Έχασα τον άντρα μου πρίν λίγο καιρό όμως αισθάνομαι πως είναι ακόμα εδώ…

Λίγο μετά το πρωινό, η αδελφή μου αφηγήθηκε μια ιστορία στη μητέρα μου και μένα για κάτι, που συνέβη πριν επτά μήνες. «Αμέσως μετά το θάνατο του Greg…», λέει.

Ο Greg είναι ο σύζυγός μου και δεν ζει πια. Η Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήρθε και έφυγε χωρίς αυτόν, μετά η έβδομη επέτειος του γάμου μας και μετά, τα 48α του γενέθλια. Για πολλούς μήνες, θυμόμουν ξανά και ξανά να τον βλέπω να πεθαίνει στο σπίτι από καρκίνο, να παλεύει με ένα σώμα χωρίς ανάσα και να καλώ το γραφείο κηδειών να τον αναλάβει, όταν ήταν έτοιμος πια να φύγει.

Αν δεν τα θυμόμουν όλα αυτά, θα τον περίμενα σπίτι κάθε βράδυ μετά τη δουλειά. «Μόλις έφυγα απ’ το γραφείο, δεν έχει κίνηση, θες τίποτα ψώνια;», έλεγε στο κλασικό μήνυμα, που μου έστελνε κάθε μέρα στις 5.

Έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου, ότι δεν θα περνούσε ποτέ ξανά την πόρτα, για να φάμε μαζί, ούτε θα πήγαινε βόλτα το σκύλο στο κοντινό πάρκο αμέσως μετά. Έπρεπε να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου ξανά και ξανά, γιατί η θλίψη είναι ύπουλη. Σε ξεγελάει να σκέφτεσαι, ότι το αδύνατο είναι δυνατό, ώστε να μην πεθάνεις από σοκ.

Η αδερφή μου οδήγησε τους ανθρώπους από το γραφείο κηδειών στο ισόγειο του σπιτιού, όπου ο ίδιος είχε επιλέξει να περάσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες της ζωής του. Δεν ήθελε να δω να τον κουβαλάνε σε μαύρη τσάντα και να τον απομακρύνουν. 

Δεν είμαι και πολύ της θρησκείας. Δεν έχω ιδέα, τί συμβαίνει, όταν πεθαίνουμε. Όταν, όμως, κάποιος κοντινός μου άνθρωπος λέει, «όταν πέθανε ο Greg», κάνω σαν να μη μου το είπαν καθόλου. Για μένα δεν είναι νεκρός.

Όταν ζεις σχεδόν 15 χρόνια με κάποιον, όπως κάναμε εμείς, γνωρίζεις απ’ έξω και ανακατωτά την καθημερινότητα, τις ιδιοτροπίες, τη μυρωδιά, τις προτιμήσεις, τις αλλαγές στη συμπεριφορά και όλες τις ενοχλητικές του συνήθειες. Ξέρω με ποια νέα βιβλία και ταινίες θα ενθουσιαζόταν και πόσο ξετρελαμένος θα ήταν με τα νέα αρχαιολογικά ευρήματα στις ειδήσεις. Ξέρω τί θα έλεγε, πριν πέσει για ύπνο. Ξέρω ότι θα με έπαιρνε αγκαλιά, πριν φύγει για τη δουλειά. Πώς τράβαγε μπας και του μπουν τα υπερβολικά στενά από το καθαριστήριο τζιν του και πώς πάλευε με το σκύλο, πριν τον βγάλει έξω για βόλτα.

Τον ακούω μέσα στο κεφάλι μου όλη την εβδομάδα, μερικές φορές ενθαρρυντικά, άλλες φορές απαιτώντας: «Γεια σου γλυκιά μου, σ ‘αγαπώ, τα πας περίφημα. Θυμήσου να πάς το αμάξι για σέρβις. Πήγαινε το σκύλο βόλτα στην παραλία, πριν ανοίξει καμιά τρύπα στον τοίχο. Και αν μπορούσες να σταματήσεις να κακολογείς το φίλο μου, που ποτέ δεν συμπάθησες, θα το εκτιμούσα ναι;».

Ξέρω, τί θα έλεγε ο Greg μετά την ταφή του, όπου μαζεύτηκαν καμιά δωδεκαριά συγγενείς και στενοί φίλοι για το τελευταίο αντίο. Ενώ το «κοράκι» γέμιζε με χώμα την τρύπα με στρατιωτικό σεβασμό, άκουσα το ρεφρέν του αγαπημένου του τραγουδιού, στο μυαλό μου: «Λα-λα-λα!» σιγοψιθύριζε όλος χαρά, λες και είχε φτιάξει κάτι στο σπίτι.

Τους πρώτους 3-4 μήνες, που «έφυγε» ο Greg, ένιωσα, σαν να βρισκόταν σε μακρινές διακοπές. «Είμαι ακόμα παντρεμένη, απλά έχω να τον δω μερικούς μήνες», είπα σε κάτι φίλους. Όσο περισσότερο, όμως, κοίταζα τα μαύρα, που φορούσα και όλα εκείνα τα σημάδια, που μαρτυρούσαν, ότι, ναι, ήμουν χήρα, όλα και πιο μόνιμες μου φαίνονταν οι διακοπές του Greg.

Μερικές φορές δεν τον σκέφτομαι για 5, 10 ή ακόμα και 20 λεπτά μετά το ξύπνημα το πρωί, κάτι που τώρα μου προκαλεί ενοχές. Άλλες φορές, νιώθω σαν να ξυπνάω μαζί του, νιώθω τη μυρωδιά του, το ζεστό, μαλακό του δέρμα. Νιώθω να μου μιλάει, μερικές φορές να με αγγίζει. Δεν μπορώ να πω, αν πρόκειται για φαντασία ή κάτι περισσότερο. Όπως και να ΄χει, με κάνει να νιώθω καλά.

Πηγή: washingtonpost.com