Είμαι ομοφυλόφιλη και θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με σεβασμό

Καλησπέρα σας και πολλά μπράβο για τη σελίδα σας. Είστε η μόνη μου παρέα και συντροφιά. Ξέρω πως ανάμεσά σας, υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν, που βιάζονται να μιλήσουν για τους άλλους με τα χειρότερα λόγια. Είναι και αυτοί μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζούσα κάποτε και δεν σοκάρομαι.

Είμαι η Ρένα και έχω δύο αγόρια σχετικά μεγάλα. Έμενα στη περιφέρεια, σε μια πολύ κλειστή κοινωνία που πρίν κάνεις κάτι το μάθαιναν όλοι. Αυτό με στοίχειωνε από μικρή. Μην πας εκεί και σε δούν. Μην κάνεις αυτό και σε δουν. Μην βγείς με αυτόν και τι θα πούν. Πίσω από τις βρύσες του σχολείου έδωσα το πρώτο μου φιλί…με μια συμμαθήτριά μου. Ήξερα από παιδί πως ήμουν ομοφυλόφιλη αλλά δεν μου επιτρεπόταν ούτε να το σκεφτώ. Έτσι νόμιζα πως ήταν μια φάση που θα μου περνούσε. Ένα σπυράκι που θα του βάλω αλοιφή και θα μαραθεί.

Μα το σπυρί μεγάλωνε. Κάθε φορά που «έπρεπε» να κάνω σχέση με κάποιον για να είμαι αποδεκτή στα άλλα παιδιά, για να δείχνω στον εαυτό μου και στις φίλες μου πως ήμουν «φυσιολογική». Μόλις τελείωσα το σχολείο έδωσα Πανελλήνιες αλλά δεν πέρασα και οι γονείς μου, μου είπαν πως αφού δεν τα κατάφερα, δεν υπήρχε λόγος να ξαναπροσπαθήσω και να χάνω χρόνο από το να κάνω οικογένεια. Η σχέση μου τότε μετρούσε 2 χρόνια. Μια σχέση με έναν πολύ καλό άνθρωπο αλλά χλιαρή. Ώσπου για πρώτη φορά, μπήκε στη ζωή μου μια…γυναίκα.

Ήρθε το καλοκαίρι για διακοπές. Έμενε στα ενοικιαζόμενα δωμάτια ενός συγγενή που βοηθούσα τα καλοκαίρια . Γρήγορα γίναμε ζευγάρι. Ήταν 35 χρονών και ο μόνος άνθρωπος που είχε περάσει όσα περνούσα, που με καταλάβαινε και μπορούσε να μου εξηγήσει τι μου συνέβαινε, που θεωρούσε φυσιολογικά όλα αυτά που ένιωθα, που μου έλεγε συνέχεια να το σκάσουμε μαζί και να πάμε να μείνουμε στη χώρα της. Ότι ακόμα και αν η σχέση μας δεν κρατούσε, τουλάχιστον θα βρισκόμουν σε ένα τόπο ελεύθερη να ζήσω όπως ήθελα. Ο έρωτάς μας κράτησε 3 μήνες, τον Σεπτέμβριο παντρευόμουν. Μέχρι τη προηγούμενη μέρα, με παρακαλούσε να μην το κάνω. «Είναι πιο δύσκολο για μια ομοφυλόφιλη σε κλειστή κοινωνία να ξεφύγει από έναν γάμο» μου έλεγε. Είχε δίκιο μα δεν την άκουσα και μετανιώνω. Ήρθε το βράδυ στο γαμήλιο γλέντι και έκλαιγε από μακριά. Την επόμενη μέρα έφυγε για τη πατρίδα της και δεν την ξαναείδα. Ήμουν 20 χρονών.

Αμέσως μόλις παντρεύτηκα, άνοιξα δικό μου μαγαζί και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά για να μην σκέφτομαι. Μετά από 2 χρόνια, ήρθαν στη ζωή μας και τα παιδιά μας, όχι για να κρυφτώ πίσω από τη κάλυψη της μητέρας όπως πολλοί μου χρέωσαν μετά, αλλά για να μην μπαίνω στον πειρασμό να ψάχνομαι. Για να μπορέσω να ελέγξω, όπως νόμιζα, την ομοφυλοφιλία μου και «να κάτσω φρόνιμα» στον γάμο μου. Τα παιδιά μου και η δουλειά μου, έγιναν όλη μου η ζωή αλλά με τη κακή έννοια. Δεν είχα ούτε 5 λεπτά ελεύθερου χρόνου και αυτό συνειδητά. Άλλοι έλεγαν τι καλή μητέρα που ήμουν και τι εργατική και άλλοι, που είχαν καταλάβει τη φύση μου ή μπορεί να με είχαν δει με εκείνη τη γυναίκα, με έλεγαν αντρογυναίκα, λεσβία ή ανώμαλη. Ναι ανώμαλη. Αλλά είχα οικογένεια και ο λόγος τους δεν είχε αξία. Γιατί ο γάμος και τα παιδιά στην Ελληνική κοινωνία είναι μια άθραυστη βιτρίνα και δεν τη γκρεμίζεις ούτε με μπουλντόζα. Ακόμα και αν πίσω από αυτή, γίνεται ο κακός χαμός!

