Η μόνη μαμά που μου άλλαξε τη ζωή

Μου αρέσει πολύ η σελίδα σας γιατί είναι αληθινή. Γιατί μιλάει για όσα πραγματικά συμβαίνουν και όχι για όσα “πουλάνε” ή τουλάχιστον “πούλαγαν” μέχρι πρίν λίγο καιρό. Τότε που εγώ νόμιζα πως αυτό είναι ευτυχία, αυτό σημαίνει “πέτυχα στη ζωή μου”.

Δεν ειχα μιλήσει σε κανέναν, κανείς δεν ήξερε. Όλοι μας περνούσαν για το ευτυχισμένο ζευγάρι με τι καλές δουλειές, τα καλά λεφτά, τα παιδιά σε καλά σχολεία. Η ιδανική οικογένεια. Όμως…

Όταν στις γιορτές και στις επετείους, ανοίγαμε το σπίτι μας και ο κόσμος, μας νόμιζε για ευτυχισμένους.
Ήταν επειδή δεν ήξεραν ότι είχαμε να το κάνουμε 7 χρόνια.

Όταν στο σχολείο των παιδιών, οι δάσκαλοι μας νόμιζαν για καταπληκτικούς γονείς.
Ήταν επειδή δεν ήξεραν ότι πάθαινα υστερίες από τα νεύρα που μου δημιουργούσε αυτή η κατάσταση και ξεσπούσα επάνω τους. Επειδή δεν ήξεραν ότι τα παιδιά μου τα μεγάλωναν ξένοι.

Όταν οι οικογένειές μας, μας νόμιζαν για αγαπημένους.
Ήταν επειδή δεν ήξεραν ότι μόλις έκλεινε η πόρτα πήγαινε ο καθένας στο δωμάτιό του.

Μεγάλωσα με το στερεότυπο ότι ένας γάμος για να σταθεί, χρειάζονται χρήματα ή τουλάχιστον μια καλή δουλειά και απαραιτήτως ένα σπίτι. Τον βρήκα λοιπόν αυτόν με τη καλή δουλειά και το σπίτι και τον παντρεύτηκα. Αυτό σήμαινε τότε για μένα, καλός γάμος. Μάλιστα πρίν γνωρίσω τον άντρα μου, χώρισα τον άνθρωπο που είχα σχέση για χρόνια επειδή ήταν άνεργος. Τόσα ήξερα τότε…

Τον παντρεύτηκα λοιπόν. Δεν μπορώ να σας πω πως δεν τον αγάπησα αλλά σίγουρα δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας. Ήταν ο άνθρωπος ο ιδανικός για οικογένεια, αυτός που θα μας εξασφάλιζε το φαγητό, τους λογαριασμούς, τα καλά ρούχα, το γυμναστήριο τη καλή μεζονέτα. Έμεινα έγκυος αμέσως, έκανα τον γιό μου και πολύ σύντομα τη κόρη μου. Ιδιωτικά σχολεία στα παιδιά, από τον παιδικό σταθμό κιόλας. Τον δημοτικό σταθμό της περιοχής, ούτε να τον φτύσουμε…Κι ύστερα πάλι στο καλύτερο ιδιωτικό. Και ξένες γλώσσες από τα 5 τους, κάθε μισή ώρα μπαινόβγαιναν οι δάσκαλοι στο σπίτι. Γιατί τα παιδιά μας έπρεπε να είναι αντάξια των παιδιών και του επιπέδου των φίλων μας. Όχι ευτυχισμένα. Aντάξια.

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με ξένες γυναίκες, άγνωστες. Εκείνες ήξεραν τί τους άρεσε, τί παιχνίδια προτιμούσαν, πώς έτρωγαν το φαγητό τους, γιατί γέλαγαν ή έκλαιγαν. Εγώ δεν ήξερα αλλά έτσι ήταν το σωστό για να μπορεί η μητέρα να έχει δική της προσωπική ζωή, να πηγαίνει κομμωτήριο, να ξεκουράζεται. “Μα δεν έγινα μητέρα για να ξεκουράζομαι” σκέφτηκα κάποια στιγμή που άκουγα τα παιδιά να παίζουν με τη νταντά τους και ζήλευα. Και μετά για να μην ακούω, για να μην νιώθω γέμιζα το κενό με ψώνια. Είχα γονατίσει τις πιστωτικές, αγόραζα ό,τι βλακεία μπορείς να φανταστείς και μετά κάπου τα έθαβα και τα  ξεχνούσα. Δεν ψώνιζα από ανάγκη, ψώνιζα από φρίκη.

