Γιατί ο χωρισμένος μπαμπάς θεωρείται λιγότερο γονιός;

Μετά από μερικά ποτά, μια φίλη μου-χωρισμένη με παιδιά- έκανε το εξής σχόλιο «Νομίζω ότι υπάρχουν πιο ωραίες γυναίκες απ’ ότι ωραίοι άντρες εκεί έξω». Φυσικά το σχόλιο αυτό ήταν ο επίλογος, καθώς όλο το απόγευμα μιλούσε για τους άντρες που είχε γνωρίσει και πόσο δεν έβλεπε μέλλον μαζί τους για κάτι παραπάνω. Συγκεκριμένα, είπε ότι της αρέσει πολύ ένας άντρας αλλά ότι τον απέρριψε επειδή πίστευε πως δεν θα ήταν πολύ καλή επιρροή για τα παιδιά της. Όχι ότι θα ήταν αρνητική ούτε όμως και τρομερά θετική, απλά δεν θα ήταν καλή.Σε αυτό το σημείο έκανε και το σχόλιο για το ότι οι ωραίες και ελεύθερες γυναίκες είναι περισσότερες από τους ωραίους και ελεύθερους άντρες.

Για να είμαι ειλικρινής, εκνευρίστηκα διότι το «ωραίο» είναι υποκειμενικό. Αυτό που μια γυναίκα μπορεί σε έναν άντρα να βρεί ελκυστικό, μια άλλη μπορεί να το βρεί άσχημο ή προσβλητικό. Το ίδιο και με τους άντρες. Μάλιστα κάποια στιγμή, όταν η κουβέντα ήρθε στην επιρροή που ασκεί ο νέος ή η νέα σύντροφος του γονιού στα παιδιά του, είπε «Άλλο μόνος μπαμπάς και άλλο χωρισμένος μπαμπάς!».  «Συγγνώμη αλλά ποια είναι η διαφορά;» ρώτησα και η απάντησή της, αυτό το κλασσικό στερεότυπο, με εκνεύρισε περισσότερο.

Σύμφωνα με τη λογική της, οι μπαμπάδες που δεν έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους, που δεν τα βλέπουν καθημερινά, δεν θεωρούνται μονογονείς. Θεωρούνται απλά χωρισμένοι. Μπαμπάς μονογονέας είναι μόνο εκείνος που φροντίζει το παιδί καθημερινά και full time. Από την άλλη, οι χωρισμένοι μπαμπάδες είναι εκείνοι που παίρνουν το παιδί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και όλες τις υπόλοιπες ημέρες έχουν απεριόριστη ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να θεωρούνται μπαμπάδες στον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο τους. Γενικώς, τον χρόνο που περνάει ένας χωρισμένος πατέρας με το παιδί του, δεν νοείται καν σαν χρόνο, ίσως ούτε σαν μέρος της πατρότητας, αντιθέτως ένας τέτοιος μπαμπάς στο μυαλό της, θα έλεγα ότι είναι και ψιλο-ανεύθυνος.

Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, βλέπω τους γιούς μου κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και πίστεψέ με δεν είναι κάτι που το αποφάσισα εγώ. Γυρίζοντας στο σπίτι, τη ρώτησα «Συγγνώμη τόσο καιρό που βγαίνουμε με βλέπεις σαν χωρισμένο και όχι σαν πατέρα;» και η απάντησή της, ήταν «Ναι».

Περιττό να πω πως όταν χώρισα με τη γυναίκα μου, δεν θεώρησα τον εαυτό μου λιγότερο πατέρα επειδή θα έβλεπα τα παιδιά κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Το στερεότυπό της ωστόσο, με έκανε για άλλη μια φορά να δω το στερεότυπο που έχουν οι περισσότεροι που θεωρούν πως όποιος δεν έχει την επιμέλεια των παιδιών του-πατέρας ή μητέρα- είναι λιγότερο γονιός. Γιατί οι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό;

