Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών τη δεκαετία του ’80. Να με σέβεστε!

Την δεκαετία του ’80 δεν επιτρεπόταν να χωρίσεις. Έπρεπε να σκεφτείς πρώτα τι θα πει ο κόσμος και μετά τι είναι καλύτερο για σένα και για τα παιδιά σου. Έπρεπε να σκεφτείς πώς θα σε χαρακτηρίσει η γειτονιά, οι φίλοι και γνωστοί και μετά πώς θα ζήσεις και θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Δεν είχες δικαίωμα να βάλεις πάνω  από τη γνώμη του κόσμου, την δική σου ευτυχία.

Από τη Λίνα Παπαδοπούλου
Πηγή: http://justlina.gr/

Έτσι, μεγαλώναμε σε οικογένειες που ενώ ξέραμε και βλέπαμε ότι δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο,  παρέμενε τυπικά οικογένεια γιατί η κοινωνία δεν θα δεχόταν μια χωρισμένη γυναίκα και τα παιδιά της. Πόσο μάλλον η εκκλησία και ο κύκλος της που θεωρούσε ότι η προσπάθεια για να σωθεί η οικογένεια πρέπει να είναι μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή είναι η αλήθεια για την πλειοψηφία των ζευγαριών που άργησαν να χωρίσουν τότε και για πολλά ζευγάρια που δεν το τόλμησαν ποτέ κάνοντας τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους δυστυχισμένους.

Εμένα η μαμά μου το τόλμησε τελικά, όταν ήμουν 12-13 χρονών,  αφού για χρόνια ταλαιπωρήθηκε με το φόβο της γιαγιάς μου για τον κόσμο και τη γνώμη που θα έχουν όλοι γύρω για εμάς. Δεν την αδικώ φυσικά τη γιαγιά μου γιατί έτσι ήταν τότε. Λέγανε παντού ότι τα παιδιά των χωρισμένων γονιών καταλήγουν εγκληματίες, ναρκομανείς, πουτάνες και ό,τι άλλο περιθωριοποιημένο μπορείτε να φανταστείτε και αυτή έτρεμε στην ιδέα ότι θα μεγάλωναν δύο παιδιά χωρίς μπαμπά. Γιατί πέρα όλων των άλλων που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω η αλήθεια είναι ότι η παρουσία και μόνο του πατέρα στο σπίτι σώζει πολλές φορές από πολλά. Όχι μόνο ως φόβος αλλά και σαν ασφάλεια, σαν αξία, σαν σεβασμός και τέλος σαν σύντροφος σε ένα μεγάλωμα παιδιών με όλες τις δυσκολίες που κρύβει αυτό !!!

Δεν υπήρχαν πολλές στιγμές στη ζωή μου που με έκαναν να νιώσω άσχημα ως παιδί χωρισμένων γονιών όχι γιατί ο κόσμος ήταν καλός αλλά γιατί δεν ένιωθα εγώ άσχημα που οι γονείς μου είχαν χωρίσει και έτσι ακόμη και αν μου λέγανε κάτι ή δείχνανε αυτή την λύπηση στα μάτια, εμένα δεν με άγγιζε γιατί  εκείνη την περίοδο είχα φίλες, φίλους και ήμουν καλά. Ήταν δε η περίοδος που η αίσθηση του χιούμορ μου είχε εκτιναχθεί  όπως και του αδελφού μου που ήταν στα ύψη από πάντα και έτσι μέσα στη θλίψη μας, γελάσαμε πολύ!!!

Παίζει να ήμουν και το μόνο παιδί χωρισμένων γονιών μέσα στην τάξη, το μόνο στην παρέα του γυμνασίου και έφτασα λύκειο για να έχω και την φίλη Νίκη συμπαράσταση.  Τότε μαζί αποδομήσαμε τελείως την κατάσταση των παιδιών των χωρισμένων γονιών γελώντας κάθε φορά και πειράζοντας η μία την άλλη ότι σίγουρα έχουμε ψυχολογικά προβλήματα.

Όσο άτυχη ήμουν που δεν μεγάλωνα με ολόκληρη ο ικογένεια τόσο τυχερή τελικά αποδείχτηκα που οι φίλες μου είχαν πατεράδες που τις λάτρευαν και μαζί με αυτές αγάπησαν και εμένα και έτσι πέρασα γιορτές με μεγάλες οικογένειες, γλέντια πασχαλινά και σούβλες σαν να ήμουν του σπιτιού τους (κύριε Χρήστο, κύριε Παναγιώτη και κύριο Αλέκο σας χρωστάω πολλές ευτυχισμένες μου στιγμές).

Χρειάστηκε να δουλέψουμε πολύ με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας για να βρούμε τις ισορροπίες μας μέσα μας και έξω μας. Δεν υπήρχε η έννοια του ψυχολόγου σαν άμεση βοήθεια για τα παιδιά ή τους γονείς. Ακόμη και αν υπήρχε θα ήταν μία ακόμη ρετσινιά (και παιδί χωρισμένων γονιών και σε ψυχολόγο, διπλό το χτύπημα).

Έτσι παλέψαμε μόνοι μας να αποδεχτεί μια κοινωνία ότι αν και παιδιά χωρισμένων γονιών είμαστε καλά όσο τραβηγμένο και αν ακούγεται. Παλέψαμε μόνοι μας να λύσουμε τις απορίες μας, τους προβληματισμούς μας για να μπορέσουμε να απαγκιστρωθούμε από το παρελθόν μας και να προχωρήσουμε στο μέλλον μας.

Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών τη δεκαετία του ’80….να με σέβεστε!!!

Πηγή φωτογραφίας: http://istoria2gymkilkis.blogspot.gr/2016/04/1980.html