Ήμουν φανατισμένος οπαδός, χτυπούσα άγρια και έστελνα κόσμο στο νοσοκομείο. Μετανιώνω! | Η εξομολόγηση του Μιχάλη

Είμαι χωρισμένος πατέρας δύο αγοριών 13 και 15 ετών. Το πρώτο πράγμα που έμαθα στα παιδιά μου, ήταν η αγάπη για τον αθλητισμό και ο μεγάλος εφιάλτης μου ήταν το γήπεδο.

Οι ομοσπονδίες φανατίζουν, οι ομοσπονδίες έχουν κάνει τον κόσμο να φύγει από τα γήπεδα, οι ομοσπονδίες τρέφονται από τον φανατισμό, το μίσος και το αίμα.

Κάποτε ήμουν κι εγώ φανατισμένος. Καλύτερα να μου έβριζες τη μάνα παρά την ομάδα. Καδρόνια, ρόπαλα, σουγιάδες, τα είχα όλα πάνω μου.

Δεν πήγαινα με πρόθεση να σκοτώσω, πήγαινα όμως με πρόθεση να χτυπήσω άγρια. Και χτυπούσα άγρια.

Είχα περάσει από πολλές δίκες, είχα φάει πολλές μηνύσεις για οπαδική βία και ξυλοδαρμό αλλά πάντα έβγαινα με αναστολή. Είχα στείλει πολύ κόσμο στο νοσοκομείο, είχα νοσηλευτεί και εγώ μια φορά.

Δεν θα ξεχάσω ένα παλικάρι 20 χρονών που με παρακαλούσε να σταματήσω να το βαράω με την καρέκλα του γηπέδου που είχα ξηλώσει και έκλαιγε και φώναζε ότι έχει δύο παιδιά να μην τα αφήσω ορφανά. Τον έστειλα στο νοσοκομείο. Στα μάτια μου αυτοί οι άνθρωποι ήταν ο πατέρας μου, που μας εγκατέλειψε.

Δεν είναι δικαιολογία το ξέρω. Είναι όμως η αλήθεια. Αυτός ήταν πάντα ο θυμός μου. Σήμερα βλέπω ακόμα ψυχολόγο.

Η μάνα μου, με μεγάλωσε μόνη της με πολλές θυσίες αλλά η γυναίκα δεν άντεχε και στα 23 μου, με έδιωξε από το σπίτι μετά και το 4ο περιστατικό.

Συνέχεια με μάζευε η αστυνομία πόσο να αντέξει κι εκείνη; Δεν γινόταν να αφήσει τις δουλειές της και να τρέχει πίσω μου.

Ξέρεις πώς σταμάτησα; Όταν στη διάρκεια ενός αγώνα, πήγαν να σκοτώσουν τη γυναίκα μου.

Πριν ακόμα παντρευτούμε ήμασταν αρραβωνιασμένοι και είχα ψιλοαραιώσει από το γήπεδο. Είπα όμως μια φορά να πάμε σε έναν αγώνα της ομάδας μου να δει πως είναι.

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά.

Λίγο πριν το τέλος του αγώνα, οι διπλανοί μου τσακώθηκαν για ένα πέναλτι, δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά ο ένας [ου καθόταν δίπλα στη γυναίκα μου, τράβηξε μαχαίρι και κατά λάθος τη χτύπησε στο χέρι. Το αίμα ΠΟΤΑΜΙ! Τα έχασα.

Ένιωσα ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Αυτά που εγώ έκανα, είδα μπρος στα μάτια μου να τα κάνουν στον άνθρωπό μου. Λύγισα.

Ακατάσχετη αιμορραγία δεν σταματούσε με τίποτα, τρέξαμε σαν τρελλοί στο νοσοκομείο, την πρόλαβαν στο τσακ. Από τότε δεν ξαναπήγα στο γήπεδο ούτε ασχολήθηκα με τις ομάδες ούτε και τα παιδιά μου τα πήγα ποτέ στο γήπεδο.

Τα έμαθα όμως να αγαπούν τον αθλητισμό και να είναι ΜΟΝΟ φίλαθλοι, ποτέ οπαδοί.

Ο θάνατος του Άλκη μου ξύπνησε μνήμες.

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που έβλαψα κάποτε και μετανιώνω πικρά γιατί άργησα να καταλάβω.

Ελπίζω να με συγχωρέσουν.

Μιχάλης