fbpx

Χωρισμένη μαμά επιστρέφει στο πατρικό!

| 28 Οκτωβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Η ιστορία μιας χωρισμένης μαμάς δύο παιδιών, για το πώς η ζωή την «ανάγκασε» να καταπιεί την υπερηφάνεια της, να ζήσει με τη μητέρα της αλλά τελικά να…επιζήσει!

Είμαι 38 χρονών χωρισμένη με δύο παιδιά και κάποια στιγμή μετακομίσαμε στο σπίτι της μητέρας μου. «Είσαι ο μεγαλύτερός μου φόβος» μου έλεγε μια φίλη που σκεφτόταν να χωρίσει με τον άντρα της αλλά ανησυχούσε για τις οικονομικές επιπτώσεις του διαζυγίου. Τότε ήμουν κι εγώ στη μέση του διαζυγίου μου και η επιστροφή στο πατρικό μου λίγο πρίν κλείσω τα 40, ήταν κάτι που πίστευα πως δεν θα μου συνέβαινε. Καμία γυναίκα στην ηλικία μου δεν ήθελε να ζεί με τη μητέρα της. Είχα κι εγώ την αξιοπρέπειά μου….


ADVERTISEMENT

…την οποία και κατάπια. Διότι εκτός από την επιστροφή στο πατρικό, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα βρισκόμουν σε τέτοια απελπιστική οικονομική κατάσταση. Όταν παντρεύτηκα τον άντρα μου πρίν από περίπου 10 χρόνια, εργαζόμουν σαν δικηγόρος σε μεγάλη νομική εταιρία, δούλευα πολλές ώρες και είχα καλό μισθό. Παρ’όλα αυτά ποτέ δεν έζησα τη μεγάλη ζωή. Με τα λεφτά αυτά, πλήρωνα τα φροντιστήρια και τα σχολεία των παιδιών και μέναμε όλοι μαζί σε ένα μικρό στούντιο που τη κουζίνα από το μπάνιο, τη χώριζε μια συρόμενη πόρτα. «Δηλαδή τηγανίζεις και κατουράς ταυτόχρονα!» έλεγε αστειευόμενος ο πατέρας μου όποτε ερχόταν να μας δεί!

Όταν ο άντρας μου πήρε προαγωγή σαν χρηματιστής, τις χρυσές εποχές του χρηματιστηρίου, πληρώσαμε όλα μας τα δάνεια, μετακομίσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι και ο μισθός του ήταν αρκετός να μας συντηρήσει όλους. Το είδα σαν διάλειμμα από τον «επιχειρηματικό» τρόπο ζωής και σαν ευκαιρία να δοκιμάσω τη τύχη μου σαν συγγραφέας όπως ήθελα από πάντα. Κι έτσι παραιτήθηκα.

Εκτός από μία φορά που μπόρεσα να κάτσω να γράψω, τις περισσότερες το αμελούσα. Χωρίς οικονομική πίεση στη ζωή μου, ελάχιστα μπορούσα να γράφω και να γίνομαι παραγωγική, οπότε σταδιακά το άφησα.  Όταν ο πατέρας μου, μας είπε πως έχει καρκίνο η  πρόκληση που εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή μας, δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί ούτε με τα λεφτά όλου του κόσμου. Ήμουν απαρηγόρητη και τίποτα από όσα έλεγε ο άντρας μου δεν με έκαναν να νιώθω καλύτερα. Αντιθέτως, εκείνο τον καιρό με τον άντρα μου, είχαμε εξαντλητικούς  καυγάδες με υστερίες και κλάματα οπότε μετακόμισα στο σπίτι των γονιών μου. Στο μέρος εκείνο όπου μπορούσα να αντιμετωπίσω τη θανατηφόρα αρρώστια του πατέρα μου, πολύ περισσότερο από ότι τα προβλήματα στο γάμο μου.


