Η μητρότητα δεν είναι ούτε μαγική ούτε τραγική. Τί είναι τελικά;

Είμαι τόσο απορροφημένη στη νέα μου ζωή, που κοντεύω να ξεχάσω τί γίνεται έξω. Ζω σε έναν κόσμο που περιλαμβάνει μόνο τις λέξεις μωρό, θηλασμός, ύπνος, πάνες, μαμά, εξάντληση όλη μέρα κάθε μέρα. Έχω γίνει «σάντουιτς» ανάμεσα σε δύο κόσμους: Ο ένας είναι τέλειος, αγνός, όμορφος και ισορροπημένος και λέγεται μητρότητα. Ο άλλος είναι φανταχτερός και παιχνιδιάρικος και λέγεται ΜΜΕ. Εκεί η μητρότητα δεν έχει ενδιάμεση κατάσταση. Ή είναι μαγευτική ή είναι καταθλιψάρα με τα όλα της.

Απεικονίζουν τη μητρότητα με ένα τρόπο που σου προκαλεί θλίψη. Να πάρεις δηλαδή μια πέτρα και να τη δέσεις στο λαιμό σου. Τη μία δείχνουν τα πολύ καλά, την άλλη τα πολύ κακά. Δεν υπάρχει φαίνεται μέση οδός. Είναι είτε μαγική είτε τραγική. Είτε εκπληκτική είτε εξαντλητική.

Το θέμα είναι ότι δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Είναι και τα δύο. Είναι ΟΛΑ τα παραπάνω. Το βλέπω και από μένα. Μία πετάω στα σύννεφα, μία λιποθυμάω από την κούραση. Μία κλαίω από τα νεύρα μου, μία από τη χαρά μου. Τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, ανάμικτα, αχταρμάς. Αλλά, έτσι είναι η μητρότητα: Μία θα ζητάς από το χρόνο να φύγει γρήγορα, μία θα ζητάς να κάνει ένα rewind. Θα σου λείπει ο ύπνος, θα ζητάς απεγνωσμένα να κοιμηθείς, αλλά θα σου αρέσει αυτή η κατάσταση κι ας υποφέρεις. Τραβάτε με κι ας κλαίω.

Η μητρότητα είναι πολλά συναισθήματα την ίδια στιγμή. Δεν είναι ποτέ μόνο ένα πράγμα. Ξέρεις τί είναι να μιλάς στο Skype με κάποιον για επαγγελματικά, το μωρό δίπλα να σκούζει και το άλλο σου παιδί παραδίπλα να γελάει βλέποντάς σε σε κατάσταση πανικού να ψάχνεις πάνα να το αλλάξεις και τελικά να το αλλάζεις στα τυφλά, με το κεφάλι σου σταθερό και ακίνητο μπροστά από την οθόνη (μην καταλάβει τίποτα ο άνθρωπος) και τα χέρια σου δίπλα ως άλλος Χουντίνι να αλλάζουν το μωρό σε χρόνο dt; Κι όμως αυτά μένουν. Μόλις τελειώσει η κλήση, θα αναπνεύσεις ξαλαφρωμένη και θα γελάς για το υπόλοιπο της ζωής σου με το πάθημά σου. Αυτή είναι η μητρότητα. Ακραίο άγχος και ευτυχία μαζί. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Είναι όλα μαζί.

Είναι το άγχος του τί θα φάμε γιατί δεν πρόλαβα να μαγειρέψω. Είναι το σπίτι μου που όσο και να το μαζεύω μοιάζει σαν λεηλατημένο από τους Σελτζούκους. Είναι η περηφάνια βλέποντας τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου να με βοηθάνε στο σφουγγάρισμα (η δε έρμη σφουγγαρίστρα «αναστενάζει» στα χεράκια τους, αλλά δεν με νοιάζει. Η προσπάθεια μετράει).

Είναι να κυκλοφορείς στο σπίτι σαν υπνωτισμένη αγκαλιά με τον 13^ο καφέ και να μην ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις για την ταλαιπωρία που τρως. Ή μάλλον θα κλάψεις γιατί πάνω που είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στο όρθιο, έρχεται το 2χρονο παιδί σου και θέλει να το πας στις κούνιες. Πού είναι ο πατέρας του όταν τον έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη; Πάλι στη δουλειά; Πφφφ.

Είναι η ευτυχία όταν βλέπεις τα παιδιά σου να παίζουν και να γελάνε μαζί, ειρηνικά (το τονίζω) και ήσυχα. Ειδικά τα γέλια του μωρού δεν υπάρχουν. Από καρδιάς. Το βλέπεις και το χαίρεσαι. Γέλιο αγνό, ανεπιτήδευτο. Παιδικά γέλια. Μπορεί το σπίτι μου να είναι γεμάτο μια ζωή από αυτά; Και οι τσακωμοί τους στο πρόγραμμα είναι. Δεν τους λες και μαγευτικούς, του λες όμως προβλέψιμους. Η μητρότητα, είπαμε. Τα περιλαμβάνει όλα. Καλά και κακά. Λίγο χρόνο παραπάνω να είχα να κοιμάμαι και λίγο και θα ήταν όλα πιο καλά.

Η ζωή, όπως και η μητρότητα έχει πολλές πτυχές και είναι άδικο τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να υπερτονίζουν μόνο τις μεν ή μόνο τις δε. Μητρότητα είναι έμπνευση, εκμάθηση, διδασκαλία, ανάπτυξη, εξέλιξη και αποδοχή. Πρόκειται για τον “παλιό σου εαυτό”, τον “τωρινό” και τον “μελλοντικό”. Έμαθες αλλιώς και συνεχίζεις αλλιώς. Εκτιμάς όσα έχεις, βάζεις προτεραιότητες και προσπαθείς να πετύχεις τους στόχους και τα όνειρά σου για το μέλλον.

Η μητρότητα δεν είναι σύγκριση, ούτε νίκη, ούτε ήττα. Είναι δύσκολη, αλλά υπέροχη.

Πηγή: huffingtonpost.com