Ρίχτηκα στον πατριό μου και έχασα τη μητέρα μου. Νιώθω υπεύθυνη!

Αν και έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που έχασα τη μητέρα μου και ακόμη δεκαπέντε από το συμβάν, δεν μπορώ να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Θέλω τόσο να το βγάλω από μέσα μου, να το πω κάπου, κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία μου, γιατί τόσα χρόνια πνίγομαι στη σιωπή μου.

Η μητέρα μου είχε χωρίσει και ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν τριών. Με τον πατριό μου έκανε άλλα δύο παιδιά.  Η αλήθεια είναι, πως σαν παιδί δεν μου έλειψε τίποτα, η μητέρα μου και ο πατριός μου, μας παρείχαν όσα χρειάζονταν για να μεγαλώσουμε σωστά. Το μόνο που έλειπε, ήταν η παρουσία του βιολογικού μου πατέρα, τον οποίο δεν έβλεπα καθόλου και τότε σαν παιδί και έφηβη, θεωρούσα αποκλειστικά υπεύθυνη την μητέρα μου γι’ αυτό. Παρόλα αυτά, ο πατριός μου ήταν πάντα εκεί για ότι χρειαζόμουν.

Μεταξύ τους ήταν πολύ καλά σαν ζευγάρι. Η μητέρα μου πάντα προσπαθούσε να μου καλύψει το κενό της απουσίας του βιολογικού μου πατέρα, μου έκανε όλα τα χατίρια και με είχε κακομάθει. Τόσο που έγινα πολύ ατίθαση και απαιτητική.

Ήθελα να επιβεβαιώσω την θηλυκότητα μου και παράλληλα να εκδικηθώ την μητέρα μου που μου είχε στερήσει  τον μπαμπά μου.

Στα δεκαπέντε μου, ήμουν πολύ ανεπτυγμένη και ξεπεταγμένη για την ηλικία μου. Οι ανασφάλειες της ηλικίας, οι όποιες απογοητεύσεις από το σχολείο, τις παρέες και κυρίως ο θυμός απέναντι στη μητέρα μου, που μου είχε στερήσει τον πραγματικό μου πατέρα, με έκαναν να νιώθω συνεχώς την ανάγκη για επιβεβαίωση. Ήθελα να επιβεβαιώσω την θηλυκότητα μου και παράλληλα να εκδικηθώ την μητέρα μου που μου είχε στερήσει  τον μπαμπά μου. Και το μόνο αρσενικό που ήταν κοντά μου, για να μου επιβεβαιώσει τις όποιες ανασφάλειες είχα, ήταν ο άνδρας της μητέρας μου.

Στα 36 του (η μητέρα μου ήταν 38), ήταν ένας πολύ γοητευτικός και όμορφος άνδρας. Οι ορμές είχαν αρχίσει να με κατακλύζουν. Κυκλοφορούσα με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα γινόταν και του κουνιόμουν, όσο μπορεί να κουνηθεί ένα κορίτσι της ηλικίας αυτής, χωρίς να φαίνεται αστείο. Ήθελα να εκδικηθώ την μητέρα μου, που είχε αφήσει τον μπαμπά μου και ήθελα την επιβεβαίωση, να δω ότι ‘’μετράω’’ και ότι ο άνδρας της ήταν ένας ξένος.

Ήθελα πολύ να με προσέξει. Όχι σαν κοριτσάκι, όχι σα παιδί, αλλά σαν γυναίκα. Μου είχε γίνει εμμονή και τον προκαλούσα συνεχώς, αν και ο ίδιος επέμενε να μην δίνει σημασία και συνέχιζε να μου φέρετε σαν παιδάκι.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθούσα να αποδείξω τι σκεφτόμουν, τι γινόταν μέσα στο εφηβικό μυαλό μου. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια που τα σκέφτομαι ξανά και ξανά και ξανά δεν βρίσκω κάποια λογική εξήγηση.

Τα όμορφα μάτια της είχαν γεμίσει θλίψη και αποκλειστικά υπεύθυνη ήμουν εγώ.

Την αποφράδα εκείνη μέρα, ήμαστε οι δυο μας στο σπίτι. Ήξερα πως η μητέρα μου είχε δουλειά και θα αργούσε. Φόρεσα ένα σέξι φόρεμα της και προσπαθούσα να του τραβήξω την προσοχή. Αυτός καθόταν στον καναπέ. Πήγα και έκατσα στα γόνατα του. Άρχισα να γίνομαι επιθετική, ξεκίνησα να τον φιλάω και ξαφνικά, είδα την μητέρα μου να στέκεται στην πόρτα. Δεν ξέρω πόση ώρα ήταν εκεί.

Την ίδια μέρα με πήγε στο γυναικολόγο, για να διαπιστώσει ότι δεν είχαμε προχωρήσει και μετά με πήγε στη γιαγιά μου. Δεν είπε λέξη, τίποτα, τα μόνα που φωνάζανε, ήταν τα μάτια της. Αυτά έλεγαν πολλά. Τα όμορφα μάτια της είχαν γεμίσει θλίψη και αποκλειστικά υπεύθυνη ήμουν εγώ.

Έπεσε σε κατάθλιψη. Ερχόταν συχνά στη γιαγιά μου και φρόντιζε να μην μου λείψει τίποτα. Για το συμβάν καμία κουβέντα, ποτέ. Όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα τι είχα κάνει και προσπαθούσα να της μιλήσω, να της ζητήσω συγνώμη για το τεράστιο λάθος μου. Δεν τα κατάφερα, δεν ήθελε να το συζητήσει. Με τον πατριό μου ήταν ακόμη μαζί.

Ήμουν 17 όταν διαγνώστηκε, ότι έπασχε από καρκίνο. Για 3 χρόνια ήταν σπίτι-νοσοκομείο, νοσοκομείο-σπίτι. Δεν εγκατέλειψα, μέχρι τα τελευταία της την προσπάθεια να το συζητήσω μαζί της, να της πω επιτέλους, πόσο λυπάμαι. Αισθανόμουν υπεύθυνη για ότι έπαθε. Πίστευα ότι αρρώστησε από τη στεναχώρια της. Κάποια στιγμή που ξεκίνησα να της μιλάω, με σταμάτησε και μου είπε: «Μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά, ήσουν παιδί.»

Όμως 10 χρόνια τώρα, ενώ πλέον έχω τα πάντα, έναν καλό σύντροφο και την οικογένεια μου, κουβαλάω αυτό το βαρύ φορτίο, απ’ το οποίο πιστεύω δεν θα απαλλαγώ ποτέ. Νιώθω, ότι ευθύνομαι για τον χαμό της και ας ήμουν παιδί τότε. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τα πράγματα πιθανότατα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Πηγή: http://efisecrets.gr/