fbpx

Γιατί αποφάσισα να δώσω την επιμέλεια στον πατέρα του γιού μου

| 9 Μαΐου 2014
ADVERTISEMENT

Το πρώτο εξάμηνο που ξεκίνησαν οι διαδικασίες του διαζυγίου, έχασα τη δουλειά μου. Αυτό ήταν κακό από οικονομική άποψη, καλό γιατί είχα πιο πολύ χρόνο με το παιδί μου, που ειδικά σε εκείνη τη φάση το χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Το αγοράκι μου τότε ήταν 3 μηνών και ο πατέρας του διεκδικούσε την επιμέλεια. Όχι απλά διεκδικούσε αλλά-όπως είπε- θα έφτανε Στο Θεό για να την πάρει. Και τη πήρε.

Στην αρχή ορίστηκε προσωρινή διατροφή, επιμέλεια σε εμένα και γονική μέριμνα και στους δύο. Ο δικαστής, μου επέτρεψε να φύγω από τη πόλη που μέναμε και να γυρίσουμε στο πατρικό μου, γιατί δεν είχα χρήματα να πληρώνω ενοίκιο και άλλα έξοδα που απαιτούνταν για να μείνω μόνη μου με το παιδί μου. Βγαίνοντας από το δικαστήριο, ορκίστηκε ότι δεν θα σταματούσε να παλεύει για την επιμέλεια και θα ξόδευε και το τελευταίο του ευρώ στα δικαστήρια για να με κάνει να μετανιώσω.


ADVERTISEMENT

Έφυγα με το παιδί και κράτησα επαφές με τον δικηγόρο μου μέσω email.  Ήμουν μακριά από όλη τη φασαρία και την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσά μας και ανάμεσα στους δικηγόρους μας και αυτό με έκανε να ηρεμήσω αλλά δυστυχώς για λίγο…. η ηρεμία λίγο πρίν τη καταιγίδα που λένε…

Έξι μήνες μετά, με καλούσε σε νέα δίκη διότι ζητούσε χρηματική αποζημίωση για το χρόνο που δεν περνούσε με το γιό μας και επίσης να πληρώσω όλα τα αεροπορικά εισιτήρια –τα δικά του και του παιδιού -για τις μετακινήσεις που χρειάστηκαν σε αυτό το εξάμηνο. Μιλάμε δηλαδή για 6-8 ταξίδια μετ’ επιστροφής επι δύο. Ήταν εξωφρενικό, αφενός μεν διότι ήξερε πως ήμουν άνεργη, αφετέρου διότι το παιδί ήταν και δικό του. Ήταν προφανές ότι ήθελε να με γονατίσει.

Τότε ο δικηγόρος μου, μου είπε πως δεν χρειαζόταν να παραστώ. Τώρα μου λέει ότι τελικά έπρεπε.


ADVERTISEMENT

Ήμουν πνιγμένη με τα οικονομικά, όχι μόνο για τα τρελλά ποσά που ζήταγε κατά καιρούς, αλλά γιατί κάπως έπρεπε να πληρώνω εισιτήρια και διαμονή για να παρίσταμαι στις δίκες και να πληρώνω και τα δικαστήρια στα οποία με έσερνε. Επιπλέον, έμενα με τους γονείς μου και ο πρώην με έπαιρνε κάθε τρείς και λίγο και με απειλούσε. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε πραγματοποιήσει τις απειλές του. Είχε ορκιστεί πως θα ξόδευε ό,τι είχε και δεν είχε για να πάρει την επιμέλεια και ήδη είχε αρχίσει να το εφαρμόζει.

Τον πήρα τηλέφωνο. Του είπα ότι παραιτούμουν και ότι θα έπαιρνε την επιμέλεια του παιδιού αρκεί να ήταν δίκαιος. Ζήτησε να έχει εκείνος το παιδί για 3 μήνες και για 3 μήνες, εγώ.  Τον ένοιαζε μόνο να με πολεμήσει κι όταν ήρθε η ώρα να «κερδίσει» ζήτησε την επιμέλεια ανά τρίμηνο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να με καταλάβει μια μητέρα, πώς γίνεται μια μάνα να δίνει την επιμέλεια του παιδιού της, ή να κάνει μια τέτοιου είδους συμφωνία για ένα τόσο μικρό παιδί; Γίνεται. Όταν το παιδί σου σε βλέπει συνέχεια να κλαίς, όταν ταξιδεύεις συνέχεια για να πηγαίνεις στις δίκες και δεν σε βλέπει, όταν εκείνο είναι συνέχεια πέρα δώθε στα αεροπλάνα, όταν δεν έχεις να το ταΐσεις γιατί τα τρως στις δίκες, γίνεται.

Όλοι μου λένε να κάνω πάντα το καλύτερο για τον γιο μου.Ειλικρινά όμως, το καλύτερο για εκείνον, θα ήταν να μην είχε έναν ψυχωτικό πατέρα κι αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το αλλάξω. Κανένα δικαστήριο και καμία μητρική αγάπη δεν θα μπορέσει να το αλλάξει αυτό.  Το όφελος του γιού μου αυτή τη στιγμή, είναι να έχει μια χαρούμενη και ήρεμη μαμά, εξάλλου κανένας πατέρας δεν μπορεί να σου πάρει τη μητρότητα.

Έχω μια φίλη στη πόλη που μένω με τους γονείς μου. Ο άντρας της εδώ κι έξι χρόνια, μάχεται για την επιμέλεια. Την πάει στα δικαστήρια, το δικαστήριο της δίνει την επιμέλεια και ξανά αυτός απ’ την αρχή. Είναι τόσο γενναία και τη θαυμάζω τόσο πολύ για τις προσπάθειές της, ειλικρινά είναι το πιο θαυμάσιο άτομο και η πιο υπέροχη μητέρα που έχω γνωρίσει. Εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, δυστυχώς. Δεν έχω τέτοιες αντοχές.

Προχώρησα στη ζωή μου και τίναξα από πάνω μου τις ενοχές, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Μια μέρα θα διδάξω στο γιό μου πως η ζωή δεν είναι δίκαιη, ότι καμιά φορά οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουμε σκληρές αποφάσεις και να κάνουμε θυσίες για να είναι χαρούμενοι οι άλλοι. Κάθε μέρα, όποτε σκέφτομαι πόσο λυπημένη είμαι που πρέπει να επιστρέψει πίσω στον πατέρα του, αισθάνομαι ότι για να το αντέχω όλο αυτό, σημαίνει πως είμαι πολύ δυνατή. Και σίγουρα το παιδί μου, πιο δυνατό από όλους μας!

Πηγή: divorcedmoms.com

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