Η οικογένειά μου, η καταστροφή μου….

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μου τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Ο πατέρας μου αυτοδημιούργητος παιδί πολέμου, με 11 αδέρφια ήρθε από επαρχία 8 ετών στην Αθήνα, χωρίς οικογένεια και μεγάλωσε μόνος του. Όνειρό του πάντα ήταν να σπουδάσει και να φτιάξει την δική του οικογένεια. Με την μητέρα μου γνωρίστηκαν το ’79. Αρκετά χρόνια νεότερη χωρίς πολλές μαθησιακές γνώσεις προερχόμενη από φτωχή οικογένεια βρήκε στον πατέρα μου όλα όσα ονειρευόταν. Κάπως έτσι ξεκίνησαν την οικογένεια μας.

Μετά από πολλές αποβολές και ταλαιπωρία έκαναν 3 παιδιά. Έχω 2 αδερφές μεγαλύτερες κατά 1 και 2 χρόνια αντίστοιχα. Τα παιδικά μου χρόνια ονειρεμένα. Ταξίδια γλέντια διακοπές όλα υπέροχα. Στα 14 μου ο πατέρας μου αρρώστησε. Η αλήθεια είναι οτι έπινε πολύ. Δεν έκανε φασαρίες όμως, ήταν ένας χαρούμενος αλκοολικός. Η μητέρα μου άβουλη καθόταν και έβλεπε την καταστροφή μας χωρίς να κάνει το παραμικρό.

Δείτε σχετικά: Γιατί οι άνθρωποι γυρίζουν τη πλάτη σε οικογένειες με χρόνια προβλήματα;

Με τις αδερφές μου είχα περίεργες σχέσεις. Με την μεγάλη πάντα μαλώναμε. Δεν μπορούσαμε να βρούμε κοινά σημεία. Πανέξυπνη και πονηρή. Κάπως τα κατάφερνε και ήμουν συνέχεια τιμωρημένη. Ήθελα τόσο πολύ να με αγαπάει αλλά δεν τα κατάφερα. Η δεύτερη αδερφή μου άβουλη.. ποτέ δεν πήρε θέση για τίποτα. Μέχρι και σήμερα.

Στα 17 μου δεν άντεξα άλλο τις συνθήκες και έφυγα από το σπίτι. Πήγα στην επαρχία και ξεκίνησα τη ζωή μου από το μηδέν. Βρήκα δουλειά και σπίτι αμέσως. Δεν γνώριζα κανέναν αλλά τα κατάφερα και εντάχθηκα στην κοινωνία τους. Προχώρησα και τις σπουδές μου μέχρι ένα σημείο.Πόσο ήθελα να σπουδάσω!

Πολύ γρήγορα έκανα μια σχέση. Με τον σύντροφο μου είχαμε 17 χρόνια διαφορά. Βρήκα στα μάτια του όλα όσα μου έλειπαν από τον μπαμπά μου. Υπήρχε πολύ αγάπη αλλά και πολλές διαφορές. Στα 20 μου γέννησα τον γιο μου. Όταν έμεινα έγκυος, ο πατέρας μου ήταν στο τέλος του. Θεώρησα ότι το να κάνω ένα παιδί θα του έδινε μεγάλη χαρά. Ο σύντροφος μου τελειώνοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής του, ήθελε πολύ ένα παιδί. Ένιωθα υποχρεωμένη απέναντί τους αν και μόλις 20 ετών.

Δούλευα όπου έβρισκα πολλές ώρες και πολύ σκληρά. Δεν παραπονέθηκα ακόμα και όταν έλειπα από τον γιο μου 14 ώρες. Ο πατέρας του ελεύθερος επαγγελματίας δεν είχε σχεδόν ποτέ δουλειά. Τα ανέλαβα όλα. Λογαριασμούς παιδί άγχος. Έστελνα και στην μητέρα μου λεφτά.

Άντεξα έτσι μέχρι τα 23 μου όπου και του ζήτησα να χωρίσουμε. Υπήρχε πολύ αγάπη αλλά ήμουν και άντρας και γυναίκα πλέον. Η παρουσία του μόνο κούραση μου έφερνε. Δεν τον παντρεύτηκα ποτέ. Αναγνώρισε το παιδί αλλά δεν υπήρξε δίπλα μου σαν σύζυγος. Χωρίσαμε με πολύ συζήτηση και άριστες σχέσεις που έχουμε κρατήσει μέχρι και σήμερα. Πάνω από όλα ο άγγελός μας. Ο μονάκριβος μου υπήρξε υπόδειγμα παιδιού. Δεν είχα ποτέ φασαρίες η προβλήματα. Υπάκουος και ήρεμος.

