“Ποιός θα σε διαδεχτεί;” με ρωτάνε όταν τους λέω ότι δεν θέλω δικά μου παιδιά. Είμαι μητριά…

Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία μου, ΕΠΕΛΕΞΑ να μην αποκτήσω βιολογικά παιδιά. Έχω μοιραστεί την ιστορία μου με αμέτρητες γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια. Όπως τους έχω ήδη πει, δεν ήθελε και πολλή σκέψη από μεριάς μου. Η ανατροφή ενός παιδιού ήταν κάτι, που ανέκαθεν δεν με έλκυε. Έχω ακούσει άντρα να λέει, ότι δεν είσαι πραγματική γυναίκα, αν δεν έχεις γεννήσει παιδιά, αλλά έχω ακούσει και γυναίκες να με ευχαριστούν, που μοιράστηκα την ιστορία μου μαζί τους. Είμαι ευγνώμων για τις γνώμες και των δύο πλευρών, γιατί μου επιτρέπουν να είμαι ειλικρινής για την επιλογή του τρόπου ζωής μου.

Πριν κατηγορήσεις τον άντρα μου, πρέπει να ξέρεις, ότι είχε ήδη παιδιά, όταν τον παντρεύτηκα και ήταν θετικός στο να κάνει κι άλλα, αν ήθελα κι εγώ. Θυμάμαι μια συγκεκριμένη συζήτηση, όπου πολύ απλά είχε πει: “Όχι, δεν θα μπορούμε, ούτε να διασκεδάζουμε, όπως πρώτα, ούτε να κάνουμε, όσα κάναμε, αν έχουμε ένα δίχρονο παιδάκι να μας κυνηγάει, αλλά αξίζει τον κόπο”. Εκτίμησα την ειλικρίνεια του. Είχε εγκαταλείψει πολλά απ’ όσα έκανε, για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά του και να είναι και σωστός στη δουλειά του.

Ήρθα στη ζωή του άντρα μου, όταν τα παιδιά του ήταν σε εφηβική και προ-εφηβική ηλικία και μάλλον καλό τους έκανα πάνω που είχαν αρχίσει να πελαγώνουν. Ειδικά, η κόρη του συνήθιζε να μου λέει: «Βοήθησέ με να γίνω κορίτσι. Κοντεύω να ξεχάσω, πώς είναι με τόσα αγόρια εδώ μέσα». (Με άλλα λόγια, τη βοήθησα να αγοράσει καλσόν τη στιγμή, που δεν γνώριζε ούτε καν, πώς λεγόταν). Δεν λειτουργούσα σα μαμά τους, αλλά σαν φίλη και σύμβουλός τους.

Βρίσκομαι στη ζωή τους 11 χρόνια τώρα και μπορώ να πω, ότι νιώθω περήφανη για την οικογένεια, που δημιουργήσαμε. Δεν είναι τέλεια. Αλλά έχει γερά θεμέλια, μια αγκαλιά για όποιον τη χρειαστεί και ανθρώπους, που αγαπούν και νοιάζονται.

Το πιο εκπληκτικό στις αντιδράσεις των ανθρώπων για όσους δεν έχουν το μητρικό ένστικτο και δεν θέλουν να κάνουν δικά τους παιδιά είναι, ότι ανησυχούν, ότι δεν θα έχω κανέναν να γίνει η «συνέχειά» μου. Με άλλα λόγια, φαίνεται σαν να τελειώνει η ιστορία μου εδώ. Η παιδική μου ηλικία, οι φόβοι μου, οι αναμνήσεις μου, οι παππούδες, που δεν γνώρισα ποτέ… είναι όλα μηδέν, γιατί δεν θα υπάρξει κανείς να με «διαδεχτεί». Τα παιδιά νοιάζονται για την ιστορία της μαμάς τους, του μπαμπά τους, των συγγενών τους και όσων έχουν το δικό τους DNA. Όχι το δικό μου. Πώς μπορούσα να σκεφτώ να αφήσω αυτόν τον κόσμο χωρίς μια απόδειξη, ότι ήμουν εδώ;

Συχνά, οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν παιδιά, όχι επειδή τα αγαπούν και θέλουν να τους προσφέρουν μια όμορφη και άνετη ζωή και μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να δημιουργήσουν μια κληρονομιά. Μια κληρονομιά με ένα όνομα, που θα συνεχιστεί και με μια μύτη ή ένα στόμα, που να μοιάζει στο δικό τους. Ωστόσο, το DNA σου δεν είναι η μόνη κληρονομιά. Το τέλος του επωνύμου δεν αποτελεί και τέλος της ιστορίας κάποιου.

Μπορεί να ήταν επιλογή μου να μην τεκνοποιήσω, αλλά έχω μια 10χρονη ανιψιά, πραγματική ευλογία για μένα από τη στιγμή που την είδα να παίρνει την πρώτη της ανάσα. Είναι ομιλητικότατη, όπως ο μπαμπάς της και δίκαιη και αντικειμενική, όπως η μαμά της. Βλέπω την κληρονομιά τους μέσα της. Βλέπω επίσης και τη δική μου. Κι όμως, βλέπω μερικά χαρακτηριστικά του δικού μου προσώπου στο δικό της και μια ελίτσα στο δεξί της μαγουλάκι σαν αυτή, που έχω κι εγώ. Η αγάπη της για το τραγούδι και τη μουσική ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία, όπως και η δική μου (λίγο από το γονίδιό μου έπεσε πάνω της προφανώς).

Ίσως αυτό, που με κάνει περισσότερο ευτυχισμένη στη σχέση μου με την ανιψιά μου είναι, πως θέλει να μαθαίνει τις ιστορίες μου. Θυμάμαι πέρυσι, που η μαμά μου κι εγώ καθόμασταν στο κρεβάτι και μιλούσαμε για διάφορα, ενώ η ανιψιά μου χοροπηδούσε γύρω μας φωνάζοντας, όπως κάνουν όλα τα παιδάκια, όταν οι ενήλικες συνεχίζουν τις ανούσιες για αυτά συζητήσεις τους. Μετά από λίγο, η μικρή κάθισε δίπλα μου και μου ζήτησε να της πω τις ιστορίες μου.

“Τι είδους ιστορίες;”, τη ρώτησα.

«Τις κακές», μου απάντησε. “Πράγματα και ζαβολιές, που έκανες, όταν ήσουν μικρή”.

Αυτό ήταν. Η ευκαιρία μου να πω την ιστορία μου.

Η κληρονομιά μου θα ζήσει. Τα παιδιά του άντρα μου θα έχουν ιστορίες να μοιραστούν για οικογενειακές διακοπές, αγώνες, ψήσιμο στα κάρβουνα στον κήπο και πολλά άλλα, στα οποία συνέβαλα. Η ανιψιά μου θα ξέρει όλες τις αταξίες που έκανα και πόσο δύσκολη έκανα τη ζωή των άλλων παιδιών, όταν ήμουν μικρή.

Όλες αυτές οι ιστορίες θα αποδεικνύουν, ότι κάποτε υπήρξα. Προσπάθησα, απέτυχα, αγάπησα, έμαθα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Υπάρχει κάτι να μοιραστείς, έχεις- δεν έχεις το DNA μου.

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