fbpx

Είμαι περήφανη για την έφηβη ανύπαντρη μητέρα μου!

| 10 Ιουνίου 2016
ADVERTISEMENT

Για την 16χρονη μητέρα μου, με αγάπη!

Ήθελα απεγνωσμένα να γίνω μητέρα για πέντε χρόνια. Η ζωή μου ήταν ένας συνεχής κύκλος από ιατρικές επισκέψεις, ορμόνες και αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης. ‘Έκλαψα πολύ. Αλλά είμαι πολύ, πολύ τυχερή. Το θαύμα μου συνέβη τελικά πριν από 9 χρόνια. Το όνομά του είναι James, και  είναι το πιο εκπληκτικό ανθρώπινο πλάσμα που έχω συναντήσει ποτέ.


ADVERTISEMENT

Η δική μου άφιξη στον κόσμο ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχε προγραμματιστεί ή γιορταστεί. Για τη μητέρα μου, ήταν καταστροφική.

Η μητέρα μου, με έφερε στον κόσμο στα 16 της. Ο πατέρας μου ήταν, επίσης, 16. Τότε τα μωρά που γεννιόντουσαν εκτός γάμου θεωρούνταν ακόμη ”μπάσταρδα” και οι έφηβες μητέρες τους ντρέπονταν και κρύβονταν.

Η μητέρα μου, αρνιόταν να αποκαλύψει την εγκυμοσύνη της, ακόμα και στον εαυτό της, γι’ αυτό τους πρώτους 5 μήνες της εγκυμοσύνης, το έκρυβε κάτω από χαλαρές φαρδιές μπλούζες που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή. Η γιαγιά μου ήταν μόλις 39 ετών όταν έμαθε πως η κόρη της ήταν έγκυος. Ως χωρισμένη εργαζόμενη μητέρα  με πέντε παιδιά,  είχε ήδη  τα χέρια της γεμάτα.


ADVERTISEMENT

Έτσι, η μητέρα μου άφησε το σχολείο και παρέμεινε εσώκλειστη στο σπίτι, εκτός από τις επισκέψεις στον γιατρό. Οι παππούδες μου, καθώς και οι γονείς μου συμφώνησαν πως η υιοθεσία ήταν η καλύτερη λύση για  να κρατήσουν τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο μυστικά γίνεται.

Όταν πήγε να γεννήσει, η μητέρα μου δεν έβγαλε κιχ. Η πολιτική του νοσοκομείου εκείνη την εποχή,επέτρεπε μόνο στους συζύγους να μπουν στο δωμάτιο της ετοιμόγεννης μητέρας. Οι γονείς μου δεν ήταν παντρεμένοι. Ούτε σε γονείς, ούτε σε φίλους, επιτρεπόταν να έρθουν στο μαιευτήριο , ούτε καν τα αδέλφια, όταν η γυναίκα έκανε παιδί εκτός γάμου. Φοβόταν να βγάλει έστω και μια κραυγή και σιωπηλά υπέφερε τους φρικτούς πόνους υπό τα επιτιμητικά βλέμματα των νοσηλευτών ,(τσκ τσκ, κοιτάξτε το μωρό θα κάνει μωρό!). Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε καισαρική τομή έκτακτης ανάγκης. Δεν μπορώ να φανταστώ τι πέρασε μόνη της.

Σκέφτομαι τα δικά μου νιάτα. Η ομορφιά του νέου γυναικείου κορμιού μου  σπαταλήθηκε από την δική μου  ανασφάλεια και την αυτοκριτική. Αλλά η μητέρα μου ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να απολαύσει την ομορφιά της στην «άνθηση» της. Η άνθιση της μαράθηκε πάρα πολύ σύντομα. Την περίοδο της νεανικής  ζωής, που συνήθως γεμίζεις με  υποσχέσεις και δυνατότητες, η εγκυμοσύνη της άφησε  βαθιές, μωβ ραγάδες και μία βαθιά ουλή απ’ το χειρουργείο.

Πάντα πίστευα ότι ήταν όμορφη, αλλά ξέρω πόσο την ενοχλούσαν, τα σημάδια της.

