fbpx

Η γκρίνια της μητέρας μου κατέστρεψε το γάμο μου

| 21 Μαΐου 2014
ADVERTISEMENT

Η οικογένειά μου ήταν παραδοσιακή, εγώ, ο μικρός μου αδερφός, ο μπαμπάς μου και η μαμά μου. Όποτε βγαίναμε, ήξερα πως με το που θα καθόμασταν, θα άρχιζε η γκρίνια. Για τα σερβίτσια που δεν φαινόντουσαν τόσο καθαρά, για τη θέση που δεν ήταν καλή, για τη καρέκλα της που ήταν άβολη. Οποιοδήποτε δημόσιο μέρος δικαίωναν κάθε έλλειψη ανοχής από μέρους της και ένα πεντάστερο εστιατόριο δεν ήταν η εξαίρεση. Και το θέμα ήταν πως μόλις άρχιζε η γκρίνια, τα γρυλίσματα, τα μουρμουρητά και οι μορφασμοί, ξέραμε πως στο τέλος της ημέρας, ένας από εμάς θα πληγωθεί. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι δεν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον αλλά ο καθένας το πιάτο του, ελπίζοντας πως θα σταματούσε στο σημείο εκείνο πρίν τα πράγματα χειροτερέψουν και τσακωθούμε.

Για κάποιο λόγο η γκρίνια της μητέρας μου, αφορούσε είτε το πόσο βαριόταν ή τη σύγκριση ανάμεσα στη ζωή της και στις ζωές των άλλων. Γιατί ο-εννοείται βαρετός-άντρας της δεν έφερνε τα λεφτά που έφερνε ο άντρας της κολλητής της; Γιατί ο βαρετός αδερφός μου, δεν ήταν τόσο καλός μαθητής όσο ο γιός της γειτόνισσας; Γιατί εγώ, η βαρετή της κόρη, δεν ήμουν τόσο αδύνατη όσο τα άλλα κορίτσια της γειτονιάς; Με λίγα λόγια, ο μπαμπάς μου ήταν ένας αποτυχημένος και άφραγκος, ο αδερφός μου βλάκας χωρίς καμία πιθανότητα στο μέλλον, εγώ ήμουν χοντρή και όλοι εμείς κάναμε τη ζωή της δυστυχισμένη…


ADVERTISEMENT

Ποτέ δεν ξέραμε ούτε μάθαμε, τι πραγματικά ήθελε, το μόνο που ξέραμε ήταν ότι αυτό που ήθελε το διεκδικούσε με γκρίνια. Η γκρίνια έγινε ακόμη πιο προσβλητική και υποθέτω ότι επειδή ήμασταν η οικογένειά της, θεωρούσε δεδομένο ότι θα την ανεχόμασταν χωρίς κανένα μέτρο και όριο και δικαίωμά της να μας ξεφτιλίζει. Όσο περισσότερο γκρίνιαζε και μας έκρινε, τόσο πιο σιωπηλοί γινόμασταν, μια φορά μάλιστα αναποδογύρισε το τραπέζι στο εστιατόριο που καθόμασταν. Εκείνη έφυγε νευριασμένη και εμείς, σοκαρισμένοι και ταπεινωμένοι, με όλα τα μάτια στραμμένα επάνω μας, ανοίξαμε το στόμα μας, αλλά δεν βγήκε μιλιά.

Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν ένιωθε ο άχρηστος που δεν προσέφερε στην οικογένειά του (διότι πλήρωνε τα πάντα μέσα στο σπίτι), ο αδερφός μου δεν ένιωθε αποτυχημένος (διότι ήταν μόλις 7 ετών) και εγώ δεν ένιωθα χοντρή και άσχημη (ήμουν απλά έφηβη) οπότε δεν καταλάβαινα ακριβώς τον λόγο της γκρίνιας. Το έκανε για να μας πληγώσει; Ή περίμενε ότι με τη γκρίνια θα άλλαζαν όλα όσα δεν της άρεσαν επάνω μας;

Δεν ήθελα ποτέ να γίνω σαν τη μητέρα μου οπότε επέλεξα συνειδητά στη ζωή μου να γκρινιάζω όσο το δυνατόν λιγότερο ή καθόλου, σε όλες μου τις σχέσεις. Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα πως με το να γκρινιάξω θα γινόταν αυτό που ήθελα αλλά την ίδια στιγμή ήρθε στο μυαλό μου η μητέρα μου, και έκανα πίσω.


ADVERTISEMENT

Όταν παντρεύτηκα επέτρεψα πολλά πράγματα να συμβούν στη ζωή μου, πράγματα που δεν έπρεπε και που τα άφησα επειδή φοβόμουν να μιλήσω. Τίποτα εξωφρενικό, απλά αν μια κατάσταση ήταν σοβαρή και απαιτούσε ειδικό χειρισμό, εγώ έμενα σιωπηλή. Το κακό είναι ότι παντρεύτηκα έναν άντρα εξίσου σιωπηλό επομένως ανάμεσά μας δεν υπήρχε καμία επικοινωνία γιατί ο κάθε ένας φοβόταν πως αν επικοινωνούσε αυτό που ήθελε, θα ήταν σαν να γκρίνιαζε. Με αυτό τον τρόπο έμαθα πως γάμος σημαίνει επικοινωνία και χωρίς αυτή, είναι θέμα χρόνου πρίν κάποιος ζητήσει διαζύγιο…αν κινητοποιηθεί να το ζητήσει και αυτό.

Έπρεπε να μάθω να μιλάω και να ξέρω πώς το να εκφράζομαι δεν σήμαινε προσβολές, υποθέσεις και αναγκαστικές απόψεις, όπως έκανε η μητέρα μου. Λίγη γκρίνια εξάλλου, σε επιτρεπτά πλαίσια, μπορεί να κάνει και λίγο καλό, να κινητοποιήσει ανθρώπους και πράγματα. Αλλά δεν είχα πρότυπο υγιούς γκρίνιας διότι το μόνο παράδειγμα που είχα ήταν τη γκρίνια της μητέρας μου που ουσιαστικά ήταν ένας τοξικός τρόπος που είχε επιλέξει για να επικοινωνεί τις ανάγκες της.

Αν δεν φοβόμουν λοιπόν να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, ίσως ο γάμος μου να είχε καλύτερη τύχη. Όμως ήμουν πάντα φοβισμένη πως αν άνοιγα το στόμα μου, ίσως κάποιος σκεφτόταν πως είμαι σαν τη μητέρα μου. Η στιγμή που αναποδογύριζε το τραπέζι μέσα στο μαγαζί, έχει χαραχτεί για πάντα στο μυαλό μου.

Όταν η μητέρα μου γκρίνιαζε στον πατέρα μου και ζητούσε διαζύγιο, ο πατέρας μου έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα: Να σιωπά! Κι έτσι έμεινε εκεί σιωπηλός, όταν η μητέρα μου πήρε τις βαλίτσες της, άνοιξε τη πόρτα και μια μέρα έφυγε. Κι ύστερα νομίζω ότι τον είδα να χαμογελά ευτυχισμένος. Η γκρίνια της μητέρας μου, μπορεί να μην πέτυχε να της δώσει όσα ονειρευόταν αλλά μου έδωσε να καταλάβω τι χρειάζεται οι άνθρωποι να κάνουν-ή να μην κάνουν-για να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν!

Πηγή: Huffingtonpost.com

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