Το μόνο που έμαθα από τότε που γεννήθηκα; Να είμαι και να παλεύω μόνη!

26 ήμουν όταν γέννησα , ήδη στην κατάθλιψη από την περίοδο της εγκυμοσύνης . Αυτός που έλεγε πως με λάτρευε , δεν υπήρχε , δεν  ήταν κοντά μου. Τι κι αν ήταν η φυσική του παρουσία …..

Θυμάμαι ένα βράδυ του χειμώνα είδα μια διαφήμιση παγωτού και εκδηλώνω την σκέψη μου , «να είχα λίγο τώρα». Δεν είχε σχέση με τις γνώστες  λιγούρες της εγκυμοσύνης ..ήταν μια επιθυμία από την πετυχημένη διαφήμιση. Η απάντηση; Εγώ δεν θέλω αυτές τις κουταμάρες … εγώ δεν είμαι ο άντρας που θα τρέχω γι’ αυτές τις βλακείες ..

Ήδη είχα καταλάβει πως αμέσως μετά τον γάμο ..δεν είχε σχέση με τον άνθρωπο που γνώρισα ..δεν ήθελε ευθύνες οπότε τις ανέθεσε όλες σε μένα . Ψέματα , ο ίδιος ήταν !! Εγώ δεν το αντιλαμβανόμουν !! Φυσικά η ευθύνη ήταν δική μου , διότι έδειχνα πως τα καταφέρνω.

Πήγαινε στη δουλειά του και επέστρεφε  καθόταν στον καναπέ του σαλονιού χωρίς ενδιαφέρον για εμάς ,  ούτε καν για τα απαραίτητα ,μόνο ο εαυτούλης του υπήρχε !!

Οι γονείς του έλεγαν « μα σε ποιον έμοιασε αυτό το παιδί; Πάντα έτσι ήταν ..»

Ήταν 11 το βράδυ και σιδέρωνα ενώ ταυτόχρονα είχα βάλει το φαγητό για την επομένη μέρα να γίνεται και συνειδητοποιώ πως δεν έχουμε γάλα για το πρωινό του γιου μας … αφού μου κόλλησε την ταμπέλα της ανοργάνωτης  πήγα στο κοντινό μίνι μάρκετ για αγοράσω.

Δείτε σχετικά: Μεγαλώνω το παιδάκι μου μόνη μου εξαιτίας μιας παλιογυναίκας!

Η κατάσταση επιδεινώθηκε και ύστερα κατηγορούσε πως τον ενοχλεί η μαμά μου , που κρατάει το παιδί !! ναι μεν «δεν μ αρέσει να κραταει η μαμά σου το παιδί» αλλά από την άλλη εκείνος κοιμόταν από το μεσημέρι … ενώ εγώ επέστρεφα πάλι στη δουλειά ( διακεκομμένο ωράριο).

Και έτσι σιγά σιγά έφτασα να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου .Ήθελα να χωρίσω από τον πρώτο χρόνο , αλλά δεν είχα κανέναν να με στηρίξει στον πόλεμο που θα είχα από τον πατέρα του παιδιού μου.

Η συναισθηματική κακοποίηση και μείωση που εισέπραττα καθημερινά με τρόπο μη αντιληπτό από τρίτους ,  ερχόταν σε αντιδιαστολή με το δυναμικό χαρακτήρα που διέθετα  , τόσο δυναμικό που σίγουρα δεν ήταν από επιλογή , ήταν από ανάγκη!

Δούλευα σε δύο δουλειές !!!  Δεν ήμουν καμιά γυναικούλα ήμουν μια χειραφετημένη, όμορφη , έξυπνη , μορφωμένη , γυναίκα αλλά αυτός είχε βρει την Αχίλλειο πτέρνα μου

Είχα αναλάβει την οικογένεια μου ..δεν έλειπε τίποτα . Αποφάσισα να έχω αυτό το ρολό διότι ποτέ δεν είχαμε κοινό ταμείο , ποτέ δεν προσφέρθηκε να πληρώσει κάποια από τα πάγια έξοδα μας … κι αν το έκανε είχε γκρίνια για 10 μέρες . Δεν το άντεχα !!! Για να πάμε διακοπές εγώ, για να ντυθούμε εγώ , για παιδικό , εγώ … για δάνεια εγώ ..

Η μητέρα μου έφυγε 700 χιλιόμετρα μακριά προκειμένου να γηροκομήσει τους γονείς της , συνεπώς τελείως μονή . Το παιδί μου σε παιδικό σταθμό από 14 μηνών .

Πέρασαν 5 χρόνια μιζέριας και καταθλιψάρας ..όπου αποφασίζω να χωρίσω . Όμως η ζωή στα φέρνει αλλιώς ….

