Η επιμέλεια δεν κάνει τον μπαμπά!

Με λένε Κατερίνα και θα σας πω και εγώ την ιστορία μου για όσα τράβηξα και τραβάω με τον πρώην άντρα μου και για τη διαδικασία που με υπέβαλλε στο όνομα αυτής της διαβόητης συνεπιμέλειας που τελικά για ορισμένους ανθρώπους είναι μια καλή δικαιολογία στην αδυναμία τους για πατρότητα και μια ακόμα πιο καλή βιτρίνα για τους γύρω τους.

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι σε διακοπές που είχα πάει με φίλες μου. Ερωτευτήκαμε και 2 χρόνια μετά, παντρευτήκαμε. Όλα πήγαιναν καλά, ήρθε στο κόσμο και το πρώτο μας παιδί και ήμασταν ευτυχισμένοι. Κάπου στη πορεία όμως το χάσαμε. Εγώ δούλευα πολύ αυτός άνοιξε δική του δουλειά και στο δρόμο χαθήκαμε.  Καυγάδες, αδιαφορία, ύφος, χάσμα επικοινωνίας, όλα τα στάδια τα περάσαμε. Ίσως δεν κάναμε ό,τι ήταν δυνατό να σώσουμε το γάμο μας και τον αφήσαμε στη τύχη του. Τελικά όταν η μικρή μου έγινε 7 χρονών χωρίσαμε. Το παιδί προσαρμόστηκε κανονικά, ήμασταν στο πλάι της σαν γονείς σε ό,τι μας χρειαζόταν και το πήρε καλά. Το διαζύγιο βγήκε συναινετικό, ρυθμίσαμε την επικοινωνία (κάθε δεύτερο ΣΚ και 2 Τετάρτες το μήνα ) και όλα γενικά προχωρούσαν ομαλά. Είχαμε εντάσεις ειδικά στην αρχή αλλά με τον καιρό η ζωή μας μπήκε σε μια σειρά.

Μετά από ένα χρόνο από το διαζύγιο, εγώ έκανα σχέση με κάποιον που η κόρη μου γνώριζε ως μπαμπά μιας συμμαθήτριάς της και όχι ως σύντροφό μου. Δεν ενέπλεξα ποτέ το παιδί μου στα προσωπικά μου και αν ποτέ το κάνω θα είναι μόνο στη περίπτωση που πάρω την απόφαση να ξαναπαντρευτώ, γεγονός το οποίο δεν επιθυμώ αυτή τη στιγμή.

Εκεί λοιπόν που όλα πήγαιναν καλά με τον πρώην σύζυγο, όταν έμαθε για τη σχέση μου, έγινε άλλος. Ξαφνικά είδα ένα άλλο πρόσωπο. Απαιτούσε να βλέπει το παιδί πιο συχνά. Το έφερνε αργότερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει, μια φορά μου την έφερε την επόμενη μέρα και εγώ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία μου μην την απαγάγει. Δεν με πείραζε που ήθελε να βλέπει παραπάνω το παιδί του, με πείραζε που δεν το ζητούσε αλλά το έκανε αυθαίρετα και δια της βίας και κυρίως που το παιδί είχε ένα πρόγραμμα και βάση αυτού είχαμε συμφωνήσει την επικοινωνία και όχι βάση του εγωϊσμού του. Όποτε δεν μπορούσα να δώσω τη μικρή στο τηλέφωνο επειδή έκανε μπάνιο ή ήταν σε κάποια φίλη της, δεν με πίστευε ότι έλειπε, έκανε σαν τρελός και απειλούσε Θεούς και δαίμονες ότι θα με «πατήσει κάτω» όπως έλεγε, επειδή δήθεν επίτηδες δεν την έδινα στο τηλέφωνο. Ένα βράδυ που το παιδί ήταν άρρωστο και τον πήρα να του πω να μην έρθει το Σαββατοκύριακο να την πάρει επειδή ψηνόταν στο πυρετό, ούρλιαζε και μετά από μια βδομάδα μου ήρθε εξώδικο στο σπίτι και ασφαλιστικά μέτρα για παρεμπόδιση επικοινωνίας. Ευτυχώς είχα χαρτί από τη παιδίατρο αλλά αυτό δεν αναιρούσε τη ψυχοφθόρα διαδικασία που μας έβαζε σαν οικογένεια, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο. Οι φίλοι μου, μου έλεγαν πως ζήλευε αλλά εγώ πίστευα πως κάτι άλλο συνέβαινε.

