Ξύπνησα ένα πρωί και είδα φωτογραφίες του γάμου του, στο fb. Νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρείο | Η ιστορία της Ιλιάδας

Έχασα τον άντρα μου πριν 5 χρόνια σε τροχαίο και έμεινα μόνη με ένα παιδί στην εφηβεία και ένα στην κοιλιά.

Το σοκ μεγάλο, ήμασταν από παιδιά μαζί και δεν ήξερα τί υπάρχει εκεί έξω ούτε με ενδιέφερε να μάθω.

Δεν είχαμε λογαριασμούς στα σόσιαλ, δεν ανεβάζαμε φωτογραφίες από τις στιγμές μας, δεν τσεκαραμε ο ένας το κινητό του άλλου.

Μαζευόμασταν κάθε Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι με συγγενείς και φίλους, ψήναμε, γελάγαμε, πηγαίναμε διακοπές και εκδρομές, κάναμε τα πάντα να προστατέψουμε την οικογένειά μας και να κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή όσο μπορεί να κρατηθεί μια φλόγα ανάμεσα σε λογαριασμούς, εφορία, ατελείωτα 12ωρα δουλειάς και υποχρεώσεις.

Έστω και έτσι ήμασταν ευτυχισμένοι στον μικρόκοσμό μας. Έναν μικρόκοσμο που τον γκρέμισε μια νταλίκα που ερχόταν από το απεναντι ρεύμα και σε δευτερόλεπτα σκότωσε 15 χρόνια ευτυχίας, σκότωσε ό,τι αγαπούσα, ό,τι ονειρευόμουν και βρέθηκα γυμνή στην άσφαλτο να φωνάζω το όνομα του άντρα μου, που αιμορραγούσε από τα αυτιά καθώς ξεψυχούσε στα χέρια μου.

Τι να σου πω μετά απο αυτό; Ότι δεν ήξερα από πού ξημερώνει; Ότι κόντεψα να χάσω το μωρό γιατί ήμουν έγκυος και δεν το ήξερα; Ότι έπρεπε να στηρίξω το μεγάλο μου παιδί που έμπαινε στο γυμνάσιο; Ότι για ένα χρόνο ζούσα με ηρεμιστικα ή ότι όλοι αυτοί που ψήναμε μαζί τις Κυριακές ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ, χωρίς ποτέ να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι; Ήρθαν στην κηδεία και στα σαράντα και αντίο.

Τα παιδια και ειδικά το μωρό, έγιναν το κίνητρό μου και αναγκαστικά με σήκωναν από το κρεβάτι. Αν με ρωτήσεις τον πρώτο χρόνο από τον θάνατο του άντρα μου, δεν τον θυμάμαι, είναι σαν να έπαιζα σε ταινία, σαν ονειρο. Ήταν και η γέννα της μικρής που μεσολάβησε και η προσοχή μου στράφηκε σχεδόν ολη επάνω της. Ένα χρόνο μετά και επειδή δεν είχα παρέες, άνοιξα προφίλ στο φεις. Τρόμαξα με αυτά που αντίκρισα, ξαφνικά βγήκα πρόβατο στους λύκους και έπρεπε να επιβιώσω. Δεν απαντουσα σε μηνύματα ούτε δεχόμουν αιτήματα εύκολα, το χρησιμοποιούσα περιορισμένα ίσα να βλέπω καμια είδηση ή τί γράφουν διάφοροι φίλοι.

Μια μέρα, μια συνάδελφος πρότεινε να πάμε για έναν καφέ μετά τη δουλειά. Δεν το ειχα κάνει ποτέ και είπα να πάω να ξεσκάσω, είχα από τον θάνατο του αντρα μου να βγω εστω και για έναν καφέ. Όπως καθόμασταν στην καφετέρια, πέρασε ένας γνωστός της και έκατσε για λίγο μαζί μας. Αυτο ήταν. Μια ματιά τίποτα άλλο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αλλά ο καφές έγινε μπύρα και η μία μπύρα έγινε δεύτερη και τρίτη. Γέλια, συζητήσεις, κουβέντες σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σύντομα βγήκαμε οι δυο μας. Του είπα την ιστορία μου και του ξεκαθάρισα ότι δεν θελω κάτι παραπάνω προς το παρόν και βλέπουμε. Δέχτηκε.

