fbpx

Ένας πατριός φεύγει…

| 5 Μαΐου 2015
ADVERTISEMENT

Μας άφησε. Ήταν ένα από αυτά τα άσχημα σκηνικά μέσα στην οικογένεια, που έχεις ακούσει ότι έχει συμβεί σε κάποιον και σε κάνει να λυπάσαι. Κανείς δεν το προέβλεψε, οι φίλοι μας, η οικογένεια μας, σίγουρα ούτε κι εγώ.Αρκεί να πω ότι τη Πέμπτη ήρθα σπίτι από τη δουλειά, μου είπε ότι έφευγε, και την Κυριακή έλεγα στα παιδιά ότι είχε φύγει. Ήταν πολύ ξαφνικό και σκληρό. Προφανώς, αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να δει τα παιδιά μετά από αυτό. Θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο για εκείνα. Πάρα πολύ οδυνηρό. Έτσι, τώρα έχω δύο μικρά κορίτσια, πέντε και επτά ετών που τα έχει δει μόνο τρεις φορές από τότε που μου ανακοίνωσε ότι δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ήταν ο βιολογικός τους πατέρας; Όχι, και δεν τον φώναξαν ποτέ “μπαμπά”. Αλλά αυτός τις έμαθε να κάνουν ποδήλατο, να κολυμπούν, και να φυτεύουν λαχανικά στον κήπο μας. Ήταν ο Άγιος Βασίλης και το Πασχαλινό λαγουδάκι . Σε κάθε φωτογραφία είναι μέσα και σε κάθε βίντεο. Κάθε μνήμη έχει την παρουσία του. Αυτός τις αγάπησε, φαινομενικά πολύ περισσότερο από ό, τι ο αδιάφορος πατέρας τους. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τον αγαπούσαν και τον εμπιστεύονταν απόλυτα. Πολύ περισσότερο από τον πατέρα τους.


ADVERTISEMENT

Τώρα, σχεδόν τέσσερις μήνες αργότερα τα πράγματα βελτιώνονται. Οι πρώτοι δυο μήνες, εβδομάδες, ήμερες, ήταν βασανιστικοί. Περισσότερο από το δικό μου πόνο, έβλεπα τα κορίτσια μου να παλεύουν με την εγκατάλειψη. Και τον θυμό. Και την απογοήτευση. Ήταν χειρότερα απ’ όταν πήρα διαζύγιο από τον πατέρα τους και ειλικρινά δεν είχα προβλέψει κάτι τέτοιο με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που έψαξα πολύ καλά πρίν τον βάλω στη ζωή τους. Όσο για μένα, είμαι πληγωμένη….

Δεν περίμενα ότι θα ήταν η πατρική φιγούρα στη ζωή τους ή ότι θα συνέβαλλε οικονομικά, δεν είχα τέτοιες αξιώσεις. Τον ρώτησα μόνο, αν θα μπορούσε τουλάχιστον να παραμείνει μέρος της ζωής τους, σαν οικογενειακός φίλος. Για να ξέρουν ότι μπορούν να του μιλήσουν, ακόμα και αν δεν τις έβλεπε καθημερινά. Αρνήθηκε…

Δυο βδομάδες αργότερα η μικρότερη κόρη μου έχασε το πρώτο της δόντι:


ADVERTISEMENT

Εκείνη: “Μαμά, μπορούμε να το πούμε στον Μάνο;”
Εγώ: “Δεν ξέρω πότε θα του ξαναμιλήσουμε γλυκιά μου”

Βέβαια από την όλη κατάσταση προέκυψαν και κάποια θετικά. Τα κορίτσια έχουν πιο στενή σχέση με τον πατέρα τους από ό, τι πριν. Έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί από την στάση του. Μακροπρόθεσμα, βλέπω πως είναι καλύτερα που είμαστε χώρια. Δεν λέω ότι δεν είχε το δικαίωμα να φύγει. Με πειράζει περισσότερο ο τρόπος που επέλεξε να το κάνει.

Όταν μια γυναίκα σε εμπιστεύεται με τα παιδιά της, σου έχει δώσει την ψυχή της. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για εκείνη από αυτή τη σχέση. Αν αναλάβεις αυτό το ρόλο, είτε είσαι βιολογικά ο πατέρας τους ή όχι, έχεις την ευθύνη προς αυτά τα παιδιά να αποχωρήσεις με ήπιο τρόπο. Με τρόπο που δεν θα τα πληγώσει.

Οι μόνες μαμάδες έχουν σίγουρα πολλά να δώσουν. Τα περισσότερα απ’ όσα έχουν γραφτεί είναι αλήθεια. Δεν έχουμε χρόνο για να παίξουμε παιχνίδια, αλλά είμαστε εκεί όταν μας χρειάζεστε. Έχουμε ήδη μάθει να αγαπάμε άνευ όρων. Τη στιγμή που μια γυναίκα γίνεται μητέρα, είτε από τη γέννηση ή την υιοθεσία, ανακαλύπτει ένα μέρος της ψυχής της που δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε.

Είμαι μια πολύ καλύτερη γυναίκα επειδή είμαι μητέρα. Τα παιδιά μου με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Αλλά και πάλι, αυτό είναι πολύ για έναν άνθρωπο να διαχειριστεί, και το ξέρω. Είτε πρέπει, είτε όχι, προς το παρόν κατηγορώ μόνο τον εαυτό μου. Γιατί ακόμα και αν οι συνθήκες ήταν τόσο καλές που ήταν αδύνατο να προβλέψω τέτοιο τέλος, εγώ ήμουν εκείνη που δεν τις προστάτευσα και εμπιστεύτηκα κάποιον που δεν θα έπρεπε. Κι αυτό δεν θα το ξεπεράσω ποτέ…

Πηγή: http://realzest.com


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