Εκείνος μου έδειξε πως είναι να βρίσκεις αυτό που ψάχνεις μια ζωή

Θα’ θελα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου μοναδική ιστορία. Υπήρξα μονογονέας πρίν από χρόνια και τώρα πάλι…
Μετά από ένα δύσκολο γάμο με ένα δύσκολο άνθρωπο ο οποίος διήρκησε 9 χρόνια και έφερε στη ζωή μου 2 υπέροχα πλάσματα, η κατάληξη ήταν ένα λυτρωτικό διαζύγιο. Όσο δύσκολο και αν ήταν, υπήρξε λυτρωτικό.

Χώρισα όταν ο γιος μου ήταν 7 και η κόρη μου 3.5 ετών. Μένοντας μόνοι μας και χωρίς βοήθεια σχεδόν από πουθενά, βρήκαμε δυνάμεις, αντοχές και χτίσαμε μια υπέροχη σχέση μεταξύ μας. Πολύ γρήγορα ισορροπήσαμε και αποκτήσαμε μια σταθερή και ικανοποιητική καθημερινότητα.

Βέβαια τα “κενά” που υπήρχαν μέσα μου, ήταν χαώδη, Δεν είχα μάθει να ζω και να διαχειρίζομαι ποτέ τη ζωή μου εγώ. Από τη γονεϊκή μου οικογένεια βρέθηκα στη δική μου και μέσα σε αυτή τη κατάσταση ένιωθα σαν φοιτήτρια με παιδιά (δηλαδή ζώντας σε ένα σπίτι μόνη με δύο ανήλικα και μια ελευθερία που στην ουσία δεν υπήρχε).

Για 4 περίπου χρόνια έμεινα ουσιαστικά μόνη, χωρίς κάτι ουσιώδες σε προσωπικό επίπεδο. Όταν λοιπόν κατέληξα πως το θέμα “άντρες” είχε πια τελειώσει οριστικά για μένα, εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Θοδωρής μου.

Ένας άνθρωπος με ιδιαιτερότητες όντας μεταμοσχευμένος νεφροπαθής 2 φορές. Μια προσωπικότητα καταλυτική, ένας χαρακτήρας αδαμάντινος που είχε ήδη καταλάβει τί αξίζει στη ζωή και ήξερε να αγωνίζεται και να εκτιμάει με όλη του τη δύναμη. Δεν είδα μπροστά μου ούτε μια στιγμή έναν άρρωστο άνθρωπο, είδα το άλλο μου μισό. Λάτρεψα αυτόν τον άνθρωπο όπως με λάτρεψε κι αυτός όπως λάτρεψε και τα παιδιά μου κι εκείνα το ίδιο.

Η εικόνα μιας δεύτερης ευκαιρίας ζωντάνεψε στα μάτια όλων μας που έλαμπαν από χαρά. Γιατί αυτό ήταν η χαρά της ζωής. Όλοι γύρω μας έβλεπαν πως επιτέλους βρήκαμε αυτό που μας έλειπε. Ο γάμος ήταν θέμα χρόνου. Έγινε ανάμεσα σε φίλους και ανθρώπους που μας αγαπούσαν. Ένα τρελό γλέντι με αληθινά χαμόγελα και πραγματική ευτυχία. Τα παιδάκια μου ήταν τρισευτυχισμένα κι εμείς το ίδιο. Η ζωή πια ήταν όμορφη με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε όλοι τέτοιες εποχές. Είχαμε πια ο ένας τον άλλον και δεν μας φόβιζε τίποτα. Είχαμε βρεί το δρόμο μας και δεν τον περπατούσαμε, πετούσαμε! Μέχρι εκείνο το βράδυ…

Εκείνο το βράδυ που γυρίζοντας από τη δουλειά μου, όλα ήταν όπως κάθε μέρα. Τα παιδιά στα δωμάτιά τους, ο Θοδωρής μου στον υπολογιστή του χαλαρός μιλούσε με την αδερφή μου στο τηλέφωνο. Ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο, έτρεξα και τέλος…άφησε τη τελευταία του πνοή στα χείλη μου κι έφυγε…Ανακοπή καρδιάς, ανακοπή ζωής, ανακοπή σε όλα…

Τώρα τα κουράγια είναι ελάχιστα και οι ελπίδες μηδαμινές, είναι πολύ νωρίς το ξέρω. Όσο και να πονάω, ένα έχω να πω σε όλους εσάς που το βάζετε κάτω: Εκείνος μου έδειξε πως είναι η δύναμη, η χαρά. Πώς είναι να βρείς αυτό που ψάχνεις μια ζωή. Είναι εκεί έξω. Εκεί που δεν το περιμένετε. Εκεί που δεν κοιτάτε καν. Και είναι υπέροχο όταν το ζείς, έστω για λίγο…
Εκείνος δεν ήταν γι’ αυτό το κόσμο. Ήρθε μόνο για να με διδάξει και πήγε εκεί που ανήκε…

Χρύσα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.