Η κοινωνία θέλει τη χωρισμένη ή τη χήρα να ζει την υπόλοιπη ζωή της χωρίς σεξ. Εγώ όμως το θέλω κάθε βράδυ!

Είμαι 40 χρονών, χήρα, με ένα γιο 20 χρονών. Και έχω τόσο μεγάλη ανάγκη για σεξ, που θα σας πέσει βαρύ.

Η ζωή μου, δεν ήταν εύκολη από την αρχή. Η προβληματική παιδική μου ηλικία με δίδαξε πόσο φρικτό είναι να γεννηθείς κορίτσι σε μία οπισθοδρομική, συντηρητική οικογένεια, σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό. 

Ο μικρότερος αδελφός μου (ο οποίος ήταν μόνο ένας χρόνος μικρότερος από μένα) έπαιρνε όλη την προσοχή και την αγάπη από τον μπαμπά και τους συγγενείς μου, ενώ εμείς (τα κορίτσια) νιώθαμε πάντα ανεπιθύμητα. Για τον μπαμπά μου, δεν ήμασταν τίποτε άλλο παρά μια κατάρα, ένα βάρος. Παρά την αρνητική αυτή ατμόσφαιρα, υπήρχε κάτι που έκανε την ζωή μου όμορφη. Η υπέροχη φύση του χωριού με έκανε να ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον. Μία μέρα έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου. O 10χρονος εαυτός μου υποσχέθηκε ότι θα γινόταν μία pol;y καλή μητέρα.

Δεν ήξερα, βέβαια, τι σήμαινε να είσαι καλή μητέρα, αλλά ήμουν σίγουρη πως ήταν το αντίθετο από αυτό που, εγώ και οι αδερφές μου, περνούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν απόλαυσα τα εφηβικά μου χρόνια, όπως οι φίλες μου. Παράτησα την αγάπη μου για τη ζωγραφική, παρ’ όλο που είχα ένα λαμπρό μέλλον μπροστά μου. Δεν μπορούσα να τσακώνομαι με τον πατέρα μου για αυτονόητα πράγμαta, όπως το να συνεχίσω τη ζωγραφική μου, οπότε τα παρατούσα. Ήθελε να εξασφαλίσει οικονομικά το μέλλον του γιου του. Αυτό σήμαινε πως, όλα τα λεφτά πήγαιναν se εκείνον. Δεκάρα τσακιστή για εμάς. Πώς να του ζητούσα λεφτά για ένα βιβλίο, που ήθελα να διαβάσω ή ένα κουτί με τέμπερες;

Οι αδερφές μου και εγώ είχαμε αποδεχτεί τις μοίρες μας. Ήμασταν οι φτωχές κόρες ενός πλούσιου πατέρα.

Αλλά δε σταμάτησε εκεί. Η ενηλικίωση και ο γάμος με περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Ένας πρόωρος γάμος, μια ελλιπής εκπαίδευση, ένας αλκοολικός και ναρκομανής σύζυγος και ένα μωρό, ήταν αρκετά για να διαλύσουν ψυχολογικά. Αλλά, αυτή τη φορά, αποφάσισα να μην τα παρατήσω. Θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει σε εκείνο το ποτάμι. Ήταν η αρχή ενός πραγματικού αγώνα. Δεν μπορούσα να υποβάλω αίτηση για διαζύγιο, καθώς δεν είχα ούτε χρήματα ούτε χρόνο. Επιπλέον, έπρεπε να είμαι καλή μητέρα για το γιο μου.

Αποφάσισα να ζήσουμε χωριστά, χωρίς να είμαστε επίσημα διαζευγμένοι. Κέρδιζα τίμια το ψωμί μου, συνέχιζα τις σπουδές μου και φρόντιζα το γιο μου. Δε μπορούσα να παντρευτώ ξανά, καθώς ήμουν ακόμα “νομικά παντρεμένη”. Τελικά, όταν ο ανεύθυνος σύζυγός μου πέθανε, πήρα την ταμπέλα της χήρας.

Δεν μπορούσα να ξεφύγω από την περίφημη κοινωνική ταμπέλα με κανέναν τρόπο, αλλά για μένα, ήταν μεγάλη ανακούφιση. Και δεν αισθάνομαι ντροπή που ένιωσα έτσι.

Ακούγεται άσχημο; Ίσως. Πιστεύω, όμως, ότι η πολυτάραχη ζωή μου, μού δίνει κάθε δικαίωμα να νιώθω έτσι. Δεν είμαι πια εκείνο το 18χρονο κορίτσι, που δεν εξέφραζε τον πόνο ή τις σκέψεις της ή δεν ύψωσε τη φωνή της για τις κοινωνικές και νομικές αδικίες που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια. Το να παρακαλάω για τα δικαιώματά μου δε με έβγαλε πουθενά.

Σήμερα είμαι χήρα και θα σας πω το πως θέλει η κοινωνία να ζω τη ζωή μου.

Η κοινωνία θέλει τη χωρισμένη γυναίκα ή χήρα να ζει την υπόλοιπη ζωή της χωρίς σεξ, ανεξάρτητα από την ηλικία της. Μπορεί να είναι 18, μπορεί και 50. Αλλά, δεν τους νοιάζει. Πάντα θεωρούσα το σεξ υγιές και αυτό το ταμπού είναι κάτι που με πνίγει μέρα με τη μέρα.

Μπορεί να μην επιθυμώ να ξαναπαντρευτώ για πολλούς λόγους, και ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο γιος μου. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχω καμία σεξουαλική ανάγκη ή ότι δεν θα έπρεπε να έχω; Η εύρεση ενός κατάλληλου ανθρώπου για σύντροφο ζωής ΠΑΛΙ,δεν είναι εύκολο για μια χήρα στην ελληνική κοινωνία της επαρχίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν επιτρέπεται να έχω μια υγιή σεξουαλική ζωή.

Σε μια κοινωνία, όπου οι περισσότεροι δεν θέλουν τις γυναίκες να μιλάνε για το σεξ, μπορώ να φανταστώ πόσο μίσος θα  αντιμετωπίσω, εάν εκφράσω δημόσια τις σκέψεις μου για τις σεξουαλικές επιθυμίες μου. Αλλά δεν παύει να είναι μία βασική ανάγκη. Δεν το αρνούμαι, και δε θέλω κιόλας.

Θέλω να κάνω σεξ κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο.

Αφροδίτη