Έχουμε χωρίσει αλλά συγκατοικούμε για χάρη των παιδιών. Δεν αντέχω…

Με τον πρώην μου έχουμε μαζί 2 παιδιά. Χωρίσαμε πριν από 3 χρόνια, αλλά ακόμα μένουμε μαζί για χάρη των παιδιών. Κάθε φορά, που του λέω, πως θέλω να μετακομίσω και να προχωρήσω στη ζωή μου, γιατί δεν αντέχω άλλο, προσπαθεί να με κάνει να νιώσω ενοχές.

Ο λόγος, που μένω ακόμα μαζί του είναι γιατί περιμένω να κάνει εκείνος το πρώτο βήμα και να συνεχίσει τη ζωή του, ώστε να μην ασχολείται πια με μένα. Νομίζει, ότι επειδή μένω ακόμα μαζί του, ότι του ανήκω κιόλας.

Όσο ήμασταν μαζί, δεν ήταν και ο πιο υποστηρικτικός και με κατανόηση άνθρωπος του κόσμου. Προσπαθούσε να με μειώνει σε κάθε ευκαιρία και να με κάνει να αισθάνομαι κατώτερη, άχρηστη και χοντρή, παρά το γεγονός, ότι φοράω small σε όλα μου τα ρούχα.

Ακόμα και τώρα, που έχω δύο παιδιά και δεν είμαι και καμιά πιτσιρίκα, έχω μεγάλη πέραση και μου ζητάνε συνέχεια ραντεβού, αλλά πάντα αρνούμαι ευγενικά από φόβο ότι ο πρώην μου θα μου δυσκολέψει τη ζωή και δεν θα με αφήσει να το χαρώ.

Του έχω πει πολλές φορές, ότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που μου συμπεριφέρεται και ότι δεν είμαι καμία δούλα, για να τον υπηρετώ όλη την ώρα. Εκείνος, αντί να του πέσουν τα μούτρα κάτω από ντροπή και να ζητήσει συγνώμη, καμαρώνει κι από πάνω.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να πεις: «Θα συνεχίσω τη ζωή μου ό, τι κι αν γίνει και αυτόν θα τον αφήσω να κάνει ό,τι νομίζει», αλλά στην παρούσα φάση το έχω ρίξει στα αντικαταθλιπτικά, γιατί νιώθω παγιδευμένη.

Στο τέλος, θα πιστέψω, ότι μόνο ο θάνατος θα μπορούσε να τον βγάλει απ’ τη ζωή μου, τόσο πολύ με ελέγχει και δεν με αφήνει να κάνω το επόμενο βήμα.

Ανδριάνα