Ταξίδια στο εξωτερικό; Να φαν’ κι οι κότες. Αλλά χωρίς τα παιδιά, μην είναι μέσα στα πόδια μας. Να κάνει και ο άντρας μου τις δουλειές του να΄χει και τη βιτρίνα από δίπλα. Εμένα. Είχα αδυνατίσει υπερβολικά, γυμναζόμουν υπερβολικά και κοιμόμουν ελάχιστα. Δεν είχα φίλες, δεν είχα καν γνωστές, δεν ήξερα μια τέχνη, δεν είχα ένα χόμπι, δεν ήμουν δεμένη με τα παιδιά μου. Μια μέρα συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια από το σχολείο κι αυτή η συνάντηση, μου άλλαξε τη ζωή.

Τη συνάντησα τυχαία σε ένα μαγαζί που σταμάτησα να πάρω καφέ. Η καφετέρια ήταν δική της και είχε μαζί της και το κοριτσάκι της. Χάρηκα πολύ που την ξαναείδα και κάτσαμε λίγο και τα είπαμε. Είχε μείνει έγκυος και είχε χάσει τον φίλο της σε ατύχημα όταν ήταν 8 μηνών. Γέννησε πρόωρα από το σοκ και κόντεψε να χάσει και τη μικρή. Η καφετέρια ήταν του φίλου της και επειδή η μητέρα της με μια σύνταξη δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ανέλαβε εκείνη την επιχείρηση και πήγαινε καλά. Όλοι τη γνώριζαν με το μικρό της όνομα και σχεδόν όλοι όσοι έμπαιναν, τη χαιρετούσαν. Αυτή η γυναίκα είχε χάσει τον άντρα της, μεγάλωνε μόνη της το παιδί της παλεύοντας με μια επιχείρηση κι όμως ήταν όρθια. Από τότε περνούσα συχνά απ’ το μαγαζί, προσφέρθηκα κάποιες φορές να τη βοηθήσω οικονομικά αλλά δεν το δέχτηκε. Δεν ξέρω τί έπαθα, από τότε που τη ξαναβρήκα στο δρόμο μου, άρχισα να βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Ντράπηκα για μένα; Σκέφτηκα ίσως πως θα ήμουν αν έκανα αυτά που ήθελα και όχι αυτά που μου έλεγαν; Είδα πως είναι να είσαι πραγματική μητέρα δίπλα στα παιδιά σου; Δεν ξέρω τί ακριβώς συνέβη, αλλά αυτή η φιλία, σίγουρα κάτι γύρισε μέσα μου.

Έχω πάρει διαζύγιο εδώ και 2 χρόνια μετά από μεγάλη διαμάχη διότι ο άντρας μου δεν μου το έδινε με τίποτα όχι επειδή με ήθελε αλλά επειδή τα ζευγάρια που έχουν μια οικονομική επιφάνεια δεν χωρίζουν, μένουν μαζί έστω και συμβατικά. Έτσι μου είπε. Ζήτησε φυσικά την επιμέλεια των παιδιών αλλά το δικαστήριο δεν του την έδωσε και τα πήρα μαζί μου. Από τότε δεν τους μιλάει λες και φταίνε τα παιδιά. Στην αρχή μείναμε στους γονείς μου και όταν έπιασα δουλειά στη καφετέρια της φίλης μου, νοίκιασα ένα δυάρι μαζί με τα παιδιά μου. Τον πρώτο καιρό όλα μου φαίνονταν βουνό, δεν ήξερα ούτε πλυντήριο να βάζω, με τον καιρό όμως έμαθα τα πάντα. Έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου, έμαθα να είμαι μητέρα, έμαθα να δουλεύω, έμαθα να ζω, έμαθα να έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους μονογονείς και τις οικογένειές τους και όλο αυτό το χρωστάω σε αυτή τη μόνη μαμά που με έκανε να καταλάβω πως οι καλές συνθήκες δεν σε κάνουν απαραίτητα ευτυχισμένο. Πως οι καλές συνθήκες δεν είναι πάντα για καλό.  Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους μονογονείς που διάλεξαν ή τους έτυχε ο δύσκολος δρόμος και όμως το παλεύουν!

Βασιλεία