Η κρίση «έφερε» λουκέτο στην οικογενειακή μας επιχείρηση: «Αγάπη μου χρεοκοπήσαμε»

Βροχή τα λουκέτα επιχειρήσεων που μέχρι και σήμερα ήταν υγιείς. Οικογενειακές κυρίως επιχειρήσεις που στηρίζονται στα εργασιακά χέρια της οικογένειας και σε ολιγομελές προσωπικό.

Κλείνουν μια πίσω από την άλλη και οι δρόμοι μένουν άδειοι σε μια πόλη φάντασμα.  Εξομολογήσεις γειτόνων μας ράγιζαν την καρδιά γιατί ξέραμε πως όταν βρέχει το νερό θα πνίξει και εσένα.

Επιχειρήσεις που στήθηκαν με αίμα ψυχής και βέβαια  έγιναν είτε με τις οικονομίες μιας ζωής είτε το εφάπαξ του ενός εκ των δύο συζύγων.

Επενδύεις σ’ αυτές με όνειρα και δουλεύεις με σκοπό να είσαι συνεπής στους πελάτες σου, το μαγαζί σου γεμάτο εμπόρευμα και τις τιμές σου ανταγωνιστικές.

Προσπαθείς, παράλληλα, να κτίσεις φιλικές σχέσεις με το προσωπικό σου ώστε όλοι μαζί σαν οικογένεια να δουλεύετε σύσσωμοι για το καλό της επιχείρησης.

Ο πελάτης είναι το παν. Πρέπει να σε βλέπει γελαστό, ευπροσήγορο, με ένα μαγαζί που έχει όσα ψάχνει και κυρίως την υπόσχεση πως θα του κάνεις την καλύτερη τιμή.

Δεν έχει σημασία πώς νιώθεις και με τι βάσανα είσαι αντιμέτωπος.

Και εσύ πάντα ψάχνεις προμηθευτές, παζαρεύεις, δίνεις επιταγές και προσπαθείς με αλχημείες να είσαι σωστός επιχειρηματίας, καλός εργοδότης, καλός γείτονας και βέβαια καλός κουβαλιτής στο σπίτι.

Το άγχος ενός μικρομεσαίου επιχειρηματία που είναι αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατεία, τις τράπεζες, τους νόμους, το ΦΠΑ, το ΤΕΒΕ, τους μισθούς, το ρεύμα , το νερό και το τηλέφωνο.

Και τα έξοδα τρέχουν χωρίς το κράτος να νοιάζεται αν εσύ ζεις, υπάρχεις και ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου.

Το κράτος, σε βλέπει μόνο ως νούμερο. Η ζωή σου κοστολογείτε με φόρους και συνεχές ξεζούμισμα.

Η κατάσταση προ κρίσης ήταν ελεγχόμενη. Υπήρχαν μέρες που δεν κάναμε σεφτέμέχρι το μεσημέρι αλλά στραβά κουτσά τα βγάζαμε εις πέρας.

Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, αναγκαστήκαμε να μειώσουμε κατά πολύ το κέρδος μας. Τα γειτονικά καταστήματα στο κέντρο κλείνανε το ένα πίσω από το άλλο. Εμείς παλέψαμε και κάναμε το παν να κρατηθούμε.

Μας έπιανε μελαγχολία που έκλειναν οι γείτονές μας τα μαγαζιά τους. Τους βλέπαμε να κλαίνε και μάλιστα μάθαμε πως ένας 3 στενά πιο πάνω αυτοκτόνησελόγω χρεών και αξιοπρέπειας!

Και εμείς σφίξαμε το ζωνάρι, διώξαμε το προσωπικό μας- που ως τότε ήταν η οικογένειά μας μετά από μειώσεις μισθών και ωρών εργασίας- και μείναμε εμείς και τα παιδιά μας να δουλεύουμε όσο και όπως μπορούσαμε.

Χωρίς αύριο, χωρίς στόχους και χωρίς κανένα business plan. Μέρα με την ημέρα και ό,τι γίνει…

Το εμπόρευμά μας το βγάλαμε στο σφυρί. Δεν είχαμε ρευστό και χρωστούσαμεσε όλους τους προμηθευτές μας. Ποιοι εμείς που δεν τα είχαμε ποτέ μπόλικα αλλά είχαμε ψηλά το κεφάλι!!!!

Δεν καταφέραμε να πάρουμε έγκριση για δάνειο από την τράπεζα ώστε να αγοράσουμε καινούργιο εμπόρευμα και τα ράφια μας μείνανε σχεδόν άδεια. Όσο για POS ούτε λόγος. Αφού  μας λείπει το το ρευστό….

Έτσι μια ωραία μέρα ο άντρας μου, μου άφησε στο κομοδίνο μια επιστολή που έλεγε:»αγάπη μου χρεοκοπήσαμε.

Στις 5.669 έφτασε το πρώτο δίμηνο του 2017 ο αριθμός των επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο, ενώ αυτές που άνοιξαν το ίδιο διάστημα ανήλθαν σε 4.396. Σήμερα προστέθηκε μια ακόμη επιχείρηση. Η δική μας…».

Ήξερα πως κλείνουν επιχειρήσεις αλλά γιατί σε εμάς;

Πηγή: http://efisecrets.gr/