μίλα της. Πες της να σου πει όποιες ανησυχίες έχει σχετικά με τη σχέση της. Θα μπορούσες να σώσεις τη ζωή της. Αντί να ρωτάς “Γιατί μένεις ακόμα μαζί του;” ή να κάνεις σχόλια, επικεντρώσου στο πόσο θαρραλέο θα ήταν για αυτή τη γυναίκα, που είναι θύμα σε μια καταχρηστική σχέση, να τον εγκαταλείψει και να απομακρυνθεί.

Κάνοντας ένα θύμα να αισθάνεται ενοχές, που έμεινε τόσο πολύ στη σχέση ή δεν έφυγε νωρίτερα, είναι πισωγύρισμα. Βοήθησε τη γυναίκα αυτή να συνειδητοποιήσει μπροστά σε τί βρίσκεται, διότι αν έχει πέσει θύμα κακοποίησης, υπάρχουν πολλά καταπληκτικά πράγματα, που έχει να δει, να κάνει και να αισθανθεί στο μέλλον.

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε εκείνες, που έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία, εκείνες, που μάχονται, για να σταματήσει και εκείνες, που βοηθούν καθημερινά στη συνειδητοποίηση του προβλήματος.

Πηγή: scarymommy.com