Η ευθύνη στη πλάτη των παιδιών μου όταν καταλάβουν ότι έμεινα στο γάμο για χάρη τους

Δεν είναι ερώτημα. Είναι κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ, τώρα που μπήκα στη φάση του διαζυγίου.

Κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που ταυτίζουν τη σχέση με το γάμο και σε αυτούς που τα θεωρούν δυο ξεχωριστά πράγματα. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω σε ένα γάμο, όταν η σχέση έχει τελειώσει, εδώ και χρόνια.

Έρχονται άλλοι και λένε πως, ανεξάρτητα με το πώς νιώθεις – ή με το ότι δεν νιώθεις πια – πρέπει να μείνεις στο γάμο για τα παιδιά σου, ήταν επιλογή σου. Το διαζύγιο θα είναι καταστροφή για τα παιδιά, διαλύεις την οικογένεια. Και νιώθω πόνο γιατί η επιλογή μου, να μπω σε αυτό το γάμο εξαρχής, ήταν αντικειμενικά λάθος. Ένα λάθος μεγάλο, από το οποίο όμως ήρθε στον κόσμο ό,τι πιο σωστό κι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει στη ζωή μου’ τα παιδιά μου.

Αφήνω στην άκρη τον πόνο και πιάνω την καθημερινή πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων. Δυο άνθρωποι απορροφημένοι στις δουλειές τους, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που η κοινή λογική του ενός, όχι απλά δεν γίνεται κατανοητή από τον άλλο, όχι μόνο δεν ταυτίζεται σε κανένα σημείο, αλλά φέρνει τον άλλο συνέχεια στα όρια του, του βγάζει τον χειρότερο εαυτό του. Δυο άνθρωποι που, στον ελάχιστο κοινό χρόνο που είχαν μέσα στο σπίτι, στην αρχή μάλωναν κι ύστερα, σιγά σιγά, έγιναν απλά δυο ξένοι, δυο συγκάτοικοι, στην καλύτερη περίπτωση, που μεγαλώνουν δυο παιδιά. 

Με τρομάζει η επόμενη μέρα, οι ευθύνες, όχι οι καθημερινές, οι πρακτικές ή οι οικονομικές, αλλά οι ευθύνες απέναντι στα παιδιά μου. Είναι εύκολο να σταθείς γενναία μπροστά σε μια τέτοια απόφαση όταν υπάρχουν αντικειμενικοί, κοινωνικά αποδεκτοί λόγοι να χωρίσεις.

Σε χτύπαγε, σε απατούσε, σε κακομεταχειριζόταν.. Δεν έκανε τίποτα από αυτά. Μάθαμε όμως στα παιδιά μας πως η οικογένεια είναι τα παιδιά και δυο άνθρωποι που τυχαία βρίσκονται μαζί μέσα στο σπίτι, δεν υπάρχει μεταξύ τους κανένα συναισθηματικό δέσιμο, παρά μόνο ψύχρα, δεν υπάρχει αγάπη, τρυφερότητα, δέσιμο. Κι αναρωτιέμαι με τρόμο τι πρότυπο σχέσης έχω περάσει στα παιδιά μου, τι θα ψάξουν να βρουν στο μέλλον στον άνθρωπο τους και τι θα θεωρούν υγιές. 

Αναμετράω αυτήν την καταστροφή με την «καταστροφή» του διαζυγίου και μου φαντάζει άδικο για όλους. Άδικο για τα παιδιά μου, που μεγαλώνουν με αυτή μας την εικόνα – δυο δυστυχισμένοι άνθρωποι που είναι μαζί θεωρητικά, άδικο για εκείνον, γιατί έχει δίπλα του έναν άνθρωπο που έχει στερέψει συναισθηματικά και δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα, και άδικο για εμένα, που μένω εδώ, νιώθοντας χρόνια τώρα δυστυχισμένη και συναισθηματικά άδεια.

Αναμετράω την ευθύνη μου γι’ αυτήν την «καταστροφή», με την ευθύνη που θα εναποθέσω στην πλάτη των παιδιών μου όταν, μεγαλώνοντας, θα καταλάβουν ότι παρέμεινα δυστυχισμένη για εκείνα, ενώ πολύ νωρίς ήξερα πως έπρεπε να τελειώσει.

Και σκέφτομαι, χωρίς να μειώνω τις πιθανές συνέπειες για εκείνα, ότι είναι στο χέρι μας να είμαστε ευτυχισμένοι κι είναι στο χέρι μας να φροντίσουμε να είναι και τα παιδιά μας ευτυχισμένα, βλέποντας πως είμαστε εκεί για εκείνα, όσο και πριν και ακόμα περισσότερο. Κρατώντας, μεταξύ μας, μόνο τα παιδιά και ενωμένοι πάντα μόνο για αυτά.

Βάνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