Ένας φίλος του, του είχε φουσκώσει τα μυαλά για το πατρικό δικαίωμα και τη συνεπιμέλεια και τα ίσα δικαιώματα στο μεγάλωμα του παιδιού και ως εδώ καλά. Και εγώ υπέρ των ίσων δικαιωμάτων είμαι, για αυτό και δεν εμπόδισα ποτέ την επικοινωνία του παιδιού μου με τον πατέρα του. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί χτυπιόταν. Τα είχαμε ρυθμίσει όλα, το παιδί το έβλεπε κανονικά, όλα ήταν μια χαρά, δεν καταλάβαινα γιατί τέτοια πρεμούρα ξαφνικά. Δεν θέλω να επεκταθώ, νομίζω απευθύνομαι σε νοήμονες σχετικά με το πού είχε μπλέξει και που οφείλονταν τέτοια ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του.

Ζήτησε συνεπιμέλεια μέσω του δικηγόρου του και έτσι, δύο χρόνια μετά την απόφασή μας να χωρίσουμε και ένα χρόνο μετά την έκδοση του διαζυγίου, επιστρέψαμε πάλι στα παλιά καλά λημέρια μας δηλαδή στους δικηγόρους και στην Ευελπίδων. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να ξαναγυρίσουν στα δικαστήρια, δύο άνθρωποι που τα είχαν βρεί και είχαν τη τύχη να έχουν ένα πολιτισμένο διαζύγιο που δεν άφησε κανένα τραύμα στο παιδί τους. Ή μάλλον είχα καταλάβει και το λένε πλύση εγκεφάλου αλλά δεν μπορούσα να το αποδείξω….

Στο τέλος, να σας πω τι έγινε; Λοιπόν εκείνος μετακόμισε στο παραπάνω στενό για να μπορέσει να «στηρίξει» την επιθυμία του συνεπιμέλεια, τελικά το δικαστήριο τη δέχτηκε και για 6 μήνες το παιδί πήγαινε πέρα δώθε με μια βαλίτσα. Μετά από 6 μήνες ο μπαμπάς της έκανε σχέση και από τότε που η φίλη του έμεινε έγκυος και μπήκε στη διαδικασία να ξαναπαντρευτεί, έχει να δει το παιδί πάνω από μήνα ενώ μένει δίπλα. Φυσικά η συνεπιμέλεια που τόσο λύσσαξε να πάρει, δεν εφαρμόζεται όταν το παιδί λέει να πάει στον μπαμπά του και αυτός πότε πάει για υπέρηχο της γυναίκας του και πότε λείπει για δουλειές. Εγώ όμως τώρα σε όποια υπηρεσία και να πάω, όποια αίτηση και να συμπληρώσω και να θέλω να βήξω που λέει ο λόγος, χρειάζομαι την υπογραφή του οπότε για το πείσμα μιας στιγμής, η καθημερινότητά μου έγινε δυο φορές πιο δύσκολη στα καλά καθούμενα. Το να ζητήσω αναίρεση της συνεπιμέλειας προφανώς δεν γίνεται γιατί η συνεπιμέλεια δεν είναι μπλούζα να την αλλάζεις αν δεν σου κάνει, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο το δικαστήριο θα δεχτεί για 3η φορά να αλλάξει την επιμέλεια του παιδιού, αν δεν βγούν να μας μουτζώνουν από το εδώλιο. Και φυσικά δεν έχω και λεφτά για άλλες δίκες.

Η επιμέλεια δεν κάνει τον μπαμπά αγαπητοί μου. Μπορείς να είσαι ενεργός στη ζωή του παιδιού να το μεγαλώνεις να το νουθετείς να είσαι από κοντά χωρίς να πρέπει να το γράφει στα χαρτιά.  Δεν γίνεσαι πατέρας επειδή η επικοινωνία σου με το παιδί είναι ζυγισμένη ακριβώς δια του δύο και η αληθινή γονεϊκή αγάπη δεν είναι σημαία να τη κουνάς στα μούτρα των άλλων, δεν έχει εγωϊσμό ούτε διαγωνισμό. Τα υπόλοιπα περί συνεπιμέλειας είναι να ‘χαμε να λέγαμε!

Κατερίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.