Η πεθερά μου ήταν ο λόγος που χώρισα γιατί έμαθε τον γιο της ότι οι γυναίκες πρέπει να υπακούν τον σύζυγο

Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας της πεθεράς μου, προσπαθώντας να ταΐσω το γιο μου, ο οποίος συνέχισε να μου φτύνει τη φρουτόκρεμα στη μούρη. Σε ηλικία 9 μηνών, του άρεσαν τα περισσότερα φαγητά, αλλά όχι η φρουτόκρεμα.

Αφού η πεθερά μου με παρακολούθησε για μερικά λεπτά, σηκώθηκε και μου είπε: “Δεν ξέρω, γιατί δυσκολεύεσαι τόσο. Ο ύπνος και το φαγητό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα στα δικά μου τα παιδιά. Έτρωγαν, κοιμόντουσαν και έκαναν ό, τι τους έλεγα εγώ”, είπε γυρνώντας την πλάτη της, για να πλύνει τα πιάτα.

“Δηλαδή μεγάλωσες δυο ρομποτάκια. Από πού τα πήρες να πάω κι εγώ να πάρω ένα;”, τη ρώτησα.

Η απάντησή μου την ενόχλησε και το έδειξε. Μου είπε ότι παρόλο, που έκανε 4 παιδιά σε σύντομο χρονικό διάστημα, έκανε τα πάντα στο σπίτι. Ο σύζυγός της εργαζόταν πολλές ώρες και δεν τον άφησε ποτέ ούτε μια πάνα να αλλάξει, ούτε να σηκωθεί τη νύχτα να ταΐσει κάποιο απ’ τα παιδιά.

Δεν άκουσα και τίποτα καινούργιο. Μου το είχε «χτυπήσει» πολλές φορές μέχρι εκείνη τη μέρα. Πάρα πολλές φορές. Λες και δεν είχα καταλάβει ότι εννοούσε: «Ζητάς από το γιο μου συνέχεια να σε βοηθάει με τα παιδιά, ενώ θα έπρεπε ΕΣΥ από μόνη σου να είσαι σε θέση να χειριστείς την κατάσταση».

Κάθε φορά, που ζητάω από τον άντρα μου να με βοηθήσει σε κάτι, που υποτίθεται ότι είναι δική μου «δουλειά» ή διαφωνώ σε κάτι που θα πει, με κοιτάει όλο μίσος και πετάει σπόντες. Για την ιστορία να σου πω, ότι είναι η καλύτερή του με τα παιδιά. Θέλει και πάνες να αλλάζει και μπάνιο να τα κάνει και να τα ταΐζει και να τα κοιμίζει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι το πώς φερόταν η πεθερά μου σαν σύζυγος και μητέρα όλα αυτά τα χρόνια. Σύμφωνα με τον πρώην άντρα μου, η μητέρα του ποτέ δεν αμφισβήτησε το μπαμπά του, ούτε του αντιμίλησε ποτέ, ούτε του έφερε αντίρρηση, εάν υπήρχε κάτι, το οποίο δεν ήθελε ή δεν συμφωνούσε μαζί του. Ήταν πάντα πειθήνια και «ανθρωπάκι». Έκανε ό, τι της έλεγε ο άντρας της χωρίς να αντιδρά και χωρίς να παραπονιέται. Τον άφηνε να κάνει κουμάντο σε όλα. Ποτέ δεν του μίλησε για όσα την ενοχλούσαν ή την έκαναν να αισθάνεται άβολα. Τα έκρυβε όλα μέσα της και φερόταν σαν να ήταν όλα τέλεια και ιδανικά.

Ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια. Δεν μπορεί να ήταν όλα τόσο τέλεια συνεχώς. Ο πρώην μου πάντως έτσι πίστευε (γι’ αυτό μάλλον χωρίσαμε). Πίστευε, ότι όλα ήταν πάντα ρόδινα. Είχε, λέει, την «τέλεια» παιδική ηλικία και οι γονείς του τον «τέλειο» γάμο, κάτι που ήθελε και για τον ίδιο: Αυτή την εικόνα, που είχε πλάσει στο μυαλό του βλέποντας την «ευτυχία» στο γάμο των γονιών του.

Αυτό ήταν το μεγάλο μας πρόβλημα. Εγώ, βλέπεις, δεν ήμουν η μάνα του και ούτε σκόπευα να γίνω. Όταν αμφισβητούσα κάποια απόφαση που πήρε ή του πήγαινα κόντρα ή διαφωνούσα μαζί του, ήταν γι’ αυτόν λες και έδειχνα τη μεγαλύτερη ασέβεια προς το πρόσωπό του. Να διαφωνήσω εγώ μαζί του; Η σύζυγος να κοντράρει τον άντρα της, την κολώνα του σπιτιού της; Δεν μπορούσε να το δεχτεί.

