Έχασα τον άντρα μου στα 35 μου. Τα παιδιά μου και οι άνθρωποι γύρω μου, με έσωσαν…

Έχω χάσει το μέτρημα, πόσες φορές κάποιος τα τελευταία 4 χρόνια μου είπε, πόσο δυνατή είμαι.

Αλλά, εγώ θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι και τόσο δυνατή. Για καλή μου τύχη, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι, που με τη δύναμή τους μου έδωσαν κουράγιο και θάρρος να συνεχίσω.

Το 2007, ο σύζυγός μου πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή στα 35 του. Έμεινα μόνη, επίσης στα 35 μου με 2 μικρά παιδιά, που δεν πήγαιναν καν ακόμη σχολείο.

Πέρασα τον πρώτο χρόνο μετά το θάνατό του, προσπαθώντας να διατηρήσω κάποια τάξη μέσα στο χάος και να μπω ξανά σιγά σιγά σε ένα ρυθμό στην καθημερινή μας ζωή. Ξόδεψα όλη την επόμενη χρονιά σκεπτόμενη, πώς θα μπορούσαμε ξανά να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας. Και σήμερα, είμαι περήφανη, που η οικογένειά μου είναι καλά, έχουμε προσαρμοστεί και η ζωή μας είναι καλύτερη.

Αλλά δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο απλώς και μόνο λόγω της προσωπικής μου στάσης.

Ήταν τόσοι δυνατοί άνθρωποι στη ζωή μου, το θαυμάσιο «δίκτυο» των υποστηρικτών μου, όπως συνηθίζω να λέω και από αυτούς πήρα και συνεχίζω και εγώ να παίρνω δύναμη.

Ξέρω, ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μου να με υποστηρίξουν στην περιπέτειά μου, δεν θα μπορούσα να καθίσω εδώ σήμερα και να γράψω αυτά τα λόγια. Δεν θα μπορούσα να πω, ότι είμαστε καλά, ότι έχουμε προσαρμοστεί και σίγουρα δεν θα μπορούσα να πω, ότι η ζωή είναι ωραία.

Βασίστηκα σε μεγάλο βαθμό στους φίλους μου, στην οικογένειά μου και στους γείτονές μου. Και προς μεγάλη τους τιμή, όλοι ήταν πρόθυμοι να κάνουν τις ζωές τους άνω κάτω, για να βοηθήσουν εμένα και τα παιδιά μου. Η δύναμή τους ήταν απεριόριστη και χωρίς αυτή, θα ήμουν ακόμα στο μηδέν.

Πριν πεθάνει ο άντρας μου, αλλά και με το θάνατό του, με έμαθε να εκτιμώ τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Είχε εκείνο το χάρισμα να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άνετα.

Χωρίς να το καταλάβει, με βοήθησε να προετοιμαστώ για τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου: να γίνω μητέρα. Ήταν ένας δυνατός άνθρωπος και η συνύπαρξή μας έκανε και μένα πιο δυνατή.

Η κόρη μου ήταν μόλις έξι μηνών, όταν πέθανε. Δεν θυμάμαι τα πρώτα της λογάκια ή τα πρώτα της βήματα – είναι όλα θολά. Στην πραγματικότητα, μια θολούρα υπάρχει σε όλο το πρώτο έτος της ζωής της. Μπορούσα, δεν μπορούσα να συνεχίσω, δεν είχα και πολλές επιλογές. Είχα δύο μικρά παιδιά.

Ένα μωρό, που κλαίει, θα συνεχίσει να κλαίει μέχρι να το πάρεις αγκαλιά. Ένα χαρούμενο παιδάκι έρχεται και σε ξυπνά και σου λέει, ότι είναι ώρα για πρωινό. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα φιλιά είναι καλή θεραπεία. Τα παιδιά μου είναι η δύναμή μου.

Είμαι πολύ τυχερή, που ζω σε μια μικρή και φιλική γειτονιά, είμαι τυχερή, που περιστοιχίζομαι από τόσους καλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι στη γειτονιά μου, μου οργάνωσαν ολόκληρο πρόγραμμα σίτισης. Κάθε βράδυ για πολλές εβδομάδες, ένα ζεστό πιάτο φαγητό ερχόταν σπίτι μου συνοδευόμενο από ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά.

Το χειμώνα, όταν χιόνιζε, ο δρόμος έξω από το σπίτι μου καθαριζόταν, πριν καν ξυπνήσω το πρωί από έναν άντρα, που δεν γνώριζα καν. Είχα έναν κατάλογο με τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης ανθρώπων, που ούτε καν ήξερα και που μπορούσα να τηλεφωνήσω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, εάν χρειαζόμουν βοήθεια σε κάτι. Οι γείτονές μου, μου έδωσαν δύναμη.

Οι γονείς μου ζουν μακριά, πέντε ώρες δρόμο. Έχουν χωράφια, οπότε υπάρχει πάντα δουλειά γι’ αυτούς. Ακόμη κι έτσι όμως, η μητέρα μου έμεινε μαζί μου, μέχρι, που είπα, ότι ήμουν έτοιμη να μείνω μόνη. Πηγαινοερχόταν, όποτε χρειαζόταν και έμενε για όσο χρειαζόταν. Οι γονείς του συζύγου μου έκαναν το ίδιο.

Όταν μεγάλωσε, ο γιος μου ήθελε να μάθει ποδόσφαιρο, κάτι, που ήταν τελείως ξένο για μένα. Αυτές είναι δουλειές για μπαμπάδες. Αλλά, τα αδέρφια του συζύγου μου με βοήθησαν να μάθω όλους εκείνους τους δύσκολους όρους του ποδοσφαίρου, μου έδειξαν από πού μπορώ να ψωνίσω τον καλύτερο εξοπλισμό (ρούχα και παπούτσια κυρίως) και έρχονταν σε όλους τους αγώνες και τις προπονήσεις του, μέχρι να σιγουρευτούν, ότι ήμουν έτοιμη να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Η οικογένειά μου είναι επίσης πολύ δυνατή.

Ο καλύτερος φίλος μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε βράδυ για μήνες. Κάποιες νύχτες γελούσαμε, κάποιες άλλες κλαίγαμε, αλλά κάθε βράδυ η φωνή του ήταν σταθερή. Η σταθερότητα της φωνής του συνέβαλε επίσης στο να αποκτήσω ξανά σταθερότητα στη ζωή μου.

Κάποιοι άλλοι φίλοι μου φρόντισαν τα παιδιά μου, όποτε το είχα ανάγκη, αλλά και εμένα την ίδια. Όταν τους είπα, πόσο φοβόμουν τις Παρασκευές και τα σαββατοκύριακα, που είναι οι πιο «οικογενειακές» μέρες,  δεν πέρασε ούτε ένα Σαββατοκύριακο χωρίς να έχουμε προσκλήσεις για παιχνίδι, φαγητό έξω ή ύπνο όλοι μαζί. Κάποιοι άλλοι φίλοι μου μαζεύτηκαν και έχτισαν ένα φράχτη γύρω από το σπίτι μου, για να κρατήσουν τα παιδιά μου ασφαλή. Οι φίλοι μου, μου έδωσαν επίσης μεγάλη δύναμη.

Σήμερα, είμαι παντρεμένη ξανά. Ποτέ δεν πίστευα, ότι θα συμβεί αυτό. Αν δεν ήταν όλοι οι άνθρωποι, που ανέφερα παραπάνω, δεν νομίζω, ότι θα ήμουν αρκετά γενναία, για να το ξαναπροσπαθήσω.

Ο νέος μου σύζυγος παντρεύτηκε όχι μόνο εμένα, αλλά και τα παιδιά μου. Δεν είμαστε και το πιο εύκολο παρεάκι και κάθε μέρα τον θαυμάζω όλο και πιο πολύ για την υπομονή του και την αγάπη του.

Έχουν επιλέξει να τον αποκαλούν μπαμπά – γιατί τα αγαπά και τον αγαπούν και τα δύο άνευ όρων. Τον αγαπώ πολύ και εγώ. Με ενθαρρύνει να δοκιμάζω νέα πράγματα και να ζω τη ζωή διαφορετικά απ’ ότι θα τη ζούσα. Ο σύζυγός μου, μου δίνει δύναμη.

Δεν θα μπορούσα να φτάσω ως εδώ μόνη. Δεν θα μπορούσα ποτέ να βρω τη δύναμη να ξεπεράσω τόσα πολλά εμπόδια μόνη μου. Ήμουν μόνη και έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δαίμονές μου.

Το ότι είμαι πλέον δυνατή, δεν είναι απλώς και μόνο λόγω της δικής μου αντοχής. Είναι, επειδή κάθε άτομο, που με βοήθησε σε αυτό το ταξίδι, έβαλε το δικό του λιθαράκι στην «ανάστασή» μου. Γιατί, αυτό έγινε. Αναστήθηκα. Ήμουν νεκρή και αναστήθηκα. Έτσι, ξαναλέω πάλι, πόσο τυχερή είμαι, που υπάρχει τόση δύναμη στον κόσμο!

Πηγή: theglobeandmail.com