Είναι μύθος ότι όλοι οι μπαμπάδες είναι αδιάφοροι με τα παιδιά τους

Πρόσφατα βρισκόμουν σε ένα καφέ γράφοντας ορισμένα άρθρα στο λάπτοπ και στο διπλανό τραπέζι βρισκόντουσαν δύο γυναίκες, κοντά στα 30. Καθώς δούλευα, άκουσα να συζητάνε αρκετά έντονα με παράπονο για τους πρώην συζύγους τους.

Καταλαβαίνω ότι οι χωρισμένοι θέλουν συχνά να έχουν διεξόδους στα προβλήματα με τους πρώην τους, μου κέντρισε όμως το ενδιαφέρον ότι τόνισαν αρκετές φορές ότι ήταν αδιάφοροι προς τα παιδιά τους, ενώ η μία συμπλήρωνε ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορούσα να παραμείνω σιωπηλός, τις κοίταξα και τους είπα πολύ ευγενικά, “Όχι, δεν είναι όλοι οι χωρισμένοι μπαμπάδες έτσι!”

Ενώ συνήθως δεν συμμετέχω, τους είπα την ιστορία μου πολύ συνοπτικά, ότι πληρώνω τακτικά τη διατροφή των παιδιών μου, πως υποστηρίζω την πρώην σύντροφο μου και πως κάθε φορά που πάω στο σπίτι της, στεναχωριέμαι πάρα πολύ και ας έχουν περάσει 4 χρόνια από το χωρισμό μας.

Ο σκοπός μου είναι να απομυθοποιήσω τους 4 μύθους που υπάρχουν γύρω από τους μόνους μπαμπάδες, με ιστορίες που έχω ακούσει και με βάση την δική μου εμπειρία και ιστορία.

Δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους.

Είναι ίσως ένας από τους μεγαλύτερους μύθους. Κανένας από όσους γνωρίζω δεν φέρεται με αυτό τον τρόπο και στην πραγματικότητα μπορώ να πω μόνο το αντίθετο. Αρκετοί είναι δύσκολα οικονομικά γιατί προσπαθούν να είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις τους. Κάνουν όμως το καλύτερο που μπορούν για τα παιδιά τους και ανήκω και εγώ σε αυτή την κατηγορία.

Όταν δεν είναι τα παιδιά μαζί τους, δεν τα σκέφτονται καν.

Μεγάλο λάθος. Τώρα που το μεγαλύτερο παιδί μου έχει κινητο τηλέφωνο, επικοινωνώ μαζί του καθημερινά. Παίρνω τηλέφωνο ανά μέρα για να ακούσω έστω και τη φωνή τους. Δεν κοιμάμαι τα βράδια μερικές φορές γιατί η 15χρονη κόρη μου μεγαλώνει και αποκτά το δικό της χαρακτήρα προς την ενηλικίωση. Επειδή τα παιδιά δεν είναι μαζί μας, δεν σημαίνει πως όταν είμαστε μόνοι, ότι σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να υπάρχει κάποια αμφιβολία γι αυτό. Πολλοί από τους μόνους μπαμπάδες γύρω μου, υποφέρουν σιωπηλά όταν τα παιδιά τους δεν είναι κοντά. Το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό. Το μόνο σίγουρο είναι πως η καρδιά τους είναι άδεια, όταν εκείνα δεν είναι κοντά.

Δεν είναι ευαίσθητοι.

Ξέρω αρκετούς μπαμπάδες που κάνουν τα πάντα. Λένε ιστορίες στα παιδιά τους, τους γράφουν γράμματα, κάρτες, πάνε σε εκδηλώσεις και ότι άλλο χρειάζονται τα παιδιά. Πίστεψε με όταν λέω ότι η καρδιά μας γεμίζει από υπερηφάνεια καθώς βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να είναι ευτυχισμένα. Προσωπικά έχω ζήσει φοβερές στιγμές με τις κόρες μου.

Στο σπίτι του μπαμπά περνάμε καλά και παίζουμε μόνο παιχνίδια.

Φυσικά και όχι. Όσο και να το ήθελα, δεν είναι αλήθεια. Όπως πολλοί μόνοι μπαμπάδες που γνωρίζω, προσπαθούμε να δίνουμε στα παιδιά μας τις ευθύνες που θα τα βοηθήσουν να μάθουν και να μεγαλώσουν. Το μεγαλύτερο παιδί μου με βοηθάει στην καθαριότητα του σπιτιού. Στο μεσαίο αρέσει η τάξη και προσπαθεί να τακτοποιεί τα πάντα ενώ το μικρότερο θέλει να βγάζει έξω τα σκουπίδια. Τα αγαπώ τα παιδιά μου.

Επίσης περιορίζω το χρόνο τους στην τηλεόραση, στους υπολογιστές και στα κινητά τηλέφωνα. Ακόμα και με αυτά όμως καταφέρνουμε να περνάμε καλά. Είναι σημαντικό να έχουμε αυτή την ισορροπία και αυτός είναι ο στόχος μου.

Η μονογονεϊκότητα δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Έπρεπε να κάνω αρκετές αλλαγές. Έπρεπε να βγώ από τη βολή μου, περισσότερο από όσο νόμιζα. Μέχρι στιγμής όλα έχουν πάει καλά, τα παιδιά μου είναι χαρούμενα και υγιή, όπως και εγώ. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω, είναι να είμαι σωστός πατέρας για εκείνα και όχι κάποιος για τον οποίο θα μιλάνε άσχημα. Την επόμενη λοιπόν φορά που θα ακούσετε να μιλάνε για κάποιον μπαμπά άσχημα, καλό θα είναι να μιλήσετε. Δεν είμαστε όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο.

Πηγή: https://goodmenproject.com/