fbpx

Εμένα, κανένας δεν με ρώτησε…

| 16 Φεβρουαρίου 2015
ADVERTISEMENT

Οι γονείς μου πήραν διαζύγιο όταν ήμουν 8 ετών. Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν 10. Η ετεροθαλής αδελφή μου γεννήθηκε όταν ήμουν 12. Στο μεταξύ εγώ μετακινούμουν ανάμεσα σε δύο σπίτια, υπέμενα διάφορες αλλαγές στο σχολείο και ο πατέρας μου ήταν απορροφημένος από τη σχέση του με άλλη γυναίκα, με την οποία θα κατέληγε να παντρευτεί. Αυτές ήταν πολλές αλλαγές για ένα παιδί. Οι γονείς μου έκαναν πολύ καλή δουλειά στο να με βοηθήσουν να προσαρμοστώ, αλλά αυτό δεν άλλαξε το γεγονός ότι ήμουν θυμωμένη. Θυμάμαι να λέω πολλές φορές στους γονείς μου: “Εγώ δεν ήθελα τίποτα απ’ όλα αυτά!”

Το αίσθημα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτά που συνέβαιναν και η έλλειψη ελέγχου , είναι δύσκολα για τον οποιονδήποτε. Είναι ακόμα πιο δύσκολα για τα παιδιά που αναπτύσσονται και δεν έχουν την συναισθηματική ωριμότητα ενός ενήλικα. Στην ηλικία των 26 χρονών, μπορώ πλέον να δω την παιδική μου ηλικία από άλλο πρίσμα και νιώθω πολύ τυχερή που είχα γονείς που ήταν και είναι αφιερωμένοι σ’ εμένα και μ’ αγαπάνε. Οι αποφάσεις τους μπορεί να ήταν δύσκολες για εμένα τότε αλλά τώρα, ως ενήλικας, καταλαβαίνω γιατί τις πήραν.


ADVERTISEMENT

Είναι ανησυχητικά ξεκάθαρο πως όταν ενηλικιώνεσαι, υπάρχουν αμέτρητα πράγματα που σου συμβαίνουν τα οποία είναι και απρόσμενα και ανεπιθύμητα. Ο σύζυγος σου σε απατά. Δεν το ήθελες. Σε απολύουν. Ούτε αυτό το ήθελες. Ίσως η καλύτερη σου φίλη σε πρόδωσε ή ένας στενός σου συγγενής πέθανε από ασθένεια ή ατύχημα. Υπάρχουν αμέτρητα γεγονότα που οι άνθρωποι βιώνουν κάθε μέρα και τα οποία ανήκουν στην κατηγορία “Η ζωή δεν είναι δίκαιη.” Είναι δύσκολο για τον οποιοδήποτε να το αποδεχτεί αλλά ειδικά το διαζύγιο, είναι δύσκολο για τα παιδιά να το κατανοήσουν.

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, κάθε μέλος της οικογένειας θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια. Θα έπρεπε να πιστεύει ότι ο καθένας , παίρνει αποφάσεις προς όφελος όλων. Ο χωρισμός σε μια οικογένεια, δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια μιας δουλειάς ή με κάποιο παρόμοιο τραυματικό γεγονός επειδή είναι κάτι πιο προσωπικό. Στο μυαλό ενός παιδιού οι άνθρωποι που εμπιστευόταν περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον, το απογοήτευσαν.Στο κόσμο, υπάρχουν πολύ λίγες πληγές που είναι πιο βαθιές, από αυτή. Εκτός απ’ ότι αισθανόμουν ανήμπορη και ότι έλεγα στους γονείς μου “Δεν το ήθελα αυτό”,  νόμιζα ότι η ζωή μου θα ήταν καλύτερη όταν θα ενηλικιωνόμουν. Ειδικά στη προεφηβεία, η ενηλικίωση αντιπροσώπευε την ελευθερία. Ήξερα ότι το να μεγαλώσω σαν παιδί διαζευγμένων γονιών και ύστερα μέσα σε μικτή οικογένεια, ήταν κάτι που μου το επέβαλλαν.

Σαν ενήλικας, νόμιζα ότι θα μπορούσα να μείνω όπου ήθελα, να ταξιδέψω όπου ήθελα, να βρω όποια δουλειά επιθυμούσα και να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που ήθελα. Ενώ είναι αλήθεια ότι οι ενήλικες έχουν περισσότερη αυτονομία από τα παιδιά, τελικά αποδείχτηκε ότι οι σκέψεις μου, δεν ήταν ιδιαίτερα ρεαλιστικές. Ενώ είμαι ενήλικας με όλη την “ελευθερία” που ήθελα, η ζωή μου σήμερα είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μου – καλών και κακών. Έχω πληγώσει κάποιους ανθρώπους και άλλοι με έχουν πληγώσει. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ποτέ δεν ήθελα να συμβούν. Αλλά ξέρω ότι το να κατηγορώ τον εαυτό μου ή κάποιον άλλο γι’ αυτά δεν έχει νόημα. Γι’ αυτό μαθαίνω ν’ αποδέχομαι τον εαυτό μου και τους άλλους, παρά τα λάθη και τις ατέλειες μας.


ADVERTISEMENT

Όταν ήμουν παιδί και ζούσα όλες αυτές τις καταστάσεις, έλεγα πολύ συχνά στους γονείς μου “Εμένα κανένας δεν με ρώτησε.” Εύχομαι να μπορούσα να δώσω στον νεότερο μου εαυτό και σε όλα τα παιδιά διαζευγμένων γονιών, αυτό που μόνο ο χρόνος μπορεί να τους δώσει …προοπτική!

Πηγή: http://movingpastdivorce.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