Έπεσε στις ράγες του τρένου για να σωθεί και να μας σώσει…

Από μικρό κοριτσάκι,ένα όνειρο είχα….Να κάνω οικογένεια!!Λάτρευα τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία, με τον αδερφό μου έχουμε σχεδόν 6 χρόνια διαφορά και είχε πέσει πάνω μου η ευθύνη του να μεγαλώνεις ένα παιδί από πολύ νωρίς..Οι γονείς μας έπρεπε να δουλεύουν πολλές ώρες σε 2 και 3 δουλειές ακόμα για να τα βγάλουμε πέρα. Οι γείτονες φρόντιζαν να ρίχνουν μια ματιά μέσα στην ημέρα και να φέρνουν ένα πιάτο φαγητό, κατά τα άλλα ήμασταν τα δυο μας μόνα όλη μέρα…Δε θυμάμαι να ένιωσα ποτέ την οικογενειακή θαλπωρή…με θύμωνε αυτό! Πέρασα δύσκολη εφηβεία με πολλές κρίσεις αντιδράσεων…Ένιωθα ότι δε με καταλαβαίνουν, με καταπιέζουν χωρίς λόγο και ότι έφταιγα εγώ που ήρθα πολύ νωρίς στη 2 μηνών μόνο σχέση των γονιών μου και τους ανάγκασα να ζήσουν μαζί. Ο πατέρας μου ήδη μια φορά χωρισμένος με μια μικρή κόρη, μάλλον δεν τον έπαιρνε να αφήσει ακόμα μια κόρη χωρίς πατέρα και συμβιβάστηκε γιατί ως ζευγάρι κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν ταίριαξαν. Ως γνωστόν όμως, όταν καταπιεζόμαστε, κάπου ξεσπάμε…στη περίπτωσή μας, ήταν το αλκοόλ…Θυμάμαι πολλές νύχτες άγχους και αϋπνίας περιμένοντας τον πατέρα μας, οι καυγάδες με τη μητέρα μου, τα ατυχήματα με το αυτοκίνητο ευτυχώς χωρίς θύματα…ήθελα να τελειώσω το σχολείο και να φύγω απεγνωσμένα!!!Και να που επιτέλους έγινε και αυτό. Τελείωσα το Λύκειο,μάζεψα τα πραγματά μου και έφυγα σε μεγαλύτερη πόλη. Δύσκολα τα οικονομικά αλλά ήμουν ευτυχισμένη κι ας πεινούσα και πάγωνα καμιά φορά.

Σπούδαζα,δούλευα και ονειρευόμουν τον άντρα που θα μου χάριζε την οικογένεια που στερήθηκα. Και ήρθε….ήταν από άλλη πόλη αλλά κι αυτός είχε ανάγκη από οικογένεια, είχε χάσει την πολυαγαπημένη του μητέρα λίγα χρόνια πριν,κι έτσι μου πρότεινε να έρθω να μείνουμε μαζί μέσα σε 2 μήνες γνωριμίας. Και δέχτηκα!Ναι ήταν νωρίς, δεν τον ήξερα αλλά δεν έχανα και πολλά και έτσι το ρίσκαρα! Ο πρώτος μήνας ήταν πολύ όμορφος! Όλοι οι συγγενείς του με δέχτηκαν με χαρά στην οικογένεια (εκτός από την αδερφή του η οποία ήταν απόμακρη). Όταν όμως άρχισα να προσαρμόζομαι,να προσπαθώ να συμμαζέψω το εργένικο ως τότε σπίτι του, άρχισα να ανακαλύπτω πράγματα που δεν μου άρεσαν καθόλου…Έβρισκα στοιχεία για κάποια πράγματα που είχαν ειπωθεί, τα οποία ήταν ψέμματα..άλλα μικρά και αθώα αλλά αργότερα ανακάλυψα και το μυστικό  που γύρισε όλη μου τη ζωή τούμπα!

