Έλα τώρα, πες αλήθεια… γιατί πήρες διαζύγιο;

Ρωτήστε κάποιον γιατί πήρε διαζύγιο και σίγουρα θα σας πεί ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω:

• Ο άντρας μου με απατούσε.
• Μπήκα μια μέρα στο σπίτι μου και βρήκα τη γυναίκα μου με άλλον.
• Η γυναίκα μου δεν με αγαπάει πια.
• Ο άντρας μου είναι μπίπ.
• Η γυναίκα μου είναι σκύλα.
• Ο γάμος μας δεν έβγαζε πουθενά.
• Δεν τα πηγαίναμε καλά.
• Η γυναίκα μου είναι ψεύτρα και μπίπ.
• Άστα μην τα ρωτάς…

Παρά το γεγονός ότι πράγματι μπορεί να νιώθετε έτσι και να είναι αλήθεια όσα λέτε, ας αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. Κανένας από τους παραπάνω λόγους δεν είναι αυτός για τον οποίο χωρίζετε. Το να πάρει κανείς διαζύγιο είναι πέρα από ένα «Η γυναίκα μου είναι σκύλα». Το διαζύγιο δεν είναι κάτι απλό και κοφτό.

Για παράδειγμα, ένας γνωστός μου άφησε τη γυναίκα του για μία άλλη, απλά επειδή ερωτεύτηκε την άλλη και τόσο η γυναίκα του όσο και οι τρίτοι, βλέπουν αυτό. Ωστόσο σίγουρα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο όπως:

• Ο τύπος να ήταν δυστυχισμένος και να απάτησε τη γυναίκα του σε μία προσπάθεια να διορθώσει αυτό που τον χάλαγε (λάθος αλλά εδώ δεν κρίνουμε τη πράξη, αναφέρουμε απλώς μία αιτία).
• Ο τύπος δεν ήταν μονογαμικός και κάποια στιγμή αυτό εκδηλώθηκε.
• Η γυναίκα του τον παραμελούσε, αρνούνταν να κάνουν έρωτα και δεν ένιωθε ότι τον αγαπούσε και τον σεβόταν.

Κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Ξέρω γυναίκα που επί 27 χρόνια ήταν ευτυχισμένη, είχε τέλειο σεξ με τον άντρα της, τον αγαπούσε και τον φρόντιζε και τελικά εκείνος πήγε με άλλη την οποία και παντρεύτηκε λίγο μετά το διαζύγιο. Αν ρωτήσετε αυτή τη γυναίκα θα σας πεί ότι σίγουρα κάπου έφταιξε, ότι δεν ήταν τέλεια και ότι κοιτάζοντας πίσω, θα μπορούσε να είχε κάνει κάποια αλλά όχι εξ ολοκλήρου. Όσο και να ευθύνεται για κάποια πράγματα, δεν φταίει για το διαζύγιο.

Επίσης, γνωρίζω ανθρώπους που άφησαν τους συζύγους τους και χρόνια μετά συνειδητοποίησαν ότι η δυστυχία τους δεν προέρχονταν από τον γάμο τους αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό. Παρά το γεγονός ότι όταν το ανακάλυψαν αυτό και συνειδητοποίησαν ότι μεν ήταν δυστυχισμένοι μέσα τους αλλά ο/η σύζυγος ήταν εκείνος που τράβηξε τη σκανδάλη, και πάλι δεν ήταν χαρούμενοι καταλήγοντας ότι ο/η σύζυγος τους έκανε χάρη.

Κι εδώ είναι ένα ζήτημα. Ο/Η σύζυγός σας μπορεί να σας αφήσει ακόμη κι όταν τα πράγματα είναι τέλεια. Αυτό είναι τραυματικό και απογοητευτικό  και μπορεί να σας πάρει χρόνια να το ξεπεράσετε. Δεν λέω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα αλλά περισσότερο, «στόχος» της όποιας δυστυχίας του άλλου.

Από την άλλη όμως, βλέπω τόσους μα τόσους πολλούς ανθρώπους, απρόθυμους να πάρουν έστω και ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για το διαζύγιό τους, ρίχνοντας το φταίξιμο εξ ολοκλήρου στους πρώην συζύγους, που ειλικρινά εκνευρίζομαι.

Μία καλή μου φίλη απάτησε τον άντρα της, πήρε διαζύγιο και συνέχισε να είναι με τον εραστή της. Στη συνέχεια ο εραστής της τη χώρισε και αν τη ρωτήσεις σήμερα γιατί πήρε διαζύγιο, θα σου πεί «Ο άντρας μου ήταν απαίσιος!». Μέχρι και σήμερα, αρνείται να αναγνωρίσει ότι το διαζύγιο ήταν εν μέρει δικό της φταίξιμο και στο μυαλό της είχε δίκιο που απάτησε τον πρώην άντρα της επειδή εκείνος δεν της φερόταν καλά. Και είναι κρίμα διότι δείχνει να μισεί τον άντρα της αλλά κατά βάθος πιστεύω  πως στη πραγματικότητα μισεί τον εαυτό της αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί. Αν το παραδεχόταν θα ξεπερνούσε και το διαζύγιο και τον χωρισμό της με τον φίλο της γρηγορότερα!.

Άνθρωποι σαν αυτή τη γυναίκα, σαν πολλές γυναίκες στη θέση της, δεν θα ξεπεράσουν ποτέ απόλυτα το διαζύγιό τους μέχρι να είναι σε θέση να παραδεχτούν ότι «ΚΑΤΙ από αυτό που διέλυσε τον γάμο μου είναι και δικό μου φταίξιμο!». Προσωπικά δεν είμαι περήφανη για κάποια πράγματα που έκανα στο γάμο μου. Όχι πως αν δεν τα έκανα δεν θα χώριζα αλλά τα λάθη είναι λάθη. Αν τα συνειδητοποιήσετε και τα παραδεχτείτε, είναι σαν να τα έχετε ήδη ξεπεράσει. Τα άτομα που παίρνουν την ευθύνη που τους αναλογεί έχουν λιγότερο θυμό, λιγότερη πίκρα και μικρότερο φορτίο μέσα τους. Αν συμφιλιωθείτε με το παρελθόν, έχετε περισσότερες πιθανότητες να ηρεμήσετε ψυχικά και να κάνετε μια υγιής σχέση αγάπης στο μέλλον.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/