Ο γάμος μου με τον άντρα μου ήταν βαρετός, ψυχρός. Δεν υπήρχε επικοινωνία ή επαφή και ήμασταν μαζί επειδή εκείνος είχε μεγαλώσει με το πρότυπο ότι έτσι είναι η οικογένεια και εγώ επειδή ήθελα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήμουν ομοφυλόφιλη. Τα βράδια έβγαινε με τους φίλους του και τους κουμπάρους μας και εγώ δούλευα στο μαγαζί μέχρι αργά.  Έτσι κυλούσε η ζωή και έφτασα 33 χρονών, που όλα άλλαξαν, όταν έκανα παράλληλη σχέση με μια πελάτισσα και μητέρα ενός συμμαθητή του γιου μου. Άρχισε για αστείο και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ δυνατό. Ήμασταν μαζί 3 χρόνια όταν ζήτησα διαζύγιο. Ο άντρας μου ξαφνιάστηκε. Η κοινωνία του νησιού υποψιαζόταν και δεν δεχόταν. Οι γονείς μου νόμιζαν πως είχα τρελλαθεί. Και οι μνησίκακοι έλεγαν τα δικά τους, τι άλλο; Ότι ήμουν λεσβία και ορίστε εκείνοι τα ήξεραν και κανείς δεν τους άκουγε. Να τους δώσουμε το βραβείο…!

Σύντομα είδα την πελατεία στο μαγαζί μου να μειώνεται. Υπήρχαν τακτικοί πελάτες που περνούσαν απ’ έξω και όχι μόνο δεν έμπαιναν αλλά δεν έλεγαν ούτε καλημέρα. Μια φορά ήταν ο μικρός μου γιος στο μαγαζί και μόλις πέρασε ένας γνωστός μας του φώναξε να τον χαιρετίσει και εκείνος  δεν γύρισε καν. Πήγαινα να πάρω τους βαθμούς τους στο σχολείο και οι καθηγητές μου μιλούσαν σε αυστηρό τόνο, σαν να ήμουν μαθητής τους και με επέπλητταν. Μέχρι και για να κλείσω τα βιβλία του μαγαζιού, με ξεζούμισαν στη γραφειοκρατία και μου το έκαναν δυο φορές πιο δύσκολο. Έκλεισα το μαγαζί μου έριξα μια μούτζα πίσω μου και μόλις ο μεγάλος τελείωσε το Γυμνάσιο σηκώθηκα και έφυγα από τους κομπλεξικούς.

Το δύσκολο ήταν τί θα έλεγα στα παιδιά. Οι ειδικοί λένε να λέμε την αλήθεια αλλά ποιά αλήθεια; Και πόση αλήθεια αντέχουν; Τους είπα ότι ο μπαμπάς και εγώ δεν ήμασταν ευτυχισμένοι και ότι φύγαμε για να ζούμε όλοι καλύτερα. Επειδή δεν υπήρχαν ιδιαίτεροι καυγάδες μέσα στο σπίτι δεν καταλάβαιναν που ήταν το πρόβλημα όμως μπόρεσαν να προσαρμοστούν γρήγορα διότι έτσι και αλλιώς, σπάνια μας έβλεπαν μαζί αφού και οι δύο δουλεύαμε πολλές ώρες. Από τότε που φύγαμε ο άντρας μου δεν κράτησε καμία επαφή μαζί τους και τράβηξα πολλά για να τα κάνω να καταλάβουν πως δεν έφταιγαν εκείνα για την επιλογή του.Έχω πολλά χρόνια να τον δω όπως και εκείνη τη γυναίκα αφού η σχέση μας δεν κράτησε από απόσταση.

Ζω στην Αθήνα. Δεν έχω σχέση, δεν πηγαίνω σε ξέφρενα lesbian parties και gay parade όπως οι περισσότεροι νομίζουν ότι κάνουμε, δεν βροντοφωνάζω ότι είμαι ομοφυλόφιλη και δεν πιστεύω ότι είμαι καλύτερη από τους άλλους επειδή διαφέρω. Είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος , είμαι μητέρα και θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με σεβασμό, χωρίς φανφάρες και φλυαρίες. Δεν είμαι λεσβία, δεν είμαι ανώμαλη ή διεστραμμένη, δεν ενοχλώ κανέναν με τις επιλογές μου, δεν έχω πεί τίποτε στα παιδιά μου και δεν φέρνω φίλες στο σπίτι μας. Είμαι η Ρένα, αναγνωρίζω και ζητώ συγγνώμη για τα λάθη μου και τώρα πια, θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια τη ζωή που μου απομένει. Γίνεται;

Ρένα

*Η Ρένα μας υποσχέθηκε πως μια μέρα θα γράψει βιβλίο για τη ζωή της και θα μας το αφιερώσει. Ρένα με το καλό να σε δούμε και…”τυπωμένη” στο χαρτί!

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!