Έχασα την επιμέλεια των παιδιών μου. Ο “κακός” νίκησε…

Αυτή τη στιγμή, είμαι στον καναπέ μου μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, νιώθω υγιής και κάθομαι στον υπολογιστή μου πίνοντας τσάι. Όλα είναι γαλήνια. Παρόλα αυτά όμως το μυαλό μου, η ψυχή μου ολόκληρη πονά.

Φαίνεται ότι δεν θα πάρω πίσω την επιμέλεια. Φαίνεται ότι ο “κακός” νίκησε και πως ο χρόνος μου σαν μόνη μητέρα, δεν έχει πια σημασία στα μάτια του δικαστηρίου. Σε αντίθεση με όλες τις ψεύτικες κατηγορίες που μου απέδωσε. Φαίνεται ότι ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα, και η αλήθεια δεν μπορεί να τον γυρίσω πίσω στη θέση του. Αλλά ποιά είναι η πηγή της θλίψης μου;

Καθώς πιστεύω στη μοίρα, ποτέ μα ποτέ δεν πίστευα ότι θα μας συμβεί κάτι τέτοιο. Ήμουν μια παραδοσιακή μητέρα και σύζυγος. Δεν έλεγα ψέμματα, δούλευα σκληρά και αγαπούσα την οικογένεια μου. Θερίζεις ότι σπέρνεις, σωστά; Τότε η ζωή μου έδωσε ένα πολύ γερό χαστούκι, και με έβαλε στην θέση μου. Ήμουν τόσο αφελής. Με κάποιο τρόπο είχα καταφέρει να μην βλέπω την πραγματικότητα, όπου τα παιδιά βρισκόντουσαν στην ίδια θέση με εμένα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, απλά δεν είναι.

Θρηνώ για το μέλλον, που θα είχα με τα κορίτσια μου. Είδα τον εαυτό μου να είναι εκεί όταν αρρώστησαν, και φρόντισα να διαμορφώσω τον χαρακτήρα τους. Φαντάζομαι να τους μαθαίνω να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, και να είναι δυνατές. Ήθελα να μεγαλώσουν και να γυρίσουν τον κόσμο. Ήθελα να τους δώσω όλα όσα μπορούσα να τους διδάξω.

Τώρα πλέον η αλήθεια είναι ότι ακόμα μπορώ να το κάνω. Μπορώ ακόμα να τους διαβάσω. Αλλά ο πατέρας τους θα έχει περισσότερο χρόνο από εμένα μαζί τους, και οι φιλοδοξίες του για εκείνες, είναι πάρα πολύ ρηχές. Δεν τους επιτρέπει να ταξιδέψουν αν δεν γίνουν 18, και δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα. Θα έχουν πάντα κάποιον ανάγκη, χωρίς να τους μάθει κάποιος πράγματα για τη ζωή.

Όταν έμενα στο σπίτι μαζί τους και θήλαζα για δύο χρόνια την κάθε μία, ένιωθα σαν την μητέρα Τερέζα, μια φιγούρα ανιδιοτελούς αγάπης. Κάθε στιγμή μαζί τους ήταν απαραίτητη και όλο νόημα. Κάθε στιγμή ήταν μια επένδυση στην όμορφη οικογένεια που θα είχαμε. Κοιμόμουν γαλήνια το βράδυ γνωρίζοντας ακριβώς τι και πως, έκαναν τα παιδιά μου. Ήθελα να ξέρω κάθε τους κίνηση.

Πλέον η πραγματικότητα είναι πως είμαι ακόμη μητέρα, αλλά μισή. Είμαι κακοποιημένη, ντροπιασμένη, και πολύ φοβισμένη να μιλήσω για τη μητρότητα καθώς κάποιος μπορεί να ανακαλύψει ότι έχω χάσει την επιμέλεια (άρα θα θεωρεί ότι έχω κάνει κάτι απαίσιο!) . Είμαι μια μητέρα που κάθεται στο σιωπηλό της κρεβάτι, και αναρωτιέται πως είναι τα παιδιά της και τι τους λένε.

Για τα παιδιά μου όμως παραμένω η εικόνα της αστείρευτης αγάπης και τίποτα δεν μπορεί να μας το πάρει αυτό. Είμαι ακόμα αυτή που τις κράτησε στην αγκαλιά της τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, και το γνωρίζουν πολύ καλά.

