Η μητέρα μου, μας άφησε γιατί έβαζε πάντα πάνω απ’ τα παιδιά της το εγώ της. Μόνο…

Η μητέρα μου έφυγε γιατί «δεν ήταν ευτυχισμένη». Ήταν μια απλή απάντηση, αλλά άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τον εαυτό μου, και ως εκ τούτου όλα τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή μου. Μου είπε ότι με απέκτησε εκτός γάμου, πως  ένιωθε πιεσμένη να παντρευτεί, και δεν ήθελε να μείνει με κάποιον άντρα (τον πατέρα μου) εφόσον δεν τον αγαπούσε. Ήθελε να αποκτήσει τον έλεγχο της ζωής της, να κυνηγήσει τα όνειρα της, να ακολουθήσει το πεπρωμένο της. Αλλά από όσο γνωρίζω, αυτό έκανε ήδη μέχρι σήμερα στην ζωή της.

Ένιωθα άσχημα για εκείνη όταν με παρατούσε σε μακρινούς συγγενείς, όταν ήθελε να βγεί με τους φίλους της. Ένιωθα άσχημα για εκείνη αν αργούσα στο σχολείο, επειδή ήθελε αύξηση στη δουλειά της. Ένιωθα άσχημα όταν έτρωγα δημητριακά και τοστ κάθε μέρα, επειδή βαριόταν να μου ετοιμάσει κάτι να φάω. Ένιωθα άσχημα όταν μας πήγαινε για φαγητό, για να με υποχρεώσει να παίξω με τα παιδιά του μεγαλύτερου συντρόφου της.

Εάν η μητέρα μου δεν είχε αφήσει εγωιστικά τον πατέρα μου, δίνοντας τον εαυτό της για να βάλει το παιδί της έστω και στο λύκειο, ακόμα καλύτερα και σε μια σχολή, τότε θα μπορούσα να πώ: «Η μαμά μου μπορεί να μην ήταν ευτυχισμένη, αλλά έβαλε την ευτυχία της σε δεύτερη μοίρα, και μετά από όλη αυτή τη θυσία, θα υποστήριζα έναν ειρηνικό χωρισμό, τώρα που έχω μεγαλώσει και έχω φύγει από το σπίτι».  Αλλά δεν το έκανε. Ακόμα και παντρεμένη, ακόμα και ενώ ήταν υπεύθυνη για τα παιδιά της, έδωσε προτεραιότητα στην ευτυχία της. Στο τέλος, κάθε μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, μετά τη μέρα που έφυγε από το σπίτι, όταν ήμουν 8-9 χρονών, θα ήταν ένα δικό μου αποτέλεσμα (και της μικρότερης αδερφής μου) στην δική της απόφαση να κυνηγήσει την ευτυχία που ήθελε. Κάθε καινούριο σπίτι ή διαμέρισμα, μάταια προσπαθούσε να εδραιώσει τον καινούριο της φίλο (και στη συνέχεια δεύτερο σύζυγο της) , με τον οποίο κατέληξε να κάνει δύο κόρες ακόμα.

Δεν ήταν ευτυχισμένη είπε, πρίν πάρει τον έλεγχο της ζωής της. Τώρα ήταν. Αλλά αυτό που με ενοχλούσε σαν παιδί είναι πως για κάθε βήμα που έκανε προς την ευτυχία της , εγώ γινόμουν όλο και πιο δυστυχισμένη.

Όταν έφυγε από το σπίτι, αναγκάστηκα να πακετάρω και να ξεπακετάρω όλη μου τη ζωή ώστε να μπορώ να εγκατασταθώ κάθε εβδομάδα, οπουδήποτε επέλεγε να ζήσει την επόμενη στιγμή.

Καθώς σύστησε το φίλο της στη ζωή μας, έπρεπε να χειριστώ τις τύψεις που ένιωθα, με το να είμαι υπάκουη και γεμάτη σεβασμό για τον άνθρωπο που ήταν η αιτία του διαζυγίου, για εκείνον που ήταν ο λόγος που αργούσε να με πάρει από το σχολείο, ή να με αφήσει με διάφορους ξένους για να βγεί ραντεβού. Και όταν έκανε περισσότερα παιδιά μαζί του, απέκτησα θετούς συγγενείς που αγαπώ ανιδιοτελώς, (και δεν είναι τίποτα δικό τους λάθος) δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνειδητοποιήσω το θλιβερό γεγονός, ότι δηλαδή η ευτυχία της ήταν βασισμένη, στο αν θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα λάθη που είχε κάνει με τον πατέρα μου (μαζί με εμένα και την αδερφή μου) με παιδιά που είχαν γίνει, με κίνητρο να βρεί την χαρά εκεί που την αναζητούσε.

Ποτέ δεν θα το ομολογήσει σε μας, είναι τόσο θαμμένο στη συνείδηση της που μόνο με θεραπεία θα μπορούσε να το αντιληφθεί. Αλλά το έχω προσέξει! « Σε αγαπώ ακόμα!». Μας το θυμίζει συνεχώς. Αλλά η αγάπη πρέπει να είναι λιγότερο για τον εαυτό μας και όλη μου η ζωή στο παράδειγμα της αγάπης, είναι πάντα αυτό που αναζητά για να ικανοποιήσει τον εαυτό της και καμία άλλη υποχρέωση πέρα από αυτόν. Ναι, η μαμά μου δεν ήταν ευτυχισμένη στο γάμο της. Αλλά ήταν τα παιδιά της.

Τα παιδιά της δεν είχαν ιδέα για την απόσταση που υπήρχε ανάμεσα στο μπαμπά και στη μαμά. Αλλά αντί να υποτάξει τις επιθυμίες της, τις τάισε ρίχνοντας το ίδιο της το αίμα, τροφή μέσα σε αυτή την αγχωτική διαδικασία.

Κάποια στιγμή άφησα τη μητέρα μου, όταν μεγάλωσα αρκετά ώστε να μπορώ να στηριχτώ στα πόδια μου. Ταρακουνήθηκα από ένα συγκεκριμένο γεγονός που με υποχρέωσε να ακούσω εκείνη και τους καινούριους σημαντικούς ανθρώπους που είχε, να κάνουν ερωτικές πράξεις χωρίς να λάβουν υπόψιν την παρουσία μου, την ευαισθησία που ένιωθα και τα όρια μου.

Με άλλα λόγια, είχα κουραστεί να έρχομαι δεύτερη στη ζωή της. Είχα βαρεθεί μια αγάπη, που δεν με λάμβανε ποτέ υπόψιν της.

Από τότε, είμαι συνεχώς με τον πατέρα μου και την μεγάλη του οικογένεια που είναι γεμάτη αγάπη, στην οποία πολλά μέλη της έχουν πέσει θύματα απιστίας στους δικούς τους γάμους. Υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο, οι θείοι μου μεγαλώνουν τα παιδιά των συγγενών τους σαν να είναι δικά τους, σε περίπτωση που δεν υπάρχει ο μπαμπάς ή η μαμά, και τα ξαδέρφια μεταξύ μας είμαστε σαν αδέρφια.

Είμαι ευγνώμων, γιατί από τότε έμαθα πως είναι η αληθινή αγάπη στην πραγματική μου οικογένεια. Και ξέρεις τι, με χαροποιεί ότι δεν είμαι η ευθύνη ή το λάθος κανενός, και δέχομαι αγάπη και φροντίδα για αυτό που είμαι. Και ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να κάνω το ίδιο και στη δική μου οικογένεια.

Πηγή : http://www.marriage-ecosystem.org/