Ένα διαζύγιο μια ιστορία αγάπης. Μαζί ως το τέλος….

Τη γνώρισα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Ήμασταν 15 μέρες στο ίδιο δωμάτιο. Ήταν δεν ήταν 45 χρονών αλλά δε της φαίνονταν παρ’ όλη την ταλαιπωρία της. Την είχαν φέρει από μια ακριτική πόλη, μετά από κάνα μήνα ταλαιπωρίας, με έλκος και άλλες επιπλοκές. Είχε κάνει ένα αποτυχημένο χειρουργείο και οι γιατροί έκαναν κάποια λάθη. Αυτά ήταν όσα μου είπαν και δε ρώτησα περισσότερα γιατί σε τέτοια μέρη σημασία δεν έχει τι σε φέρνει αλλά τι μπορεί να σε βγάλει.

Κι όμως ήταν αισιόδοξη. Η Μαρία γνώριζε την κατάστασή της και χαμογελούσε, έκανε πλάκα και το αντιμετώπιζε έχοντας δεδομένο ότι σε μερικές μέρες θα είναι ξανά σπίτι της. Δίπλα της ο Νίκος, ένας άντρας γύρω στα 50. Της κρατούσε το χέρι, τη χάιδευε, της έτριβε την πλάτη να μη πιάνεται από την ακινησία του κρεβατιού, κυνηγούσε τους γιατρούς να μάθει νέα, τις νοσοκόμες για τους ορούς. Τη φρόντιζε εν ολιγοις. Και προσέγγιζε το θέμα στωικά και με υπομονή. “Ο σύζυγος”, σκέφτηκα, μέχρι που μου είπαν την ιστορία τους. Χώρισαν πριν από 6-7 χρόνια, έχουν ένα παιδί 10 χρονών σήμερα, αλλά λόγω της κρίσης ένωσαν τις μικρές τους επιχειρήσεις στην πόλη τους. Ο ένας είχε κλειδιά από το σπίτι και το αυτοκίνητο του άλλου, πρόσβαση στους λογαρασμούς τραπέζης, τις φορολογικές δηλώσεις και τα άλλα έγγραφα. “Μόνο τα χαρτιά του διαζυγίου δε θυμάμαι που έβαλα” της είπε κάποια στιγμή χαριτολογώντας. Κι εκείνη γέλασε με πόνο, χωρίς να καταλάβω αν αυτός προέρχονταν από τις συνεχείς μικροεπεμβάσεις ή από την κατάσταση.

Εγώ τους άκουγα άναυδος. Έχοντας περάσει ένα επώδυνο διαζύγιο, κατά τη διάρκεια του οποίου περιορίζεται καταχρηστικά στο ελάχιστο ο χρόνος που έχω με το παιδί μου κι εκείνο με εμένα, όλα αυτά μου φάνταζαν Χολιγουντιανή παραγωγή και μάλιστα επιστημονικής φαντασίας. “Μα τότε γιατί; Πως;” ρώτησα αυθόρμητα. “Ε! Ας το” μου είπε η Μαρία, “κάναμε λάθη”. Κι ο Νίκος χαμήλωσε το βλέμμα. Ούτε εδω χρειαζόταν να ρωτήσω περισσότερα. Έμεινα όμως στον πληθυντικό… “Κάναμε”.

Με το παιδί μιλούσαν δυο και τρεις φορές κάθε μέρα και φαινόταν πως ήταν και οι δύο γονείς εστιασμένοι στο πραγματικό συμφέρον του παιδιού τους, όπως το υποδεικνύει εκείνο και όχι οι αποφάσεις δικαστηρίων. Μαζί, σύμμαχοι, χωρίς αυθεντίες, ψευτο-εγωισμούς, ανταγωνισμούς και άλλους αντιπερισπασμούς από το τι ζητάει ή μπορεί να χρειάζεται εκείνο. Ήταν πολύ ξεκάθαρο. Απέναντι στο παιδί είχαν μια σχέση λες και δε χώρισαν ποτέ. Για το γιο τους ήταν ισότιμοι και ισάξιοι γονείς. Βλέπεις, είχαν καταφέρει να αναγνωρίσουν τη διαφορετική αξία του καθενός. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν ότι ζούσαν σε διαφορετικά σπίτια. Μόνο αυτό, στην κυριολεξία.

“Εξ αρχής έτσι ήμασταν” μου είπε σε μια από τις συζητήσεις μας. “Παρ’ ότι έγιναν πολλά και ήταν αρκετά δύσκολο διαζύγιο και το δικό μας, βάλαμε τους εγωισμούς και τις πληγές μας στην άκρη και ο μικρός δε κατάλαβε ποτέ τίποτα, μόνο ότι δε μένουμε στο ίδιο σπίτι. Αφού να φανταστείς έχουμε κοινή επιμέλεια και το πρότεινα εγώ στο Νίκο. Μπορεί να πληγώσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Χρηστάκης, ξέρω ότι πρώτα από όλα είναι ο μπαμπάς του και μάλιστα είναι πολύ καλός. Αυτό επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα”. Δεν είχα λόγια. Μόνο σκέψεις για το πόσο τυχεροί και άξιοι άνθρωποι ήταν, παρ’ ότι ακαδημαϊκά αμόρφωτοι, τόσο συναισθηματικά ώριμοι και μορφωμένοι, γιατί απλά μπορούσαν και άκουγαν το παιδί τους.

Λίγες μέρες πριν τη βάλουν για το δύσκολο χειρουργείο, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχαν αποφασίσει να ξαναδοκιμάσουν να είναι μαζί. H όλη περιπέτειά της, τους είχε φέρει πάλι κοντά.”Όχι για το παιδί, θα ήταν λάθος. Αλλά ξέρεις κάτι; Τίποτα άλλο δεν έχει αξία τελικά. Κόντρες, πληγές, πίκρες και κακίες σβήνουν, και τι μένει; Βρίσκεσαι ξαφνικά στο τίποτα κι αναρωτιέσαι τι έκανες. Κι αν μέχρι τότε κατάφερνες να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να του κρύβεσαι, τώρα είναι αδύνατον. Γιατί είσαι γυμνός, ακριβώς όπως έρχεσαι κι όπως θα φύγεις. Έπρεπε να φτάσω εδώ για να το καταλάβω κι ελπίζω να προλάβω”.

Χθες επικοινώνησα με τον Νίκο, να δω πως είναι. “Δεν είναι καλά τα πράγματα, δε ξύπνησε ακόμα και δε μου έχουν δώσει ελπίδες”. Αρνήθηκα να το πιστέψω. Κάτι θα γινει είπα, δε μπορεί, προσπαθώντας να με ξεγελάσω. Και σήμερα που πήγα στο νοσοκομείο να πάρω το φάκελό μου ρώτησα το γιατρό. “Πέθανε χθες”, μου είπε. Πάγωσα. Κάθισα στην πολυθρόνα κι έκρυψα το πρόσωπό μου προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου. “Ηρέμησε, εξ αρχής ήταν πολύ δύσκολη η κατάστασή της, κι άλλωστε την ήξερες μόνο 15 μέρες”.

Μα εγώ δεν έκλαιγα μόνο για εκείνη.

Παύλος

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων των αναγνωστών μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητώς η αναδημοσίευσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