Έλεγα “μπαμπά” τον πατριό μου και όταν πέθανε η μητέρα μου, μεγάλωσα με δύο πατεράδες | Η ιστορία της Πέρσας

Είμαι 28 ετών και αν και δεν είμαι μονογονεϊκή οικογένεια σας διαβάζω και σας συγχαίρω γι αυτό αποφάσισα να σας πω την ιστορία μου.

Η μητέρα μου με τον πατέρα μου χώρισαν όταν ήμουν 5 ετών. Παρ’ όλο που ήμουν πολλή μικρή, θυμάμαι έντονα τους καυγάδες και τις φωνές. Όταν χώρισαν οι εντάσεις συνεχίστηκαν με φοβερά επεισόδια, με αστυνομίες με κλάμματα όμως μετά από κάποια χρόνια κάπου στα 10 μου η κατάσταση εξομαλύνθηκε.

Έβλεπα τον πατέρα μου κανονικά και πότε έμενα σε εκείνον πότε στη μητέρα μου. Τότε στα 10 η μητέρα μου γνώρισε τον πατριό μου, και μετά από 2 χρόνια παντρεύτηκαν.

Υπέροχος άνθρωπος, με αγαπούσε πάρα πολύ. Δεν είχε δικά του παιδιά αλλά με αγάπησε σαν κόρη του. Με συμβούλευε με πήγαινε σχολείο μου έκανε πλάτες όταν το έσκαγα κρυφά στα 15 για να βγω με το τοτε αγόρι μου και η μάνα μου φώναζε. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος που ο πατέρας μου, που περιμέναμε να φωνάξει και να κάνει επεισόδια, δεν είπε κουβέντα παρ’ όλο που αυθόρμητα μου βγήκε και τον φώναζα και εκείνον “μπαμπά”. Από μικρό παιδί τον έλεγα μπαμπά και κανείς δεν με διόρθωσε ούτε με μάλωσε. Για μένα ηταν και εκείνος πατέρας.

Στα 16 μου, η μητέρα μου διαγνώστηκε με καλπάζουσα μορφής λευχαιμία και την έχασα μέσα σε 6 μήνες. Ο κόσμος μου κατέρρευσε και έπαθα κατάθλιψη όμως ποιος θα έπαιρνε τώρα την επιμέλεια μου; Σε ποιον θα έμενα;

Μετά από ώριμη συζήτηση μεταξύ του πατριου και του πατέρα μου, και αφού ρωτήθηκα και εγώ εννοείται, αποφασίστηκε να μείνω με τον πατριό μου στο σπίτι της μητέρας μου.

Ο άνθρωπος αυτός με πήγε στον ψυχίατρο για να ξεπεράσω τον θάνατο της μητέρας μου, ο άνθρωπος αυτός δεν έφτιαξε ξανά τη ζωή του ενώ ήταν τόσο νέος και μπορούσε.

Αυτός με πήγε στην επαρχία στη σχολή που πέρασα, αυτός πλήρωνε το ενοίκιο του σπιτιού που νοικιαζα αυτος με συνόδευσε νύφη στην εκκλησία μαζί με τον πατέρα μου.

Όχι ότι ο πατέρας μου δεν συμμετείχε, απλά είχε κάνει καινούρια οικογένεια και δεν είχε την ίδια δυνατότητα.

Νιώθω τυχερή που μεγάλωσα με δύο πατεράδες αλλά και απέραντη θλίψη που έχασα τόσο νωρίς τη μητέρα μου.

Μην κακιώνετε και μη βγάζετε συμπεράσματα, μη το πολυ-ζαλίζετε γιατί το παιδί λέει μπαμπά έναν ξένο και γιατί το ένα και το άλλο.

Αφήστε τα πράγματα στη ροή τους, καμιά φορά οι ξένοι είναι οι πιο δικοί μας.

Πέρσα