Είχαν περάσει 5 μήνες, αρχίσαμε να συνηθίζουμε τη συγκατοίκηση, να μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον και κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι έχω καθυστέρηση αρκετό καιρό…χωρίς να είμαστε σίγουροι για κάτι, το συζητήσαμε…του είπα ξεκάθαρα ότι εγώ θα το κρατήσω και είναι δική του επιλογή αν θα μείνει μαζί μας ή θα φύγω με το μωρό. Απλά με αγκάλιασε και είπε ότι θα είναι δίπλα μου. Φοβόταν,το είδα στα μάτια του αλλά με αγαπούσε και δεν θα με άφηνε…έτσι έγινε το τεστ,θετικό! Κάναμε και εξετάσεις αίματος για να είμαστε απόλυτα σίγουροι, θετικό ξανά!Εκεί μεγάλωσε ο φόβος αλλά γεννήθηκε και ο ενθουσιασμός!Θα γινόμασταν γονείς!Θα γινόμουν μητέρα!!!Το όνειρο ζωής…έτσι οι μήνες περνούσαν υπέροχα…ο πρώτος υπέρηχος,ο ήχος της καρδιάς του γιου μας,η κοιλίτσα που μεγάλωνε και καμάρωνα ώρες στον καθρέφτη!Ακόμα και οι ανακατωσούρες,ζαλάδες και οι εμετοί μου έδιναν χαρά! Βέβαια δεν έλειψαν και άσχημα σχόλια τύπου ότι έμεινα επίτηδες έγκυος για να με παντρευτεί,και μήπως να το ρίξω γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα,ήμουν μόνο 22 ετών κι αυτός 29.Κλείσαμε τα αυτιά μας και κάναμε έναν πολιτικό γάμο όταν ήμουν 4 μηνών έγκυος. Η ευτυχία δεν κράτησε πολύ….

Όταν έφτασα 7 μηνών κι είχαμε προετοιμάσει σχεδόν τα πάντα για τον ερχομό του μικρού μας,ήρθε η στιγμή που έμαθα το μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό που δεν είχα φανταστεί ποτέ,το έκρυβε καλά, μυστικό που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου!Ο άνθρωπός μου,είχε διπολική διαταραχή! Μια σοβαρή ψυχική ασθένεια. Την είχε 10 χρόνια τότε και συντηρούσε τον εαυτό του με ψυχοφάρμακα τα οποία φρόντιζε να λαμβάνει κρυφά από μένα. Και το έμαθα με τον χειρότερο τρόπο στη πιο όμορφη περίοδο της ζωής μου…Εντελώς ξαφνικά υποτροπίασε τις ημέρες που είχα ταξιδέψει να δω τους γονείς μου. Δεν τον έβρισκα στα τηλέφωνα,όταν το σήκωνε μου έλεγε ασυναρτησίες,τα παράτησα όλα και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι,κοντά του.Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει,φοβήθηκα τόσο πολύ…Όταν έφτασα,δεν τον βρήκα σπίτι,ούτε τον πατέρα του που ζούσε από πάνω. Επικοινώνησα με τους δικούς του,οι οποίοι δεν μου έλεγαν τίποτα από το να περιμένω να έρθουν σπίτι και να τα πούμε…Όταν ήρθαν επιτέλους, μου είπαν ότι ζορίστηκε με τη δουλειά που δεν τον πλήρωναν στην ώρα τους, με το παιδί που έρχεται και χρειάζεται να νοσηλευτεί κάποιες μέρες στο ψυχιατρείο να ηρεμήσει. Ούτε λόγος για την ασθένειά του. Όταν τους ρώτησα αν είχε ξανασυμβεί, μου το αρνήθηκαν! Τότε τα έβαλα με τον εαυτό μου, νόμιζα ότι έφταιγα εγώ και το παιδί που πιέστηκε…ήμουν χάλια! Δεν ήξερα πως να το χειριστώ και ήμουν μόνη,σε μια ξένη πόλη και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη…Δεν με άφηναν να τον δω αρκετές μέρες, όταν τον είδα,τρόμαξα…ένας άνθρωπος που δεν αναγνώριζα…δεν ήταν ο άντρας μου…ένας φοβισμένος ανθρωπάκος που έβλεπε παντού εχθρούς και κίνδυνο! Έλεγε ότι αυτό το παιδί δεν έπρεπε να γεννηθεί κι εγώ έλιωνα από τη στεναχώρια και την απελπισία μέρα με τη μέρα….