ADVERTISEMENT

Αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο φανταζόμουν. Από τη μία έβλεπα τον πατέρα μου να αργοπεθαίνει κι από την άλλη η μητέρα μου με περνούσε από scanner για οτιδήποτε έκανα ή έλεγα. «Ποιος είναι αυτός;», «Με ποιόν μιλάς στο τηλέφωνο;» «Πού θα βγείς;» «9 και τέταρτο θα είσαι πίσω να βάλεις τα παιδιά για ύπνο!» «Δεν χρειάζεται να δουλεύεις, να κοιτάξεις τα παιδιά σου και εγώ είμαι εδώ» «Πόσο θα σας ταΐζω εγώ με μια σύνταξη; Να βγείς να δουλέψεις!» και λοιπά αντιφατικά και «κωμικά» μπροστά στα οποία το διαζύγιό μου έμοιαζε με όαση. Η τραγική ειρωνεία είναι πως όταν παντρεύτηκα, το πρώτο πράγμα που έβαλα τον άντρα μου να υποσχεθεί ήταν πως δεν θα μέναμε ποτέ δίπλα, πάνω ή κάτω από τους γονείς του ενός ή του άλλου. Και τελικά η ζωή τα έφερε έτσι που δεν έμενα απλά δίπλα πάνω ή κάτω αλλά μέσα στο σπίτι των γονιών μου, 40 χρονών γυναίκα με παιδιά στην εφηβεία, έδινα λογαριασμό και ντρεπόμουν να πω σε όποιον άντρα γνώριζα ότι μένω με τη μαμά μου. Κόντεψα να χάσω και την επιμέλεια διότι τα παιδιά είχαν φρικάρει όλη μέρα με τον έλεγχο και τη γκρίνια, και ήθελαν να πάνε στον πατέρα τους. Το «πρόσεχε τι εύχεσαι» ταίριαζε απόλυτα στη περίπτωσή μου!

Πριν ένα χρόνο ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή και εγώ έφυγα από το σπίτι. Βρήκα ένα διαμέρισμα μαζί με μία παλιά συμμαθήτρια που έχει ένα αγοράκι και τους τελευταίους μήνες μένουμε και οι δύο, μαζί με τα παιδιά μας. Εκείνη εργάζεται τα βράδια σε ένα εστιατόριο οπότε φυλάει τα παιδιά το πρωί κι εγώ που εργάζομαι σαν δικηγόρος (ναι τελικά επέστρεψα στη παλιά μου δουλειά, τι να έκανα;) τα πρωινά, φυλάω τα παιδιά το βράδυ. Τα Σαββατοκύριακα φυλάω εγώ τα παιδιά διότι κάποια βράδια η Μαρίζα εργάζεται και όποια από τις δύο έχει ραντεβού, αναλαμβάνει το μπέιμπι σίτινγκ η άλλη.

Μέχρι στιγμής τα πάμε υπέροχα και έχω βρεί την ησυχία μου…σχεδόν. Διότι έχουν βγεί περίεργες φήμες για εμάς τις δύο στη γειτονιά που έχουν κάνει τη μητέρα μου έξαλλη να παίρνει τηλέφωνο 4 φορές τη μέρα για να δεί τι κάνουμε. Λες κι αν ήμουν λεσβία θα με εμπόδιζαν οι κλήσεις …τι να πω. Δεν με εκπλήσσει η κακία του κόσμου και δεν με νοιάζει κιόλας. Οι μόνοι άνθρωποι που με βοήθησαν στη δύσκολη στιγμή ήταν οι γονείς μου και ξέρω πως μπορεί η μητέρα μου να γκρινιάζει όπως ξέρω ότι το κάνει από αγάπη αλλά…από μακριά και αγαπημένες. Γιατί μπορεί η οικογένειά σου να είναι η μόνη που θα σε στηρίξει αλλά είναι και η μόνη που μπορεί να σε τρελάνει!

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