Πέρασαν 3 απίστευτοι μήνες. Ένιωθα πως η ζωή μου έδινε πίσω, όσα μου είχε στερήσει για ένα χρόνο. Εκδρομές, βόλτες, απίστευτο σ#ξ, με κοιτούσε και έλιωνε. Σκεφτόμουν μέχρι και να του γνωρίσω τα παιδιά, τί στο καλό, πόσο έξω να έπεφτα; Δεν είχα δώσει σημασία όταν μου ζήτησε να μην πούμε τίποτα στη συνάδελφο που μας γνώρισε διότι δεν ήθελε γενικά να μας γλωσσοφάνε έλεγε κι έτσι δεν μίλησα. Που να’ξερα…

Ένα πρωί όπως όλα τα άλλα, σηκώθηκα να ετοιμάσω τα παιδιά και να πάω για δουλειά. Πήγα στο γραφείο και αμέσως σήκωσα το τηλέφωνο να τον πάρω. Ήταν κλειστό. Εκείνο το ΣΚ μου είχε πει θα έλειπε για δουλειά στο εξωτερικό και δεν τα είχαμε πει πολύ. Άνοιξα τον υπολογιστή και τί να δω….που να μην έβλεπα….εκείνον γαμπρό, δίπλα του η νύφη και παραδίπλα η συναδελφός μου. Που πήγε στον γάμο του και το ανέβασε στο fb. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν καλεσμένος ή ότι πάντρευε την αδερφή του, δεν έβγαζε νόημα αυτό που έβλεπα. “Τάνια, πήγες σε γάμο με τον Γιώργο;”. “Καλέ πας καλά; Στον γάμο του Γιώργου πήγα παντρεύτηκε το Σάββατο”. Έπαθα νευρικό κλονισμό, τα πόδια μου έφταναν στο κεφάλι από το τρέμουλο και με πήγαν στο Αττικό. Νοσηλεύτηκα ένα μήνα με νευρικό κλονισμό στην ψυχιατρική πτέρυγα.

Αυτός; Αυτός έπαιρνε τηλέφωνα και παρακαλούσε. Ερχόταν κάτω απ το σπίτι μου. Μου τα έλεγε η συνάδελφός μου η Τάνια, στην οποία τα είπα όλα εκείνη τη μέρα και ανέλαβε να με βοηθήσει. Ευτυχώς είχα την Τάνια και τη μαμά μου, που ήρθε άρων άρων από το χωριό να κρατήσει τα παιδιά. Ο τύπος είχε ανοίξει πόσα ψεύτικα προφίλ στο fb και μου έστελνε μηνύματα. Ναι τέτοιο θράσος. Σε ένα μάλιστα έγραφε ότι αναγκάστηκε να παντρευτεί γιατί ήταν έγκυος η γυναίκα του και ότι εμένα ήθελε και εμένα θα αγαπούσε μια ζωή και πώς δεν πρόλαβε να μου μιλήσει. 3 μήνες δεν είναι αρκετός χρόνος για να προλάβεις.

Αναγκάστηκα να απενεργοποιήσω τον λογαριασμό μου στο fb για να γλιτώσω. Κι όπως τράβηξα την πρίζα του προφίλ τράβηξα μια και στης καρδιάς και ξήλωσα τα πάντα.

Τώρα μόνο πηδάω και φεύγω. Ναι τόσο κυνικά και δεν με νοιάζει τί θα πείτε. Δεν με ενδιαφέρει να μου πείτε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν με αφορά.

Με αφορά μόνο το πως έγινα εγώ που ενώ κάποτε διέφερα, με έκαναν όμοιά τους και χειρότερη για να μην πεθάνω απ’ τις πληγές τους.

Μόνο ο άντρας μου, μόνο…

Γαμώ τα παντελόνια που (δεν) φοράτε γαμώ…

Ιλιάδα