Οι λίγες μέρες στο ψυχιατρείο έγιναν μήνας, έμαθα για την αρρώστιά του, σταμάτησα να τα βάζω με τον εαυτό μου αλλά τα έβαλα με τους δικούς του που δεν φρόντισαν να με ενημερώσουν,και φυσικά και με τον ίδιο αλλά είπα πως θα το παλέψουμε. Επιτέλους μου είπαν ότι μπορεί να βγει! Χαιρόμουν τόσο πολύ!!Δεν θα ήμουν πια μόνη στο σπίτι, ο άντρας μου δεν είχε συνέλθει αλλά είχε ηρεμήσει κάπως και περίμενα πως όλα θα φτιάξουν. Τότε όμως άρχισαν τα πιο δύσκολα…Πολλά φάρμακα που έπρεπε να χωρίζω σε δόσεις και να ελέγχω να τα πίνει όλα στην ώρα τους, να φροντίζω να κοιμάται αρκετά που ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί σηκωνόταν αρκετές φορές μέσα στη νύχτα και τριγυρνούσε μέσα στο σπίτι σαν χαμένος κι εγώ έπρεπε να τον πείσω να πέσει και πάλι για ύπνο. Παραμιλούσε,έλεγε ασυναρτησίες,πήγαινε πέρα δώθε στο σπίτι, νευρικές κινήσεις,τα φάρμακα του προκαλούσαν σιελόρροια….κόντευα να τρελαθώ και η ίδια! Τότε ήρθε η στιγμή να γνωρίσουμε τον γιο μας!!!Σπάσανε τα νερά,με πήγε στο μαιευτήριο,ευτυχώς ήταν δίπλα στο σπίτι,με άφησε και πήγε σπίτι γιατί έπρεπε να πάρει την αγωγή και να κοιμηθεί. Δεν είχα άγχος για τη γέννα αλλά για τον άντρα μου αν θα τα καταφέρει μόνος στο σπίτι. Έτσι εκείνη τη Κυριακάτικη νύχτα αντίκρισα το θαύμα μου!!!Ένα ξανθό αγοράκι που ήρθε για να μην ξαναμείνω ποτέ μόνη!!Αυτό που μου έδωσε τη δύναμη να αντιμετωπίσω τα πάντα!Μάλλον ήταν συμβολικό ότι όταν γεννήθηκε, ήμασταν μόνο οι δυο μας.

Οι υπόλοιποι μήνες που ακολούθησαν ήταν ακόμα πιο δύσκολοι, λίγο η λοχεία, λίγο οι κολικοί του μικρού που τον έκαναν να κλαίει κι εγώ φοβόμουν μην ξυπνήσει ο άντρας μου και δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί, λίγο ο θηλασμός που ταλαιπωρεί στην αρχή, καμία βοήθεια από πουθενά, τα νεύρα κουρέλια! Όμως εκεί που άρχισα να απελπίζομαι, ο άντρας μου άρχισε να συνέρχεται!!!Μειώθηκε αρκετά η αγωγή, η διάθεσή του ανέβηκε και σταδιακά άρχισε να συμπεριφέρεται φυσιολογικά! Επιτέλους απολάμβανα την οικογενειακή θαλπωρή!! Είχα έναν υπέροχο σύζυγο και πατέρα και ένα καταπληκτικό παιδί! Υπήρχε ο θυμός μέσα μου για το μυστικό που με έκανε να υποφέρω τόσο αλλά είχα αποφασίσει να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας, να θάψω όλους τους μήνες απελπισίας και να προχωρήσω. Όλα κυλούσαν ήρεμα,φυσιολογικά. Είχαμε τις καλές, και όχι τόσο καλές στιγμές ως ζευγάρι αλλά σε λογικά πλαίσια. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε πόλη, να πάμε πιο κοντά στους δικούς μου που θα βοηθούσαν και με το παιδί γιατί από τη μεριά των δικών του συγγενών δεν υπήρχε σχεδόν καμιά ουσιαστική βοήθεια αλλά αντιθέτως αρκετές συγκρούσεις που δεν μας έκαναν καλό.Έτσι αλλάξαμε σπίτι, πόλη και όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά,ο γιος μας κόντευε τα 2,είχαν υπέροχη σχέση μεταξύ τους και ήμουν ευχαριστημένη που δεν άφησα αυτή τη σχέση και το πάλεψα! Αλλά τότε γκρεμίστηκαν όλα!

