fbpx

Εμένα ποιος με ρώτησε;

| 30 Απριλίου 2014
ADVERTISEMENT

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 8 ετών. Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν 10 και η ετεροθαλής αδερφή μου γεννήθηκε όταν ήμουν 12. Ανάμεσα σε όλα αυτά, εγώ πηγαινοερχόμουν σε δύο σπίτια, πολλές φορές άλλαζα σχολεία και ο μπαμπάς μου έκανε σχέση με μια άλλη γυναίκα την οποία μετά από λίγο καιρό παντρεύτηκε. Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν πολλές για ένα παιδί. Οι γονείς μου με βοήθησαν και πραγματικά ήταν δίπλα μου αλλά αυτό δεν άλλαζε το θυμό μου. Θυμάμαι πολλές φορές να λέω στους γονείς μου «Εμένα ποιος με ρώτησε;».

Ένιωθα αδύναμη χωρίς καθόλου έλεγχο της ζωής μου. Σήμερα που είμαι 26 χρονών, γυρίζοντας πίσω στη παιδική μου ηλικία, νιώθω τυχερή που είχα τόσο καλούς γονείς, τόσο αφοσιωμένους και συνεργάσιμους μεταξύ τους. Μπορεί οι αποφάσεις τους να ήταν σκληρές για μένα αλλά βλέποντάς τες πλέον από τη πλευρά του ενήλικα, είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί τις πήραν.


ADVERTISEMENT

Είναι παραπάνω από ξεκάθαρο πως όταν γίνεσαι ενήλικος, υπάρχουν αναρίθμητα πράγματα που σου συμβαίνουν πολλά από τα οποία δεν τα ήθελες ή δεν τα περίμενες. Ο άντρας σου σε απατάει. Δεν το ζήτησες. Σε απολύουν από τη δουλειά σου. Ούτε αυτό το ζήτησες. Μπορεί μια φίλη σου να σε πρόδωσε ή να έφυγε ο σύντροφός σου ή κάποιος άλλος δικός σου άνθρωπος. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που οι άνθρωποι βιώνουμε καθημερινά και που ανήκουν στη κατηγορία «Η ζωή είναι άδικη». Αν λοιπόν το διαζύγιο είναι κάτι σκληρό για έναν ενήλικα, σκέψου πόσο πιο σκληρό είναι για ένα παιδί να το καταλάβει και ακόμη περισσότερο να το αποδεχτεί!

Σε έναν ιδανικό κόσμο, κάθε μέλος μέσα στην οικογένεια θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια και να παίρνει αποφάσεις που θα τους ωφελούσαν όλους. Η διάλυση μιας οικογένειας, δεν συγκρίνεται με την απόλυση ή ένα παρόμοιο τραυματικό γεγονός, διότι είναι κάτι πολύ προσωπικό. Στο μυαλό ενός παιδιού, οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος εμπιστευόταν τη φροντίδα του, το έχουν πλέον απογοητεύσει.

Εκτός από το «Εμένα ποιος με ρώτησε;» που έλεγα συνέχεια στους γονείς μου, πίστευα πως σαν ενήλικη θα ζούσα καλύτερα. Ειδικά στην εφηβεία, η ενήλικη ζωή φάνταζε στα μάτια μου σαν τη μεγαλύτερη απελευθέρωση. Πίστευα πως το διαζύγιο των γονιών μου και η νέα τους ζωή με καινούριους συζύγους και καινούρια αδέρφια, ήταν μια μοίρα που μου επιβάλλονταν παρά τη θέλησή μου. Πίστευα πως όταν ενηλικιωνόμουν θα μπορούσα να ζήσω όπου ήθελα, να κάνω ό,τι δουλειά ήθελα και να συναναστρέφομαι μόνο με ανθρώπους που πραγματικά ήθελα. Φυσικά καμία σχέση με τη πραγματικότητα!


ADVERTISEMENT

Η ενήλικη ζωή είναι γεμάτη συμβιβασμούς, γεμάτη θαυμάσιες εμπειρίες που όμως πολλές φορές μπορεί να μην αξίζεις αλλά και δυσάρεστες που μπορεί να μην τις περιμένεις.  Ευχαριστώ τους γονείς μου γιατί παρά το παραπονό μου, αυτό το «Εμένα ποιος με ρώτησε;» που τους πέταγα συχνά, ήταν πάντα δίπλα μου και όσο κι αν διαφωνούσαν ή δεν συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον, υποχωρούσαν και συνεργάζονταν μεταξύ τους για το καλό μου. Γιατί οι αντιδράσεις μου δεν τους επηρέασαν ούτε τους απομάκρυναν από κοντά μου και γιατί, όταν αποφάσισαν να συνεχίσουν τη ζωή τους και να κάνει ο καθένας καινούρια οικογένεια, δεν με έβαλαν στη μέση αλλά στο κέντρο. Και έδωσαν όλο τους το βάρος στο να μην πληγωθώ. Γι’ αυτό θέλω να πω σε όλα τα παιδιά χωρισμένων γονιών αλλά και σε όλους τους χωρισμένους γονείς που ανησυχούν για τα παιδιά τους, ότι μόνο ο χρόνος θα δείξει. Και αν εσείς ως γονείς είστε πάντοτε δίπλα στα παιδιά σας και όχι μακριά ή απέναντί τους, τότε το πιο πιθανό είναι να δείξει τα καλύτερα!

Πηγή: http://movingpastdivorce.com/


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