Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και μπορώ να καταλάβω καλύτερα πως νιώθει ένας ομοφυλόφιλος

Πρόσφατα έβλεπα μια ξένη σειρά, στην οποία ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων έκανε παιδί μέσω παρένθετης μητέρας, η οποία έμενε μαζί τους. Σε ένα από τα επεισόδια οι δύο άντρες φιλιόντουσαν πολύ έντονα, έπειτα από την πρόταση γάμου που έκανε ο ένας στον άλλο.

Θυμάμαι πόσο κατακριτέοι ήταν οι gay χαρακτήρες στην τηλεόραση και πως παρακολουθούσαμε τη σειρά με δική μας ευθύνη. Υπήρχε περίπτωση η ομοφυλοφιλία να ήταν μεταδοτική;

Τώρα 31 χρόνια μετά, οι ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες και οι ατάκες τους είναι αρκετά διαδεδομένοι. Και το φιλί; Δεν θεωρείται πια ταμπού. Είναι μια εξέλιξη για εμένα καθώς πάντα ένιωθα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για την gay κοινότητα, πέρα από το γεγονός ότι δεν είμαι gay. Θα σας πω γιατί.

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2 ετών και δεν τους θυμάμαι καν σαν ζευγάρι. Ήταν ένα φιλικό διαζύγιο, γιατί και οι δύο ήθελαν να χωρίσουν. Η μαμά μου, μου έχει πεί ότι το μόνο πράγμα για το οποίο διαφωνούσαν ήταν η επιμέλεια μου. Ήμουν τυχερή γιατί με ήθελαν και οι δύο. Το 1967 λοιπόν η μητέρα μου πήρε την επιμέλεια μου και ο πατέρας μου μπορούσε να με δεί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Πέρα από το γεγονός ότι οι γονείς μου είχαν χωρίσει αρκετά “ειρηνικά”, δεν μπορούσα να αποφύγω τελείως το να πληγωθώ.

Από το σπίτι της μητέρας μου στο σπίτι του πατέρα μου, ένιωθα ότι πήγαινα από πλανήτη σε άλλο πλανήτη. Ο κόσμος της μητέρας μου δεν ήταν συμβατικός. Πηγαίναμε συνέχεια εκδρομές, ο κόσμος έπινε, κάπνιζε και ζούσαμε σε σκηνές. Ο πατέρας μου ήταν αρκετά συμβατικός, ξυπνούσαμε κάθε Κυριακή για να πάμε εκκλησία.

Ο καθένας τους, θεωρούσε σωστό το δικό του τρόπο και φαντάζομαι ότι έτσι γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις που χωρίζουν οι δύο γονείς. Όταν ένα παιδί λοιπόν πρέπει να συνηθίσει από το ένα σπίτι στο άλλο, υπάρχει μια περιοχή που θα πρέπει να νιώσει ότι είναι δική του. Όλες οι συνήθειες, οι αξίες και οι συμπεριφορές από το άλλο σπίτι θα πρέπει να καταπιεστούν.

Γι’ αυτό το λόγο, φερόμουν διαφορετικά σε κάθε σπίτι.

Στο σπίτι της μητέρας μου πήγαινα και έφευγα όποτε ήθελα. Ήμουν αγοροκόριτσο και μπορούσα να δείρω ακόμα και τον μεγαλύτερο ξάδερφο μου, όποτε με ενοχλούσε. Στον κόσμο του πατέρα μου ήμουν πολύ πιο περιορισμένη, φορούσα περισσότερα φουστάνια και πήγαινα στο κατηχητικό. Δεν με είχαν βαφτίσει, γιατί η μητέρα μου είχε τελείως διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Με όλα αυτά, ένιωθα ότι δεν ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός με κανένα από τους δύο. Περηφανευόμουν ότι ήμουν “χαμαιλέοντας” και πως μπορούσα να ταιριάξω με όλους. Όταν μεγάλωσα όμως από “χαμαιλέοντας” έγινα “απατεώνας”. Ξεκίνησα να ντρέπομαι για τον κρυφό μου εαυτό.

Δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος και να μεγαλώνεις σε ένα πολιτισμό που σου λέει ότι είσαι λάθος, αλλά ξέρω πως είναι να ζείς με ένα μυστικό, δηλαδή να παριστάνεις ότι είσαι εντάξει όταν δεν νιώθεις έτσι. Οπότε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν το πως νιώθω.

Πιστεύω ότι έχουμε όλοι το δικαίωμα να είμαστε αυτό που θέλουμε. Ελπίζω σύντομα τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων να γίνουν καθημερινά απλά δικαιώματα και ανυπομονώ να δω μια τέτοια καινούρια φυσιολογική ζωή.

Πηγή: http://www.yourtango.com/