Μπαίνει ο αδελφός μου στη φυλακή , έπρεπε εγώ να στηρίξω την όλη κατάσταση. Πούλησα περιουσία από κληρονομιά που είχαμε από τον θανόντα πατέρα μας ( έξαλλου για τέτοιες  κακές – καλές περιπτώσεις  σε εξασφαλίζουν οι δικοί σου). Και ξεκίνησε το δεύτερο μαρτύριο ενισχύοντας και το πρώτο στο ζενίθ.

Κάθισα στα αυγά μου … κλωτσούσα την τύχη μου …Και εκείνος γινόταν χειρότερος και χειρότερος και χειρότερος. Ήμουν ένας άνθρωπος με ταλέντο στην επικοινωνία και φοβόμουν πλέον να μιλήσω σε άνθρωπο , νομίζοντας πως όλοι θέλουν κάτι από μένα . Θυμάμαι,  πως σκεφτόμουν να βρει  γκόμενα προκειμένου να έχει τύψεις ώστε να είναι λίγο καλύτερος σπίτι μας , να δείξει ενδιαφέρον!! Μόνο όμως εγώ έβλεπα τον πραγματικό εαυτό του , όλοι οι άλλοι έβλεπαν έμενα την γκρινιάρα , την κακιά και εκείνον πράο και εξαιρετικό άντρα … μάλιστα ήταν τόσο πιεστικοί στο να το παραδεχτώ  και εγώ τρελαινόμουν περισσότερο με την κρίση μου και αναρωτιόμουν « μήπως κάνω λάθος;»

Πήγα σε ψυχολόγο προκειμένου να ζητήσω  βοήθεια , πώς να χωρίσω έναν άνθρωπο ήταν ο τίτλος.  Εκει ξεμπερδεύτηκε το κουβάρι , άρχισα να αντιλαμβάνομαι  το πόσο δεκτική ήμουν.. σε όλα … χαμηλή αυτοεκτίμηση όμως με ισχυρή αυτοπεποίθηση , συνδυασμός στα όρια της τρέλας ….  Ότι δεν αφορούσε συναίσθημα το κατάφερνα στο πι και φι …ότι όμως αφορούσε γινόμουν άλλος άνθρωπος.

Και ένα βράδυ το δηλώνω  «εγώ και εσύ τελειώσαμε …»
«Όχι σε παρακαλώ  θα αλλάξω , στο ορκίζομαι»

Πέρασαν 3 μήνες  μεν ,και άλλαζε , μόνο για κάποια 2ωρα ανα εβδομάδα, το γελοίο;

Πίστευε πως είχε αλλάξει και πως είμαι παράλογη.. πως μπορούσα να εμπιστευτώ;

Και έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος , φεύγει , λίγες μέρες αργότερα ξεκίνησαν  οι ξυλοδαρμοί , η παραβίαση του ιδιωτικού μου χώρου ,οι αστυνομίες …. η τρέλα !!! Καμιά οικονομική ενίσχυση , απειλές , χίλια δυο έκανε. Μα το ήξερα πως θα γινόταν απλά δεν ήξερα το μέγεθος.

Όλες οι φίλες μου και φίλοι πήραν το μέρος του , ε βέβαια εγώ φαινόμουν η κακιά που χώρισα το καλό παιδί , που ήταν όλη μέρα σπίτι του και δεν είχε γκόμενες ..

Δεν υπήρξε ούτε πατέρας του Σαββατοκύριακου …Πέρασαν 6 χρόνια και συνεχίζει την  τακτική … του ανύπαρκτου πατέρα  και ο μικρός μου περιμένει τα ψίχουλα αγάπης που του δίνει μια φορά τον μήνα για λίγες ώρες .

Αφοσιώθηκα αποκλειστικά στο γιο μου , λύθηκαν τα ψυχολογικά θέματα που είχε αποκτήσει στην περίοδο του γάμου. Ένας γιος που μόνο υπερηφάνεια με γεμίζει με τις επιδόσεις του σε όλους τους τομείς της ζωής του…  σήμερα είναι 15 ετών !!

Έκανα μια δυο σχέσεις αλλά δεν ήταν κατάλληλες , υπήρχαν ενδιαφερόμενοι αλλά δεν ήταν κανένας ο ιδανικός Δεν ήθελα να κάνω άλλο παιδί.

Όμως αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα και παραμένω μόνη μου , τα καταφέρνω σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς και δεν μας λείπει τίποτα …. Εξακολουθώ να έχω 2 δουλειές , φίλους , γνωστούς , είμαι εύστροφη , κοινωνική ,δυναμική  με αυτοεκτίμηση πλέον !!

Δεν ξέρω τι σημαίνει να έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν , δεν ξέρω τι σημαίνει οικογένεια , δεν ξέρω τι σημαίνει συντροφικότητα ..το μόνο που έμαθα από την γέννηση μου ήταν, να είμαι μόνη και να παλεύω μόνη.

Αναστασία