Νέα υποτροπή,αυπνίες,ασυναρτησίες,παραλογισμός…δεν ήθελε να πάει σε ψυχίατρο,τον παρακαλούσα και τελικά πήγε αλλά δεν τον βοήθησε…ήθελε τον δικό του ψυχίατρο και έτσι μετά από μια εφιαλτική εβδομάδα, ήρθε το ταξί να τον πάει στον σιδηροδρομικό σταθμό ώστε να πάει στον δικό του ψυχίατρο, εκεί θα τον περίμεναν οι συγγενείς του να τον παραλάβουν κι εγώ θα περίμενα να γίνει καλά και μετά να παίρναμε μια απόφαση για το πως θα χειριζόμασταν αυτή τη κατάσταση…Τελικά όμως την απόφαση την πήρε ο ίδιος…χωρίς να ρωτήσει κανέναν άλλον…έτσι απλά, με πήρε τηλέφωνο σε κάποια στάση του τρένου, μας είπε να προσέχουμε και αυτοκτόνησε πηδώντας στις ράγες του τρένου που έφτανε εκείνη την ώρα.……..Έτσι έμεινα μόνη με τον σχεδόν 2χρονο γιο μας…σε μια πόλη όχι εντελώς άγνωστη αλλά χωρίς κανέναν δικό μου, άνεργη, χωρίς κάτι στην άκρη, αντιμέτωπη με τους συγγενείς του που πάλι εμένα κατηγόρησαν, χαμένη σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι συμβαίνει…οι μήνες που ακολούθησαν είναι θολά τυπωμένοι στο μυαλό μου…θυμάμαι πολλά πέρα δώθε για διαδικαστικά θέματα, θυμάμαι την κηδεία που ήμουν ανεπιθύμητη, θυμάμαι άγνωστα εντελώς άτομα που με στήριξαν όσο μπορούσαν γιατί αλλιώς θα είχα καταρρεύσει…θυμάμαι τα όνειρα που έβλεπα κάθε βράδυ, ότι γύρισε, ότι έγινε λάθος και δεν πέθανε, θυμάμαι εμένα σαν μια σκιά, μια απάθεια για τα πάντα…αλλά μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, είχα το χαμόγελο του γιου μας, τα ματάκια του που είναι ίδια με του μπαμπά του να με κοιτούν και ήξερα ότι πρέπει να είμαι δυνατή για αυτόν, να τα ξεπεράσω όλα και να τον κάνω έναν άνθρωπο που δεν θα τα βάζει κάτω ό,τι κι αν συμβεί.

Έχει περάσει σχεδόν 1,5 χρόνος από τότε, μας λείπει πολύ, θυμώνω που έφυγε έτσι, αλλά σκέφτομαι πως μάλλον το θεώρησε σωστό να μην μας ταλαιπωρεί, οι δικοί του έχουν απομακρυνθεί τελείως αλλά δεν με απασχολεί, απλά αναρωτιέμαι πως μπορούν να μην νοιάζονται για τον μοναδικό τους εγγονό και απόγονο του συζύγου μου. Απελπίζομαι που γύρισα στο πατρικό μου, από το οποίο ήθελα να φύγω σαν τρελή γιατί η κατάσταση δεν έχει γίνει καλύτερη, ίσως και χειρότερη αλλά είμαι σίγουρη ότι με υπομονή, θετική ενέργεια και λίγη τύχη θα καταφέρω να αποδράσω και πάλι και μαζί με τον γιο μου να κάνουμε μια νέα αρχή! Για αυτό ό,τι κι αν συμβεί, να κοιτάτε τα ματάκια των παιδιών σας, να σφίγγετε τις γροθιές και να συνεχίζετε τον αγώνα!!Γιατί αυτά τα πλάσματα αξίζουν τα πάντα!!!

Άγνωστη

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.