fbpx

Ιστορίες ζωής: 3 μόνες μαμάδες, αφηγούνται!

| 2 Αυγούστου 2016
ADVERTISEMENT

“Λατρεύω να είμαι μαμά. Νιώθω τη ζωή μου ολοκληρωμένη”.
Κατερίνα, 39 ετών

Στην ηλικία των 37 ετών έμαθα ότι περιμένω παιδί και πετούσα στα σύννεφα. Είχα χωρίσει από τον άντρα μου, αλλά σε εκείνη τη χρονική στιγμή ήμασταν μαζί. Μόλις έμαθα ότι ήμουν έγκυος, ξεκίνησα να θέλω να φροντίσω περισσότερο τη ζωή μου με μια πιο ευρεία έννοια. Τα προβλήματα με τον άντρα μου συνέχισαν να υπάρχουν, οπότε όταν ήμουν έξι εβδομάδων έκανα αίτηση διαζυγίου.


ADVERTISEMENT

Ήμουν άρρωστη καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Και επειδή ήμουν μόνη μου, όταν γυρνούσα από τη δουλειά δεν ένιωθα καλά , πονούσε η πλάτη μου και δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει να μαγειρέψω  ή να καθαρίσω. Έπρεπε να κάνω τα πάντα μόνη μου. Ευτυχώς είχα ανθρώπους στη ζωή μου που ήξεραν ότι είμαι μόνη μου και με στήριξαν.  Η ξαδέρφη μου με βοήθησε αρκετά, πολλές φορές μαγείρευε και με καλούσε σπίτι της απλά για να μου κάνει παρέα.  Επίσης ένας φίλος μου ήξερε να συναρμολογεί έπιπλα και με βοήθησε με όλο το σπίτι

Τον περισσότερο καιρό όσο ήμουν έγκυος, ήμουν λυπημένη γιατί έβγαινα από ένα διαζύγιο, και ήθελα να κλάψω πολύ. Ήμουν πραγματικά ανήσυχη, ότι το μωρό μου θα είναι ένα θλιβερό μωρό. Έτσι, προσπάθησα να βρω δραστηριότητες που θα με έκαναν να νιώθω χαρούμενη, όπως ο χορός. Έκανα επίσης γιόγκα και πιλάτες μία φορά την εβδομάδα. Ασκήσεις που με έκαναν να αισθάνομαι καλύτερα, και ότι το μωρό μου θα ήταν  καλά.

Η ξαδέρφη μου ήρθε μαζί μου στο νοσοκομείο και με στήριξε σε όλη τη διάρκεια του τοκετού. Όταν η κόρη μου η Χριστίνα γεννήθηκε, σκέφτηκα “Αυτή θα είναι η αρχή της νέας μας ζωής. Είναι ένα όμορφο μωρό και είναι το φως της ζωής μου”.


ADVERTISEMENT

“Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα είναι να ζητήσω βοήθεια”
Κωνσταντίνα, 43 ετών

Έπαθα σόκ όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος στα 42. Πάντα ήθελα παιδιά , και περνούσα τα τελευταία χρόνια με το να ξανασκέφτομαι γιατί δεν έχω κάνει. ‘Όταν πήγα στο γιατρό για να επιβεβαιώσω την εγκυμοσύνη μου, μου είπε να προσέξω εξαιτίας της ηλικίας μου. Ήταν σίγουρα μια δήλωση που έπρεπε να πάρω στα σοβαρά, αλλά ήθελα να κάνω παιδί, οπότε άφησα τη φύση να λειτουργήσει.

Είπα στην οικογένεια μου ότι ήμουν τεσσάρων μηνών και η απάντηση τους ήταν πάρα πολύ θετική. ( Ο πατέρας το γνωρίζει αλλά δεν είναι κομμάτι της ζωής μας.) ήμουν αγχωμένη επειδή δεν ήμουν σίγουρη  πως θα τα κατάφερνα μόνη μου, οικονομικά και αισθηματικά. Όταν δεν υπάρχει σύντροφος στην εικόνα, πέρα από την οικογένεια που θα σου προσφέρουν φίλοι και συγγενείς, νιώθεις ότι είσαι μόνος σου. Έχασα τη δουλειά μου όταν ήμουν 31 εβδομάδων, κάτι το οποίο με άγχωσε πολύ.

Είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος και το να ζητήσω βοήθεια ήταν πολύ δύσκολο για εμένα. Με το να αποκτήσω παιδί, συνειδητοποίησα ότι έχω όρια και ότι πρέπει να ζητήσω βοήθεια. Ζήτησα από μια φίλη να κάνει μαζί μου μαθήματα τοκετού και η μαμά μου προσφέρθηκε να έρθει στη γέννα και να με βοηθήσει και αργότερα με το μωρό.

Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά το μωρό δεν ήταν στη σωστή θέση γι αυτό ο γιατρός μου πρότεινε να κάνω καισαρική. Η κόρη μου Άννα , γεννήθηκε υγιέστατη και 4 κιλά. Η συμβουλή μου για τις μόνες μαμάδες:  Σκεφτείτε όσα πράγματα έχετε κάνει με επιτυχία στη ζωή σας και αντλήστε δύναμη από αυτά.

“Όταν επιλέγεις να κάνεις παιδί μόνη σου, υπάρχει μια ενοχή ότι θα τους λείψει ο άλλος γονιός!”
Μαίρη, 37 ετών

Την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος ήμουν 30 ετών. Είχα μόλις χωρίσει και μου ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε να γίνει μέρος της ζωής μας. Οπότε γύρισα στην πόλη μου και μετακόμισα με τον αδερφό μου. Η εγκυμοσύνη μου ήταν ανώδυνη μέχρι την ώρα του τοκετού. Το μωρό έπρεπε να γεννηθεί Φεβρουάριο, αλλά γέννησα το Νοέμβριο. Η κόρη μου ήταν στο νοσοκομείο για 63 μέρες, αλλά είχα γύρω μου πολύ καλές φίλες που με υποστήριξαν πάρα πολύ.

Ήμουν τυχερή που όταν ρώτησα για βοήθεια, υπήρχαν άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν. Είμαι γενικά πολύ ανεξάρτητη και αυτάρκης σαν άτομο, αλλά όταν χρειάζεσαι πάνες και δεν μπορείς να πάρεις το πρόωρο μωρό σου έξω να ψωνίσεις, είναι σημαντικό να έχεις κάποιον που μπορείς να καλέσεις για να ζητήσεις βοήθεια. Όταν η Νεφέλη ήταν 4 χρονών, άρχισα βγαίνω με κάποιον και έμεινα έγκυος απροσδόκητα. Δεν ήμουν ευχαριστημένη. Ντρεπόμουν. (Αλλά, δεν υπήρξε ποτέ μια στιγμή σε εγκυμοσύνη που να ένιωσα ότι δεν θα επιβιώσω.) Η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν δύσκολη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένιωθα φοβερή αδιαθεσία τα πρωινά. Και, σε πέντε μήνες, ο γιατρός μου με συμβούλεψε να μείνει ξαπλωμένη στο κρεβάτι  μου, γιατί ο τράχηλος μου είχε αρχίσει να λεπτός και είχα συσπάσεις.

Ως μόνη μητέρα ενός τετράχρονου κοριτσιού, ήλπιζα στη βοήθεια των φίλων μου , ξανά. Κοιτώντας πίσω, εύχομαι να είχα ζητήσει βοήθεια πιο συχνά , αλλά ήταν δύσκολο για εμένα. Κατέληξα στο νοσοκομείο στις 24 εβδομάδες  και έμεινα στο κρεβάτι μέχρι να ξεκουραστώ. Ευτυχώς , κάποιοι πολύ καλοί φίλοι μου, κάλεσαν εμένα και την κόρη μου να μείνουμε μαζί τους για την υπόλοιπη εγκυμοσύνη μου.

Ήμουν αυστηρά ξαπλωμένη και γέννησα στις 40 εβδομάδες. Έσπρωχνα με δύναμη για έξι ώρες και οι φίλες μου με στήριξαν σε όλη τη διάρκεια του τοκετού. Δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς αυτές. Τώρα ο γιός μου ο Δημήτρης είναι 2 ετών και είναι ένα ευτυχισμένο παιδί!

Πηγή: http://www.fitpregnancy.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