Η πρώτη γιορτή Αγ. Βαλεντίνου μετά το θάνατο του άντρα μου

Τετάρτη. 14 Φλεβάρη. Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. “Love is in the air”, ακούει παντού κανείς.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, η μέρα αυτή σημαίνει λουλούδια, δείπνο, κρασί, σοκολάτες και άλλα διάφορα φανταχτερά. Εσώρουχα και σεξ για τους πιο τυχερούς. Τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία θα τρελαθούν στα ρεζερβέ, ζαχαροπλαστεία και ανθοπωλεία θα ξεπουλήσουν, τα κοινωνικά μέσα θα πλημμυρίσουν με ιστορίες αγάπης και φωτογραφίες με καρδούλες και κόκκινα τριαντάφυλλα.

Ήμουν από τις τυχερές. Όλα αυτά τα έζησα, τα απόλαυσα, τα χάρηκα. Φέτος, όμως, είναι διαφορετικά. Είναι η πρώτη γιορτή μετά το θάνατο του συζύγου μου. Δεν υπάρχει πλέον έρωτας να γιορτάσω. Θα αναπολήσω όλες μας τις όμορφες στιγμές μαζί, τα σοκολατάκια, που μου έφερνε και θα κάτσω να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω όλα του τα γράμματα και τις κάρτες του. 

Δεν είμαι η μόνη, που νιώθω έτσι. Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι εκεί έξω τώρα, που θα ήθελαν η 14^η Φλεβάρη να είναι μια κοινή μέρα.

Ο σύζυγός μου «έφυγε» πριν από 2 μήνες. Προσπάθησα να βρω παρηγοριά μέσα από το γράψιμο. Σε απάντηση, έλαβα δεκάδες μηνύματα από χήρες (και χήρους), που μοιράστηκαν μαζί μου την απώλειά τους. Δεν ξέρω γιατί. Είμαι ο τελευταίος κατάλληλος άνθρωπος στη γη να δώσει συμβουλές ή να κάνει προτάσεις για οτιδήποτε σχετίζεται με τη ζωή γενικά. Κι όμως, οι ερωτήσεις εξακολουθούν να πέφτουν βροχή.

Έχω ενταχθεί σε μια ομάδα νεαρών χήρων online. Η μια ιστορία πιο σπαρακτική από την άλλη. Η επέτειος χηρείας μια γυναίκας ήταν η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Κάποιες από τις ιστορίες, που διάβασα, κάνουν την ιστορία μου να μοιάζει παραμυθάκι. Η καρδιά μου πονάει για καθεμία από αυτές τις γυναίκες, ειδικά για τα παιδιά τους, που ρωτάνε συνέχεια πού πήγε ο μπαμπάς τους. Ξέρω πολύ καλά. Η έλλειψη απαντήσεων φέρνει σιωπή.

Ο πόνος και η θλίψη είναι φανερά στα e-mail τους. Το πληκτρολόγιο συνήθως ποτίζεται με δάκρυά τους. Τόσοι πολλοί από αυτούς αισθάνθηκαν ή και αισθάνονται φόβο, θλίψη και άγχος για το μέλλον τους και για το μέλλον των παιδιών τους. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν πώς να συνεχίσουν. Όλοι θέλουν όλο αυτό να είναι ένας εφιάλτης, από τον οποίο θα ξυπνήσουν.

Δεν έχω απαντήσεις για τίποτε απ’ αυτά. Εξακολουθώ να προσπαθώ να βρω τον τρόπο να τα βγάλω πέρα. Τους λέω μόνο να στηριχτούν σε κάποιο φίλο ή στην οικογένειά τους και σε όποιον γενικά μπορεί να τους βοηθήσει, αν και γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είναι εύκολο. Αναρωτιέμαι συχνά αν αυτές οι γυναίκες έχουν κάποιον να τις παρηγορήσει. Έχουν ανθρώπους να τις στηρίξουν, να τους δώσουν κουράγιο, να τους ανεβάσουν το ηθικό και να τις βοηθήσουν να σηκώσουν τα βάρη τους; Ίσως να μην έχουν κανέναν να τους πάει ένα πιάτο φαί, όταν αρρωστήσουν ή να τους πάρει τα παιδιά απ’ το σχολείο, ώστε να μπορέσουν να θρηνήσουν με την ησυχία τους και όχι βουβά. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να βοηθήσω.

Γι’ αυτό γράφω. Για να με βοηθήσετε. Υπάρχουν τόσοι πολλοί πονεμένοι άνθρωποι, που χρειάζονται καλοσύνη, ενθάρρυνση, ένα χέρι να στηριχτούν. Τόσοι πολλοί πληγώνονται κάθε μέρα. Έρχεται ένα πρωί και ξυπνούν χωρίς τους συντρόφους τους. Έτσι, όχι μόνο τη μέρα αυτή, σας παρακαλώ, ψάξτε τους. Γίνετε εσείς αυτή η καλοσύνη, η ενθαρρυντική λέξη, αυτό το χέρι. Γίνετε η αγάπη, που χρειάζονται όλες τις μέρες του χρόνου.

Η 8χρονη κόρη μου σήμερα τραγούδησε για πρώτη φορά μετά το θάνατο του μπαμπά της. Ήταν στο δωμάτιό της και σιγοτραγουδούσε. Κόλλησα το αυτί μου στην πόρτα, για να ακούσω καλύτερα. Χαμογέλασα. Ήταν εκτός τόνου, αλλά ήθελε να περάσει το μήνυμά της και το έκανε: «Η αγάπη σ’ αγγίζει στην καρδιά σε χτυπάει, πολλά σου θυμίζει μα λίγα ξεχνάει». Ούτε ξέρω πού το άκουσε. Το μόνο, που ξέρω είναι ότι το μήνυμά της δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές. ΑΓΑΠΗ. Δώστη απλόχερα.

Πηγή: scarymommy.com