Έχασα τον πρώτο μου σύζυγο. Ο δεύτερος διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι. Τελικά τα όμορφα δεν κρατούν για πάντα;

Φοιτήτρια στο δεύτερο πτυχίο της, στη Φλωρεντία. Την ήξερε καλά την πόλη, άλλωστε ήταν και η μητέρα της από εκεί. Έχει τελειώσει το μάθημα και κάνει μία από τις μοναχικές της βόλτες. Ακούει μία έντονη φωνή, μάλλον αγανακτισμένη. Τον βλέπει και μένει το βλέμμα της εκεί. Πολύ όμορφος, πάρα πολύ. Μιλούσε μεγαλόφωνα στον φίλο του, μέσα στην τσατίλα ο Έλληνας, που για ακόμη μία φορά έχουν πάει για φαγητό και έφαγαν χάλια. Συνήθης κατάσταση για τους τουρίστες που δεν ξέρουν πού να πάνε και καταλήγουν στα «τουριστικά». Την ώρα που περνάει από δίπλα της -προφανώς είδε πως τον κοίταζε- γυρίζει και λέει στον φίλο του: Μα φαντάζεσαι ρε φίλε, να έχεις ένα τέτοιο κορίτσι, να έχεις καταφέρει να το πείσεις να βγει μαζί σου και να την πας σε τέτοιο χάλι;» γελούν και της ρίχνει ένα βλέμμα που την έλιωσε. Γυρίζει με ήρεμη φωνή και του απαντά: «Στη θέση σου θα της ζητούσα να προτείνει που θέλει να την πας. Ίσως εκείνη να ήξερε ένα καλό μέρος» και χαμογέλασε. Εκείνος ντράπηκε στην αρχή όταν κατάλαβε πως τον είχε καταλάβει, αλλά θρασύς όπως ήταν πάντοτε της λέει:

– Κοπελιά, πρότεινέ μου ένα καλό μέρος για φαγητό για να σε βγάλω έξω απόψε.

– Να υποθέσω κάτι σε ζυμαρικά;

– Θα ήταν το ιδανικό. Διάλεξε το μέρος που κάνει τα καλύτερα ζυμαρικά κατά τη γνώμη σου και θα πάμε μαζί απόψε.

Και βγήκαν. Και πήγαν στο σπίτι της για φαγητό. Αυτό άλλωστε ήξερε για καλύτερο…
Και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.

Εκείνος πήγε για λίγες ημέρες στην Ιταλία και έμεινε 2 εβδομάδες. Παντρεύτηκαν γρήγορα, πολύ γρήγορα και έζησαν όμορφα. Όχι για πολλά χρόνια, αλλά αρκετά και πολύ όμορφα.

Είχαν μια απαιτητική ζωή, με πολλά ταξίδια, αλλά ήταν τόσο ξεχωριστή και γεμάτη. Και ο χρόνος που περνούσαν μαζί, ένιωθαν πως ήταν το μόνο που άξιζε στη γη.

Μέχρι που τον έχασε και μαζί του έχασε και τη γη κάτω από τα πόδια της. Δεν πήγε στην κηδεία του και ας σχολιάστηκε από διάφορους η απουσία της. Δεν το άντεχε. Άλλωστε δεν ήταν και σε θέση να το κάνει με τις κρίσεις που περνούσε και τις συμβουλές των γιατρών. Δεν άντεχε να τον δει έτσι.

Την τελευταία φορά που τον είδε, ήταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους. Πώς θα τον έβλεπε τώρα ξαπλωμένο κάπου αλλού; «Να προσέχεις» του είχε πει -όπως πάντα- φεύγοντας. Ναι, αλλά τώρα δεν πρόσεξε ένας άλλος οδηγός. Μάλλον η δική του γυναίκα δεν του είπε «να προσέχεις» όταν έφευγε…

Έτσι, λίγο πριν τα 30 της έμαθε κάτι που δεν ήξερε. Τελικά υπάρχουν και όμορφα που κρατούν λίγο ή έστω λιγότερο απ’ όσο ήθελε και ονειρευόταν.

