Είμαι 42 χρονών και δεν ένιωσα ποτέ τη ζεστασιά της οικογένειας και την αγάπη της μάνας…

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που ο πατέρας όλο έπινε και η μάνα τον έβριζε. Στα 15 μου δέχτηκα να παντρευτώ για να ξεφύγω από αυτήν την κόλαση. Πήρα έναν άντρα 10 χρόνια μεγαλύτερο, έκανα 2 υπέροχα κορίτσια, ο γάμος κράτησε με το ζόρι 7 χρόνια. Με χτύπαγε και με κεράτωνε. Πήγα στους δικούς μου και η μάνα – αν λέγεται μάνα – μου έκλεισε την πόρτα λέγοντας πως δεν μπορούν να με βοηθήσουν.

Ο πατέρας μου δούλευε σε δημόσια υπηρεσία και έπαιρνε 2000 τότε. Έπιασα φίλο για να μπορέσω να φύγω από κει μέσα. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος με στήριξε. Χώρισα, ταλαιπωρήθηκα πολύ. Ο πρώην με κυνηγούσε πολύ παρόλο που μόλις χωρίσαμε αρραβωνιάστηκε κάποια που την είχε μες στο γάμο μας.

Πέρασαν τα χρόνια, βρήκα τον παιδικό μου έρωτα, τα βρήκαμε, αλλά δεν προχωρήσαμε. Είχε τα κολλήματά του βλέπετε. Πόνεσα πολύ. Χανόταν και ξαναερχόταν. Έβαλα στοπ στην καρδιά και προχώρησα. Παντρεύτηκα από προξενιό έναν καλό άνθρωπο και έχω άλλα δύο παιδιά. Η καρδιά μου πονάει για τα χρόνια που πέρασαν, για τα παιδικά χρόνια που δεν έζησα, τους γονείς μου που τους μιλάω αλλά με κρύα καρδιά.

Δεν ξέρω πλέον τι νιώθω γι’ αυτούς. Πίκρα, οργή. Θα ‘θελα να βρω τη δύναμη να κόψω επαφές μαζί τους, για να βρω την ηρεμία μου. Είμαι 42 χρονών και πονάω τόσο πολύ που δεν ένιωσα ποτέ τη ζεστασιά της οικογένειας και την αγάπη της μάνας…

Ιωάννα