Αυτό, που ήθελε ήταν μια υποταγμένη γυναίκα, που θα υποκρινόταν ότι όλα είναι τέλεια, ανεξάρτητα από το τί σκέφτεται, τί νιώθει και τί δείχνει προς τα έξω. Κάποια, που θα στεκόταν στο πλευρό του άντρα της συμφωνούσε δεν συμφωνούσε μαζί του.

Το να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζω την άποψή μου ήταν έγκλημα κατ’ αυτόν. Ήμουν μια «δύσκολη» περίπτωση, ένα πρόβλημα, που έπρεπε να λυθεί. Η μητέρα του είχε «ζωγραφίσει» μέσα του μια τόσο διαφορετική εικόνα για το τί σημαίνει γάμος και σύμπραξη. Ποτέ δεν αντιμίλησε στο σύζυγό της, ούτε εξέφρασε τις δικές της απόψεις και κατ’ αυτόν τον τρόπο έμαθε στο γιο της, ότι οι γυναίκες είναι μουγκές υπηρέτριες, που υπάρχουν μόνο, για να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και να μεγαλώνουν τα παιδιά του χωρίς συναισθήματα ή γνώμες.

Ο πρώην μου ποτέ δεν κατάφερε να δει το πρόβλημα στη συμπεριφορά της μητέρας του και στο γάμο των γονιών του, παρά το γεγονός ότι του εφιστούσα συχνά την προσοχή και ήταν αιτία μεγάλων καυγάδων για εμάς. Πολλές φορές προσπαθούσα να τον κάνω να καταλάβει με ήρεμο τρόπο. Ένιωθα λύπηση και στεναχώρια κατά βάθος για τη μητέρα του. Ποτέ δεν είχε φωνή, θυσίαζε τον εαυτό της συνεχώς για τους άλλους και δεν είχε υποστήριξη από κανέναν, πράγμα που έκανε τη ζωή της πραγματικά δύσκολη. Η μαμά του άξιζε κάτι καλύτερο από αυτό.

Εκείνος, όμως, δεν το έβλεπε έτσι. Και γι’ αυτό φταίει εκείνη: Του έμαθε ότι έτσι αντιμετωπίζονται τα προβλήματα, με το να κρατάς το στόμα σου κλειστό και να υποκρίνεσαι ότι είσαι σύμφωνος σε ό,τι λέει ο άλλος. Αυτός είναι ο ρόλος μιας συζύγου.

Εγώ δεν ήμουν απ’ αυτές. Το ήξερε απ’ την αρχή, πριν με παντρευτεί, αλλά νομίζω ότι ήλπιζε να με αλλάξει. Μετά, ήρθαν τα παιδιά και η κατάσταση έγινε ακόμα πιο περίπλοκη. Είναι μέρος της ζωής, είναι φυσιολογικό να διαφωνεί κανείς με τη γυναίκα του ενίοτε. Για μένα είναι φυσιολογικό, για εκείνον ήταν ένα πρόβλημα, από το οποίο ήθελε να ξεφύγει.

Κανείς δεν έχει την τέλεια σχέση. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Έκανα κι εγώ πολλά λάθη στο γάμο μου, τα περισσότερα όμως τα έκανε η πρώην πεθερά μου, γι’ αυτό και τη θεωρώ ως κύρια υπεύθυνη.

Θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου διαφορετικά. Θέλω οι γιοι μου να γνωρίζουν ότι οι γυναίκες δεν είναι παθητικά πλάσματα. Οι γυναίκες μπορούν να ζητήσουν ό, τι θέλουν και πρέπει να ακουστούν, επειδή είναι ίσες με τους άντρες. Δεν θα αφήσω την κόρη μου να μεγαλώσει έχοντας ως πρότυπο μια μάνα, που απλά κάθεται και κοιτάει και γνέφει καταφατικά σε ό, τι της πει ο άντρας της. Δεν θέλω να μεγαλώσει έτσι.

Δεν μπορούσα να το ανεχτώ όλο αυτό και ο πρώην μου δεν μπορούσε να ανεχτεί μια ισότιμη σύντροφο. Έτσι, χωρίσαμε φιλικά. Όταν είσαι σε μία σχέση με κάποιον, είστε ίσοι, κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε η πρώην πεθερά μου, ούτε ο πρώην άντρας μου. Αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος, που ο γάμος μας τελείωσε. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με πρότυπα σαν την πεθερά μου και το γιο της.