Στα 25 μου κατόπιν πολύ πίεσης της μεγάλης μου αδερφής και της μητέρας μου επέστρεψα στην Αθήνα με σκοπό να μοιραστούμε τα πάγια έξοδα και να τελειώσουμε τα 2 σπίτια που μας άφησε ημιτελή ο πατέρας μου σαν κληρονομιά. Υπέθεσα ότι μετά από τόσα χρόνια δεν θα υπάρχουν καυγάδες. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε. Υπέθεσα….

Ξεκίνησα να δουλεύω όπως εγώ ήξερα, 2-3 δουλειές την ημέρα χωρίς ξεκούραση. Κατέληξα ανάπηρη με πρόβλημα μέσης. Έμεινα χωρίς δουλειά χωρίς λεφτά μέχρι να τελειώσω τη θεραπεία μου.Δεν με κάλυψε η ασφάλεια γιατί δεν μου έβαζαν ένσημα παρά κάτι λίγα για τα τυπικά. Όσα λεφτά έβγαζα πήγαιναν σε υποχρεώσεις και λογαριασμούς. Ότι έμενε, στην οικοδομή. Η μητέρα μου άρχισε να γκρινιάζει ότι της φόρτωσα το παιδί. Αποφασίσαμε να τελειώσουμε το ένα σπίτι για να φύγουμε από το νοίκι και σιγά σιγά και το δεύτερο για να πάει η κάθε μια στο δικό της.

Και έτσι έγινε. Μόνο που τώρα η αδερφή μου παντρεύεται, είναι έγκυος και μου δήλωσε ότι έχω 2 μήνες περιθώριο να φύγω από το σπίτι της. Δεν αναγνωρίζει τα όσα έδωσα γιατί αν έμενα σε νοίκι θα τα είχα δώσει και με το παραπάνω. Η μητέρα μου την υποστηρίζει για να μην την αφήσει στο δρόμο. Πάντα της είχε αδυναμία.Ακόμα και τώρα που συμπεριφέρεται έτσι την δικαιολογεί. Με αποκαλούν τεμπέλα και κατεστραμμένη. Έπρεπε να έχω βρει λεφτά να το τελειώσω μόνη μου λένε..

Εγώ πρέπει μέσα στην κρίση να βρω άλλη δουλειά, τώρα εργάζομαι σε 2 εξάωρες, που να μου παρέχει καλό μισθό μόνο πρωί για να μπορώ να μένω με το παιδί το απόγευμα να βρω λεφτά για να τελειώσω το σπίτι και όλα αυτά μέχρι το Σεπτέμβρη πριν ανοίξουν τα σχολεία.

Η εναλλακτική μου είναι να αφήσω το στήριγμά μου, το γιο μου, στον πατέρα του και να αλλάξει για τρίτη φορά σχολείο. 800 χιλιόμετρα μακρυά. Να βρω και τρίτη δουλειά για να συγκεντρώσω τα χρήματα που απαιτούνται για να τελειώσω το σπίτι μου.

Τόσος κόπος τόσο άγχος τόση κούραση για να τον μεγαλώσω χωρίς να καταλάβει σε τι κόσμο τον έφερα , για να κρατήσω αγνή την ψυχή του και απέτυχα.

Μόνο στην ιδέα ότι θα τον χάσω και δεν θα τον αγκαλιάζω τα βράδια, δεν θα ξαναπάμε για ποδήλατο, δεν θα ξαναβγούμε βόλτα, δεν θα ξανά μυρίσω τα μαλλιά του, θέλω να βρω τη δύναμη να πεθάνω ήσυχη. Να ηρεμήσω μια για πάντα και να τους απαλλάξω όλους από την προβληματική ζωή των 29 ετών.

Είμαι κουρασμένη.. δεν έχω άλλες αντοχές. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Κάποτε έλεγα οικογένεια και γυάλιζαν τα μάτια μου από χαρά. Τώρα πια είναι απλά ένα κενό.

Πηνελόπη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