Είμαστε 17χρόνια μαζί με τη γυναίκα μου, το ένα μας παιδί είναι ΑΜΕΑ και αυτό μας ένωσε πιο πολύ

Ανώνυμη δημοσίευση από την ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας

Βλέπω εδώ και καιρό πολλούς να σιχτιριζετε άντρες, γυναίκες, πρώην σχέσεις, αποτυχημενους γάμους κ.α.

Δηλαδή σε ένα χωρισμό πάντα φταίει ο άλλος; Εγώ ξέρω ότι δύο χρειάζεται για να αγαπηθούν, δύο και για να χωρίσουν.
Είμαι με την γυναίκα μου 17 χρόνια μαζί, τα 12 παντρεμένοι. Έχουμε δύο αγγελούδια 11 και 13 ετών το το ένα είναι Α.Μ.Ε.Α. Συνήθως λένε τα ζευγάρια που έχουν παιδιά με θέματα, χωρίζουν.

Εμείς πάλι, μέσα από αυτό ενωθηκαμε, γίναμε μια γροθιά, αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας. Εδώ πλέον δεν τίθεται θέμα ποιος θα πλένει τα πιάτα και ποιος θα σιδερωσει, αυτά είναι αυτονόητο ότι τα κάνουμε μαζί, αλλά και ποιος θα δίνει κουράγιο στον άλλον όταν έρχονται οι κρίσεις, ποιος θα βοηθήσει το μικρό παιδί που θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο που ασχολούμαστε ποιο πολλές ώρες με το μεγάλο.

Ξέρετε, όταν έχεις ένα παιδί Α.Μ.Ε.Α. δεν είναι όλα ρόδινα, το μπουλινγκ είναι καθημερινό από το σχολείο, τον κόσμο έξω όταν κυκλοφορείς, ακόμη και από την οικογένεια που δεν μπορεί, μάλλον δεν θέλει να χωνέψει ότι υπάρχει στην οικογένειά αυτό το θέμα.

Για φίλους και παρέες, ούτε κουβέντα. Παντού, πάντα και σε όλα μόνοι μας. Και εμείς εκεί, δυνατοί και ερωτευμένοι σαν την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, 24 εγώ 22 η σύζυγος τότε, τρυφεροι και γεμάτοι όνειρα όπως και τώρα.

Γιατί μόνο με την αγάπη μπορείς να πολεμήσεις ακόμη και το χειρότερο θηρίο. Ο χωρισμός είναι απλά ένας τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα και τίποτε άλλο…

Υ.Γ. Από άντρα προς άντρες. Μαγκιά φίλοι μου είναι να κρατάμε το χέρι της γυναίκας μας σφιχτά σε όλη την πορεία της ζωής μας, στα δύσκολα και στα εύκολα, να τους λέτε κάθε μέρα, είμαι εδώ, γειρε στον ώμο μου και κλαψε, να την κοιμιζετε και να την ξυπνάτε με ένα σ’αγαπω και μια αγκαλιά…