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Δέχτηκε την απώλειά του, αλλά δεν κατάφερε να τη συνηθίσει. Πώς μπορούσε να γίνει αυτό; Πέρασαν τα χρόνια και κατάφερε να αποκτήσει τα υπόλοιπα που είχε μάθει ως σημαντικά, εκτός από τον έρωτα. Δηλαδή και εκείνον τον απέκτησε, αλλά τον έχασε. Έγινε πολύ καλή στη δουλειά της και σημαντική. Η ζωή της μοιραζόταν πάντοτε στις 2 χώρες, αλλά η έδρα της πλέον ήταν στην Ιταλία. Της προκύπτει μία καλή επαγγελματική ευκαιρία, με ένα καλό συμβόλαιο με μία εταιρία στο Βέλγιο. Στέλνουν τον συνεργάτη τους να συναντηθεί μαζί της. Τι έκπληξη! Έλληνας. Και όμορφος, δυναμικός, έξυπνος. Το στυλ που της άρεσε. Κανονίζουν για φαγητό το βράδυ για να συζητήσουν και πιάνει τον εαυτό της όσο ετοιμάζεται για το ραντεβού να ανυπομονεί … ‘Είναι σημαντική η δουλειά γι αυτό’, σκέφτηκε…

Συναντήθηκαν , δείπνησαν, συμφώνησαν, σοβαρός και επαγγελματίας μεν αλλά τη φλέρταρε διακριτικά ήταν βέβαιη γι αυτό. Άλλωστε οι πλάγιες και καλυμμένες ερωτήσεις που της έκανε εντέχνως για να μάθει για την προσωπική της ζωή, δεν της άφησαν και περιθώριο να αμφιβάλλει και μάλλον ανταποκρίθηκε ευγενικά (δεν μπερδεύουμε τη δουλειά με τίποτα άλλο, κανόνας!), και τη συνόδευσε στο σπίτι της. Ρύθμισαν το αυριανό τους ραντεβού και αποχώρησε. Η καρδιά της χτυπούσε πιο δυνατά απ’ ότι συνήθως. ‘Είναι σημαντική η δουλειά γι αυτό’, ξανασκέφτηκε.

Την επόμενη ημέρα ήταν πιο τυπικός και μάλλον ψυχρός. Ρύθμισαν κάποιες λεπτομέρειες, το τελικό ραντεβού για τις υπογραφές και την ενημέρωσε πως πλέον θα επικοινωνεί με άλλον εκπρόσωπο της εταιρείας και όχι με εκείνον. Εκείνη απογοητεύτηκε χωρίς να ξέρει το γιατί, μιας και η δουλειά είχε κλείσει. Λίγη ώρα μετά, πιο χαλαρός και φιλικός της ζήτησε να του προτείνει ένα ήσυχο μέρος για ένα ποτό για το τελευταίο βράδυ πριν φύγει. Του είπε και της πρότεινε να τον συνοδεύσει για να την ευχαριστήσει για τη συνεργασία.

Πάλι χτυποκάρδι και αγωνία για τη συνάντηση. Μα δεν είμαστε καλά! Τι έγινε ξαφνικά; Της άρεσε ήταν βέβαιο, αλλά είπαμε, δουλειά και προσωπικά δεν ανακατεύονται! Άρα, τι ήταν όλο αυτό που ένιωθε ξαφνικά και είχε αλλάξει 10 ντυσίματα μέχρι να βρει το ιδανικό;

Συναντήθηκαν, ήταν όλα τόσο χαλαρά και όμορφα. Τυπικά στην αρχή, αλλά όσο περνούσε η ώρα, χαλάρωναν και οι δύο. Δεν άντεξε, τον ρώτησε: Ποιος είναι ο λόγος που ανέλαβε άλλος συνεργάτης, μιας και μαζί είχαν την πρώτη επαφή; Της απάντησε πως εκείνος το ζήτησε… Απογοήτευση εκείνη, χωρίς να καταλαβαίνει και το γιατί. Ρώτησε, πάντοτε αυτό έκανε. Δεν έμενε με απορίες. «Γιατί δεν μπερδεύω ποτέ τη δουλειά με την προσωπική μου ζωή και μ’ αρέσεις τόσο πολύ που έχω σκοπό να σε διεκδικήσω».

Αχ αυτοί οι Έλληνες! Τόσα χρόνια γνωριμίας με τους Ιταλούς, είχε βαρεθεί τόσο πολύ, που πάντοτε εκτιμούσε την ελληνική θρασύτητα. Άλλωστε οι Ιταλοί παρά τον μύθο που τους ακολουθεί, είναι πολύ αστείοι στο φλερτ. Ήταν ικανοί να σου πουν το οτιδήποτε, που στο τέλος γελούσες. Δύσκολο να ασχοληθείς μαζί τους στα σοβαρά. Πόσο πολύ της είχε λείψει το έντονο ενδιαφέρον και η διεκδίκηση και όχι τα ανόητα φλερτ. Πόσο πολύ της είχε λείψει να της αρέσει πραγματικά κάποιος και να τον βρίσκει ενδιαφέρων. Η συνέχεια της βραδιάς αναμενόμενη λοιπόν.