Θρηνώ για το άτομο που θα ήθελα να είμαι. Ήθελα να είμαι ένας βράχος για όλους τους φίλους και την οικογένεια μου. Εκείνη που αποτελεί έμπνευση, για όλους τους άλλους. Ήθελα να φροντίσω τη μητέρα μου, όταν θα έβγαινε στην σύνταξη.

Πλέον η πραγματικότητα είναι ότι φροντίζει εκείνη εμένα. Είναι εκείνη που με ανάγκασε να φάω όταν δεν είχα την ενέργεια και την όρεξη να το κάνω μόνη μου. Χωρίς την μητέρα μου θα ήμουν άστεγη, και χωρίς πόρους. Η αλήθεια είναι πως, όταν ένας άντρας εγκαταλείπει τη γυναίκα του και τα παιδιά του χωρίς οικονομική υποστήριξη, βρίσκονται πλέον στο έλεος της φιλανθρωπίας των φίλων και της οικογένειας τους.

Η μητέρα μου, μου έδωσε τα χρήματα για να ταϊσω και να πάρω ρούχα στα παιδιά μου, προσέλαβε έναν δικηγόρο, μας έδωσε στέγη και μεταφορικό μέσο. Άλλος ένα φίλος μου δάνεισε χρήματα για να προσλάβω άλλον, καλύτερο δικηγόρο. Και ο ηλίθιος, γύρισε να διεκδικήσει τα παιδιά. Τώρα πια δεν είμαι μόνο μόνη μαμά, αλλά μια μαμά χωρίς δικαιώματα γιατί έχασε την επιμέλεια! Τι να πώ!

Στην πραγματικότητα μετανιώνω πάρα πολύ που δεν κράτησα κάποια χρήματα κατά τη διάρκεια του γάμου μας. Μετανιώνω που εμπιστεύτηκα τον πρώην σύζυγο μου, να κάνει το σωστό. Μετανιώνω που προσπάθησα να είμαι καλή.

Μεγάλο λάθος.

Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να ελέγξω το μέλλον μας. Στην πραγματικότητα, σπάνια έχω τον έλεγχο. Αν ξέρω που θα βρίσκομαι τον άλλο μήνα; Όχι, και δεν ξέρω τα τελευταία τρία χρόνια. Αν ήξερα για τις διαταραχές προσωπικότητας πριν γνωρίσω τον σύζυγο μου; Όχι.

Πλέον η πραγματικότητα είναι, ότι εύχομαι οι άνθρωποι να έκαναν τεστ για ψυχικές διαταραχές πριν παντρευτούν και κάνουν παιδιά, καθώς τα σημάδια σε εμάς εμφανίστηκαν αρκετά χρόνια μετά. Έτσι λοιπόν το δικαστήριο θα έβλεπε μεγάλες διαμάχες να μειώνονται. Εύχομαι όλα τα δικαστήρια να αναθέσουν την αξιολόγηση, την διαμεσολάβηση για την συν-ανατροφή των παιδιών, πριν το δικαστήριο. Εύχομαι ο έλεγχος να αποκατασταθεί σε όλους όσους θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και γρήγορα.

Η ζωή δεν είναι ένας απλός περίπατος. Η ζωή είναι μια πρόκληση για να δείς τι είναι αληθινό, και από τι είσαι φτιαγμένος. Αν είσαι ένας από τους πολλούς εκλεκτούς, η ζωή θα σου πάρει την περηφάνεια, την θέληση, τα σχέδια, την ταυτότητα και την ελευθερία ώστε να δεί τι αντέχεις, και τι μπορείς να χτίσεις μέσα από τις στάχτες σου. Είναι μια άσκηση για να σου δείξει ότι είσαι ανώτερος από όλα αυτά.

Μπορεί να κρατάς ομήρους τα παιδιά μου αυτή τη στιγμή αλλά δεν θα μπορείς να το κάνεις για πάντα. Διαλύεις την φήμη μου, αλλά δεν χρειάζομαι την έγκριση κανενός, εκτός από τη δική μου. Πήρες μακρυά το έργο της ζωής μου, αλλά μπορώ να το ξαναχτίσω. Πήρες μακρυά την λογική μου, αλλά μπορώ να μάθω πως να είμαι ήρεμη, και να έχω αγάπη στη ζωή μου.

Πήρες μακρυά το 70% του χρόνου μου με τα παιδιά, αλλά θα κάνω το υπόλοιπο 30%, τον καλύτερο ποιοτικό χρόνο που έχει περάσει κανείς με τα παιδιά του.

Πηγή : http://divorcedmoms.com/