Η οικογένειά μου δεν με έδωσε τελικά  για υιοθεσία. Όταν έφτασα στο σπίτι από το νοσοκομείο,η  8χρονη θεία μου που δεν ήξερε πως η μητέρα μου ήταν έγκυος, δήλωσε,
“Είναι χαριτωμένη. Μπορούμε να την κρατήσουμε;”. Εντός έξι εβδομάδων οι γονείς μου παντρεύτηκαν. Η μητέρα μου τελείωσε το σχολείο και ο πατέρας μου πήρε το πτυχίο του και έπιασε δουλειά. Μέχρι τα 9, μεγάλωσα σε ένα σπίτι που περιβάλλονταν από θείες, θείους, παππούδες και γιαγιάδες, ξαδέλφια και ακόμη μεγαλύτερους παππούδες και γιαγιάδες. Η ανατροφή μου ήταν προϊόν ομαδικής προσπάθειας και η γιαγιά μου έπαιξε τον ρόλο τόσο της μητέρας όσο και της γιαγιάς. Οι συναντήσεις γονέα-δασκάλου ήταν συγκεχυμένες. 

Κοιτάζοντας πίσω στην παιδική μου ηλικία , συνειδητοποιώ ότι οι εκδρομές με κανό, τα μεγάλα χωνάκια παγωτό και οι τεμπέλικες ημέρες στην παραλία που περνούσαμε μαμά και κόρη ήταν τόσο καλά γι ‘αυτήν όσο και για μένα. Ήταν συχνά σαν παιδί η ίδια, χαμογελούσε και γελούσε με την πεισματάρικη αποφασιστικότητα της να εξασφαλίσει ότι θα είχα μια καλή παιδική ηλικία. Θυμάμαι να την παρακολουθώ να φτιάχνει τα μαλλιά και το μακιγιάζ της και να συνδυάζει όμορφα φορέματα με τα ιδανικά παπούτσια, νομίζοντας ότι κανένα από τα άλλα παιδιά δεν έχει μητέρα νέα και όμορφη, σαν τη δική μου.

Κακά τα ψέμματα, μεγαλώνοντας με μια μητέρα που δεν γνωρίζει ακόμη πώς να φροντίσει τον εαυτό της,είχε τα σκαμπανεβάσματα του.Αλλά η αγάπη ήταν πάντα εκεί. Με πολλούς τρόπους, μεγαλώσαμε μαζί. Και έτσι, έμαθα να μετράω τον χρόνο, σε σύγκριση με το ρόλο μου στη ζωή της μητέρας μου.

Όταν έκλεισα τα 16, προσπάθησα να φανταστώ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν υπεύθυνη για μια μικρή, εύθραυστη ανθρώπινη ζωή. Όχι ατέλειωτες ώρες ύπνου. Όχι παρέα με τους φίλους μιλώντας για αγόρια.Έσπασα το αυγό μου,στο πείραμα που έκανα για να δω πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις ένα μωρό.

Όταν ήμουν απασχολημένη με τις εξετάσεις στα 17 μου, κατάλαβα ότι ο μελλοντικός σχεδιασμός της μητέρας μου ήταν περιορισμένος, όχι μόνο από επαγγελματική άποψη για τις γυναίκες εκείνη την εποχή, αλλά και από τις υποχρεώσεις της για μένα. Επίσης, ένας γάμος με ένα επικείμενο διαζύγιο, οι ραγάδες και ένα μωρό στην αγκαλιά δεν ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρα.

Όταν έγινα 21, θα μπορούσα να είμαι μητέρα ενός 5χρονου που γράφει ήδη ολόκληρες προτάσεις. Αντ ‘αυτού, έφυγα ταξίδι με κάποιον τύπο που είχα γνωρίσει στις διακοπές.

Όταν έκλεισα τα 32, μετά από χρόνια προσπαθειών, δεν είχα ακόμα γίνει μητέρα. Ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι θα μπορούσα να έχω έναν 16χρονο γιο ή μια 16χρονη κόρη, πόσο μάλλον πως θα μπορούσα να γίνω γιαγιά σε αυτή την ηλικία. Ένιωσα σαν η ζωή να αρχίζει τότε.

Στα 40 μου, σκέφτηκα τη γιαγιά μου και το πώς αυτή θα μπορούσε να ένιωσε όταν γεννήθηκα. Μήπως έβλεπε το μέλλον της κόρης της να τελειώνει την στιγμή που το δικό μου άρχιζε;

Η μητέρα μου και εγώ αστειευόμαστε που φοράμε ορθοπεδικά παπούτσια μαζί και γερνάμε μαζί. Με πολλούς τρόπους, μεγαλώσαμε μαζί. Υπήρξε μητέρα μου, αδελφή και φίλη μου. Είμαι πολύ, πολύ τυχερή γυναίκα που είμαι κόρη της. Και είμαι τόσο πολύ περήφανη για την 16χρονη μητέρα μου!

Πηγή: http://www.scarymommy.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