Την επόμενη ημέρα έφυγε, αλλά σύντομα επέστρεψε. Με γρήγορους ρυθμούς και αποφάσεις  πάντοτε, σύντομα άρχισαν να συζητούν για τα σχέδια της υπόλοιπης ζωής τους. Το μόνο που γνώριζαν ήταν πως θα ήταν κοινή. Ήθελαν κάποιο διάστημα να τακτοποιήσουν τα επαγγελματικά τους και τελικά κατέληξαν στη Σουηδία μιας και εκεί είχαν και οι δύο τις καλύτερες επαγγελματικές προτάσεις.

Δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε βρει πάλι τη χαρά. Όχι απλώς έναν άντρα που της άρεσε, αλλά έναν άντρα τόσο υπέροχο, δυναμικό, εκδηλωτικό και δοτικό. Αυτό που πάντοτε ήθελε. Αυτό που της ταίριαζε. Έζησαν έναν πολύ δυνατό έρωτα και μια ακόμα πιο δυνατή αγάπη.

Ο γάμος έγινε γρήγορα, αλλά το θέμα του παιδιού είπαν να το καθυστερήσουν λιγάκι. Είχαν πολλά και συνεχή ταξίδια, συν ότι ήθελαν να βεβαιωθούν για το αν θα έμεναν στη Σουηδία. Πέρασαν και κάποια χρόνια, όλα τέλεια λοιπόν. Βρήκαν και γρήγορα τους ρυθμούς τους και ζούσαν τον έρωτά τους, έχοντας και τη ζωή που τους άρεσε.

Εκείνος πιεζόταν πολύ στη δουλειά και εκείνη το γνώριζε. Άλλωστε παραπονιόταν συχνά και για πονοκεφάλους. Έλεγαν γελώντας πως τελικά είχε τόσο μυαλό που δεν χωρούσε σε ένα τόσο δα κεφαλάκι και πιεζόταν εκεί μέσα γιατί ήθελε να βγει έξω. Αποφασίζουν να έρθουν στην Ελλάδα για λίγες ημέρες, να ξεκουραστούν και να αποφορτιστούν. Ένα βράδυ ανησύχησε πολύ με τον έντονο πονοκέφαλό του και του είπε να πάει να το ελέγξει, αλλά εκείνος έλεγε πως είναι από το άγχος και την πίεση.

Πίνουν τον πρωινό καφέ τους και όπως σηκώνεται χάνει την ισορροπία του και δυσκολευόταν να σηκωθεί από το πάτωμα. Χωρίς δεύτερη συζήτηση τον πηγαίνει στην κλινική και μετά από μία σειρά εξετάσεων, μαθαίνουν την αιτία των πονοκεφάλων. Όγκος στο κεφάλι λοιπόν. Τόσο νέος, τόσο υπέροχος, τόσο λαμπερός, τόσο ξεχωριστός, τόσο ευτυχισμένος, τόσο άτυχος…

Πέρασα όλα τα στάδια. Κατέρρευσα, έκλαψα, απόρησα, αναρωτήθηκα, γέλασα (με την ειρωνεία), μπερδεύτηκα, λυπήθηκα, ατσαλώθηκα, δυνάμωσα, ξαναέκλαψα. Ρώτησα όσα «γιατί» μπορούσα, αλλά σε κανένα δεν μπόρεσα να βρω μια λογική απάντηση.

Τώρα δεν ξέρω σε τι φάση είμαι. Δεν έχει και σημασία ίσως. Τώρα άλλος έχει προτεραιότητα. Ούτε ξέρω γιατί τα γράφω. Μάλλον κάπου ήθελα να τα πω. Δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν άλλον γι αυτό. Ούτε καν με τους γονείς μου. Ίσως γιατί πάντοτε ρωτάω και δεν θέλω να μένω με απορίες και είμαι σίγουρη πως δεν θα αντέξω και θα ρωτήσω ένα τελευταίο «γιατί» που έχω.

Γιατί με μάθατε πως τα όμορφα δεν κρατούν λίγο και πως μπορούν να κρατήσουν για πάντα;

Ματίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