Ένας από τους λόγους είναι η πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων καθώς η επιμέλεια των περισσότερων παιδιών ανατίθεται στη μητέρα, επειδή παραδοσιακά, ο άντρας ήταν αυτός που εργαζόταν και η γυναίκα μεγάλωνε τα παιδιά στο σπίτι. Ίσως και βιολογικά, όταν σκεφτόμαστε τη σχέση του παιδιού με το γονιό, το μυαλό μας να πηγαίνει αυτόματα στη μητέρα και στο παιδί και όχι στον πατέρα και στο παιδί, έτσι οι περισσότεροι θεωρούν τη μητέρα πιο στοργική και δοτική από τον πατέρα. Λαμβάνοντας υπόψιν πολλές υποθέσεις επιμέλειας που έχουν δοθεί σε μπαμπάδες αλλά και το γεγονός ότι πολλοί άντρες λόγω ανεργίας μένουν στο σπίτι και μεγαλώνουν τα παιδιά, πιστεύω πως ένας γονιός μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του μια χαρά, ανεξάρτητα από το φύλο του.

Η προκατάληψη αυτή, υπάρχει από πολύ παλιά και δεν ξεπερνιέται σε μια νύχτα, σίγουρα όμως δεν ισχύει, όπως εξάλλου δεν ισχύει πια το μοντέλο οικογένειας μπαμπάς-μαμά-παιδιά, που είχαν οι περισσότεροι άνθρωποι στο μυαλό τους. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του δικηγόρου μου τη μέρα του διαζυγίου μου, που μου έλεγε « Δεν μπορείς να πάρεις την επιμέλεια των παιδιών, παρά μόνο αν η γυναίκα σου είναι ναρκομανής, ψυχασθενής ή δεν φροντίζει τα παιδιά. Γι’ αυτό, καλύτερα να την κρατάς χαρούμενη ώστε και η επικοινωνία σου με τα παιδιά να μην εμποδίζεται!!». Αυτός ο άντρας που εγώ πλήρωνα να με βοηθήσει, μου έδινε συμβουλές για το πώς να υποκύπτω στα γούστα της πρώην γυναίκας μου ώστε να μην χάσω επαφή με τα παιδιά μου…

Κι έτσι, επειδή φοβήθηκα, ενέδωσα σε πολλά για να μπορώ να ασκώ το δικαίωμά μου να βλέπω τα παιδιά μου και οι συναντήσεις μας κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και μια φορά μέσα στην εβδομάδα, θεωρείται νίκη από τους άλλους μπαμπάδες. Το αυτονόητο θεωρείται επίτευγμα κι αυτό είναι που με τρελλαίνει.  Η φίλη μου φυσικά εξήγησε ότι δεν είχε πρόθεση να κρίνει τους χωρισμένους μπαμπάδες και ότι απλά ήταν προσεκτική με ποιόν έβγαινε γιατί σκεφτόταν τα παιδιά της και πώς θα τα επηρέαζε, η παρουσία του νέου συντρόφου. Και επειδή κάποιους τους έβαζε στη κατηγορία «χωρισμένοι» και όχι «μπαμπάδες», τους απέρριπτε.

Από την άλλη βέβαια  μπορώ να κατανοήσω την επιλογή της. Κι εγώ είμαι πολύ επιλεκτικός σε ό,τι αφορά τα παιδιά μου, η διαφορά είναι ότι δεν προχωράω με γνώμονα το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Φυσικά συνεχίζω να το βρίσκω κοινωνικά λυπηρό που οι χωρισμένοι μπαμπάδες , θεωρούνται λιγότερο γονείς και δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα σε θέματα επιμέλειας.  Πιστεύω όμως πως με τον καιρό θα αποδείξουμε πως είμαστε εξίσου καλοί γονείς, θα καταρρίψουμε τα στερεότυπα και θα αποδείξουμε ότι, παρά τις προκαταλήψεις, είμαστε υπέροχοι μπαμπάδες ακόμη κι αν μας θεωρούν, του Σαββατοκύριακου!

Πηγή: Huffingtonpost.com