Έχασα τη γυναίκα μου το στήριγμά μου

Καλησπέρα σας. Με λένε Παύλο και είμαι 42 χρονών. Έχω δύο κοριτσάκια 5 και 8 χρονών και έχασα τη γυναίκα μου σε τροχαίο πρίν 2 χρόνια. Ήμουν και εγώ σε αυτό το τροχαίο συνοδηγός και νιώθω τύψεις που ζω ακόμα. Μακάρι να έπαιρνε εμένα στη θέση της.

Η σελίδα σας μου έχει δώσει κουράγιο και δύναμη, απαντήσεις στις απορίες μου και μια ψευδαίσθηση ίσως ότι δεν είμαι μόνος. Αλλά είμαι. Μεγαλώνω μόνος μου τις κόρες μου και είναι πολύ δύσκολο να μην κλαίω μπροστά τους. Είναι πολύ δύσκολο να τις εξηγήσω γιατί συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Είναι πολύ δύσκολο με ένα μισθό 700 ευρώ να τα βγάλω πέρα, είναι δύσκολο όταν η μαμά τους δεν τις πάει  πια για ύπνο, δεν τις φροντίζει, δεν τις βλέπει σε γιορτές να λένε ποιήματα και δεν υπάρχει πια. Προσπαθώ να κρύψω από τις κόρες μου ότι τίποτα δεν άλλαξε προς το χειρότερο, για να μην τις μεταφέρω το άγχος μου. Δεν μπορώ όμως, όταν το βλέπουν μόνες τους. Πώς να κρατήσω τον κόσμο των παιδιών μου όρθιο, όταν ο δικός μου κόσμος διαλύθηκε στα τζάμια του αυτοκινήτου που έσπασαν στο πρόσωπο της γυναίκας μου; Αυτή η εικόνα δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.

Δείτε σχετικά: Τα βράδια κάθομαι και μιλάω στη γυναίκα μου που “έφυγε”.

Έγινε η κηδεία και εγώ δεν ήμουν εκεί γιατί νοσηλευόμουν. Δεν το ήξερα στην αρχή, μου έλεγαν πως είναι σε κώμα στην εντατική. Μου το είπαν 4 μέρες μετά τη κηδεία, ένιωσα τη καρδιά μου να ξεριζώνεται. Ήρθε ψυχολόγος του νοσοκομείου και την έβλεπα μέχρι που πήρα εξιτήριο. Μπήκα στο νοσοκομείο με τη γυναίκα μου και βγήκα μόνος. Ολομόναχος. Περνούσα θυμάμαι τη πύλη του Ευαγγελισμού και κοιτούσα τα σπίτια και τον κόσμο σαν να ήμουν άλλος. Σαν να είχα μπει σε ξένο σώμα, σε ξένη ζωή. Γύρισα σπίτι και μου φαινόταν αλλιώτικο. Είδα τα παιδιά μου και μου φαίνονταν σαν να μην ήταν δικά μου. Σκέφτηκα πολλές φορές να δώσω τέλος στη ζωή μου, αλλά με κράτησαν τα παιδιά μου. Ποιός θα τους εξηγούσε τί έγινε η μαμά; Ποιός θα τα παρηγορούσε; Ποιός θα τα μεγάλωνε, θα τα συμβούλευε, θα τα πήγαινε για ύπνο; Ποιός άλλος στο κόσμο υπάρχει να τα αγαπάει όπως εγώ και η μαμά τους; Έμεινα εδώ να μην τους λείψει τίποτα που λέει και το τραγούδι του γάμου μας με τη γυναίκα μου, το στήριγμά μου.

Και θα σας πω και κάτι που με έχει ενοχλήσει. Με ενοχλεί να με βλέπουν φίλοι ή γνωστοί 2 χρόνια μετά και να μου πετάνε υπονοούμενα για άλλη γυναίκα ή άλλη σχέση. Δεν είμαι έτοιμος ίσως να μην είμαι ποτέ. Ξέρω πως δεν το λένε από κακία αλλά νιώθω ακόμα παντρεμένος και κάθε υπονοούμενο, κάθε λέξη για αυτό το θέμα, το αισθάνομαι σαν προδοσία. Σαν να αμφισβητούν τον πόνο μου και την ανηφόρα μου. Πιστεύω πως δεν μπορείς να λες στον άλλον γιατί δεν βρίσκει άλλη γυναίκα όταν απλά δεν την αναζητάει, δεν τη χρειάζεται. Εγώ έχω γυναίκα, τη γυναίκα μου. Μπορεί να ζούμε σε κόσμους χωριστούς αλλά είναι πάντα η γυναίκα μου, η μάνα των παιδιών μου.

Μια ευχή σε όλους τους μόνους γονείς ειδικά σε εκείνους που έχασαν τον άνθρωπό τους: Μην τα παρατάτε. Δεν είστε μόνοι, έχετε και παιδιά. Ακόμα και αν χρειαστεί να μπείτε στον αυτόματο πιλότο και να τα κάνετε όλα μηχανικά, κάντε το. Σιγά σιγά με τον καιρό, τα παιδιά θα σας ζωντανέψουν πάλι και θα σας δώσουν κίνητρο, όχι να αγαπήσετε ξανά όπως τη γυναίκα σας ή τον άντρα σας αλλά την ίδια τη ζωή. Και αυτή είναι μια πολύ καλή αρχή. Υγεία και δύναμη εύχομαι στις οικογένειες όλων!

Στη μνήμη της γυναίκας μου Αριάδνης

Παύλος

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