ΚΑΜΙΑ προστασία για τους μονογονείς δημοσίους υπαλλήλους. Γιατί;

Είμαι η Νίκη και μητέρα δυο υπέροχων αγοριών Πρώτης και Τρίτης Δημοτικού. Είμαι διαζευγμένη εδώ και 2 χρόνια.  Εργάζομαι σε δημόσια υπηρεσία στην επαρχία. Οι γονείς μου, ο αδερφός μου όλο το υποστηρικτικό μου περιβάλλον βρίσκονται στην Αθήνα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Με τον πρώην σύζυγό μου, γνωριστήκαμε στην επαρχία που πήγα για να δουλέψω . Ήταν ήδη χωρισμένος και είχε ένα κοριτσάκι.  Τον ερωτεύτηκα και μετά από κάποια χρόνια σχέσης, τον παντρεύτηκα χωρίς να υπολογίσω πως είχε παιδί από άλλο γάμο. Δέχτηκα με πολύ αγάπη το παιδάκι αυτό, το οποίο από το 2006 έμενε μαζί μας αφού η μητέρα του μετακόμισε σε άλλη πόλη και εκείνο δεν πήγε μαζί της (Φρόντισε ο μπαμπάς του με δόλιους τρόπους για αυτό).

Με τον πρώην  αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω ακόμη και σήμερα πάρα πολλά προβλήματα. Προσπαθεί να με εξαθλιώσει οικονομικά και ψυχολογικά. Δεν έδινε διατροφή και του έκανα κατάσχεση μισθού, πήρε ότι μετρητά είχαμε στην τράπεζα από κοινoύ, δικαστήρια για το κοινό αυτοκίνητο, δεν επικοινωνούσε καθόλου μαζί τους στην αρχή, μετά όποτε δεν είχε δουλειές.

Το τελευταίο οκτάμηνο τα παίρνει κανονικά, αλλά δεν πρέπει να παραλείψω πως από τα φετινά Χριστούγεννα, όταν παίρνει τα παιδιά τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές τα πηγαίνει να διαμένουν στο σπίτι της σχέσης του ενώ παράλληλα δεν έχει διστάσει να τα αφήσει εκεί και αυτός να φύγει επικαλούμενος διάφορες “δουλειές”. Το κυριότερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι πως δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τους μονογονείς στο Δημόσιο. Εδώ και δυο χρόνια προσπαθώ να κάνω την μετάθεσή μου για την Αθήνα αλλά δεν τα έχω καταφέρει.

Τον τελευταίο χρόνο, έχω έρθει στην Αθήνα προσωρινά (χωρίς δηλαδή να έχω την οργανική μου θέση εδώ). Ήταν ο καλύτερος χρόνος των τελευταίων ετών.

Είμαι κοντά στους γονείς μου οι οποίοι με βοηθούν σε όλους τους τομείς και με υποστηρίζουν τόσο εμένα όσο και τα μικρά μου αγγελούδια. Οικονομικά είμαστε καλύτερα και δεν κάθονται πια στο ολοήμερο σχολείο όπως παλιά. Τρώνε ζεστό φαγάκι από την γιαγιά μέχρι να επιστρέψω εγώ από την εργασία μου, πάνε στις δραστηριότητές τους όταν εγώ εργάζομαι και δεν μπορώ (δουλεύω βάρδιες), παίζουν με τον παππού, την γιαγιά και τα ξαδέρφια τους και τόσα άλλα.

ΟΜΩΣ αυτό η υπηρεσία μου θέλει να τους το στερήσει. Με καλούν να γυρίσω να εργαστώ στην επαρχία που δεν έχω κανέναν δικό μου άνθρωπο και τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν να ζήσουμε αξιοπρεπώς, γιατί λέει υπάρχει έλλειψη προσωπικού, ενώ την ίδια ώρα λείπουν από την υπηρεσία άλλοι συνάδελφοι που όμως έχουν το γνωστό “μέσον” και κανένας δεν μπορεί να τους πειράξει.

Έχω απευθυνθεί σε πολλούς, ακόμη και βουλευτές αλλά κανείς ως σήμερα δεν με έχει βοηθήσει. Νόμοι, λέει. Αναρωτιέμαι γιατί  οι νόμοι να ισχύουν για μερικούς και για άλλους όχι; Είμαι σε απόγνωση. Σκέφτηκα ακόμη και να παραιτηθώ αλλά μετά πως θα ζήσουμε που οι εποχές είναι δύσκολες και υπάρχει ανεργία;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ;