Έχασα τον άντρα μου και έγινα μητέρα και μητριά μαζί!

Ο άντρας μου πέθανε πρίν από τρία χρόνια, όταν ο γιός μου ήταν σχεδόν δύο ετών, και ο θετός μου γιός (δηλαδή ο γιος του άντρα μου) 13. Από τότε είμαι μονογονέας.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Το να τρέχεις ένα νοικοκυριό, να δουλεύεις και να μεγαλώνεις μόνη σου παιδιά θέλει πολύ δουλειά. Είχα και έχω ακόμα βοήθεια από τους γονείς μου, την αδερφή μου και τα πεθερικά μου, που με βοηθούν με τις διακοπές του σχολείου ενώ δουλεύω, αν θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο ή απλά να βγώ μια βόλτα. Το αφεντικό μου με στηρίζει από την πρώτη στιγμή, μου επιτρέπει να έχω ευέλικτα ωράρια, και τελευταία κάνω δουλειά και από το σπίτι. Είμαι τυχερή για όλη την υποστήριξη που παίρνω από το κόσμο γύρω μου.

Ο θετός μου γιός έχει μεγαλώσει πια και έχει μετακομίσει μόνος του, ενώ ο 10 χρονος γιός μου κάνει αρκετές δουλειές του σπιτιού για να με βοηθήσει. Όμως δεν υπάρχει κανείς για να μοιραστώ τις ατέλειωτες δουλειές του σπιτιού, οπότε εφόσον δεν έχω χρόνο να τα κάνω όλα, μερικές φορές απλά αφήνω τη μέρα να περνά. Δεν υπάρχει κανείς να ταΐσει το γιό μου, και να παίξει μαζί του όταν είμαι κουρασμένη ή άρρωστη, οπότε ή θα το υποστώ και θα παίξω ή θα τον αφήσω μόνο του. Δεν υπάρχει κανείς να μοιραστώ τις ανησυχίες μου ή να με βοηθήσει να πάρω αποφάσεις. Δεν υπάρχει κανείς να με ξυπνήσει με έναν καφέ και ένα γλυκό φιλί το πρωί.

Από την άλλη, είναι πιο εύκολο για έναν γονιό να είναι συνεπής, παρά για δύο. Δεν υπάρχουν οικογενειακές διαμάχες  στο σπίτι μου. Δεν διαφωνεί κανείς. Ότι πω αυτό θα γίνει!

Προφανώς δεν ζω τη ζωή που ονειρευόμουν, και μου λείπει ο άντρας μου κάθε μέρα. Αλλά έμαθα να επιζώ , και πιο σημαντικό από όλα είναι ότι έμαθα να είμαι ευτυχισμένη. Και ελπίζω μια μέρα αυτό να το καταλάβουν και τα παιδιά μου.

Πηγή : www.quora.com