Έφυγε τη μέρα των γενεθλίων μου κι έγινα γυναίκα και άντρας μαζί…

Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που ο πρώην σύζυγός μου έφυγε από το σπίτι αφήνοντας πίσω του τα αγόρια μας, ηλικίας τότε, 2 ετών και 6 μηνών. Δε θα μιλήσω για την εγκατάλειψη, ούτε για το δύσκολο χρόνο που πέρασα πριν φύγει ακόμα, βλέποντας τα σημάδια και ζώντας καταστάσεις κινηματογραφικού περιεχομένου, σε μία μάλιστα πολύ ευαίσθητη χρονική περίοδο για μένα, αυτή της εγκυμοσύνης και της λοχείας. Ούτε η Λένα Μαντά τέτοιο σενάριο.

Έφυγε πρωί, την ημέρα των γενεθλίων μου. Το σύμπαν είχε στην agenda του να μου κάνει δώρο ή ένα εξωτικό ταξίδι ή ένα χωρισμό και να που κλήρωσε στο χωρισμό. Την ίδια μέρα το απόγευμα ο γιος μου είχε γιορτή στον παιδικό σταθμό. Τον παρέλαβα από το σχολικό το μεσημέρι προσπαθώντας να κρύψω πίσω από το τεράστιο χαμόγελό μου, τα πρησμένα μάτια και την απόγνωσή μου. Την ίδια μέρα το απόγευμα ντύθηκα, στολίστηκα και πήγα στο σχολείο, με την αγωνία για το αν θα καταφέρω να τους ξεγελάσω όλους και να παρακολουθήσω την παράσταση χωρίς να σκοτεινιάσω από τις δυσάρεστες εικόνες της φυγής και όχι μόνο. Και τα κατάφερα, γιατί πολύ απλά ο ενθουσιασμός και το γέλιο του παιδιού μου έκανε όλα τα υπόλοιπα ασήμαντα και μικρά. Ήξερα όμως ότι από εκείνη τη μέρα δε θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια.

Η ζωή μιας γυναίκας που μένει μόνη με τα παιδιά της ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, αλλάζει ολοκληρωτικά. Γίνεσαι γυναίκα και άντρας μαζί. Κλειδώνεις το σπίτι τα βράδια, τακτοποιείς τους λογαριασμούς, ξενυχτάς μόνη στις αρρώστιες, μαγειρεύεις, κάνεις τον ηλεκτρολόγο και τον υδραυλικό στο σπίτι, κάνεις τον κλόουν, κουβαλάς παιδιά και τσάντες από το super market … όλα μαζί. Και όταν επιστρέφεις από κάποια γιορτή αργά το απόγευμα και τα παιδιά κοιμούνται στο πίσω κάθισμα, κάθεσαι στο αυτοκίνητο για όση ώρα χρειαστεί προκειμένου να καταστρώσεις το καλύτερο σχέδιο για το πως θα καταφέρεις να τα ανεβάσεις και τα δύο στο σπίτι χωρίς να τα ξυπνήσεις. Κάπου εκεί θυμάσαι το διακτινισμό και βλαστημάς που έχουμε εφεύρει τα πάντα εκτός από αυτό. Συνήθως κάποιο τελικά θα ξυπνήσει, γιατί όσο σούπερ ήρωας και να είσαι, δύο μωρά, καροτσάκια και τσάντες μαζί, ακόμα και ο James Bond σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αλλά δεν είναι τα πρακτικά ζητήματα το σημαντικότερο. Αυτά σιγά σιγά γίνονται η καθημερινότητά σου … μία συνήθεια.

Η πραγματική πρόκληση και δοκιμασία είναι όλες οι συναισθηματικές ανασφάλειες που προκαλεί ένας χωρισμός ειδικά όταν έχεις δύο μωρά. Για αρκετό καιρό έκλεινα το σπίτι τα βράδια και χανόμουν σε ατελείωτες ώρες κλάματος. Διαπραγματευόμουν τη μοναξιά μου και αγωνιούσα για το αν θα τα καταφέρω μόνη μου. Αν συμβεί κάτι μέσα στη νύχτα; Αν συμβεί κάτι σε εμένα;  Έπαψα να τρώω μόνη μου τα βράδια γιατί η εικόνα μου προκαλούσε οίκτο και δε μπορούσα να το δεχτώ για τον εαυτό μου. Έκανα πολλούς μήνες να συνηθίσω το άδειο κρεβάτι και τη σιωπή στο σπίτι μετά τις εννιά που κοιμόντουσαν τα παιδιά. Μία μέρα πήγα στο γραφείο χωρίς να έχω ανεβάσει το φερμουάρ το φορέματός μου γιατί πολύ απλά δε μπορούσα να το κάνω μόνη μου όσο αστείο και αν ακούγεται.

Δύσκολα ήταν, και είναι ακόμα, στις κοινωνικές συγκεντρώσεις, γάμους, βαφτίσεις κτλ. Όταν όλοι έρχονται οικογενειακά και οι γονείς μοιράζονται το κυνήγι και τα ταΐσματα, τη γκρίνια και τα θέλω των παιδιών, το κοίμισμα και το κουβάλημα κτλ. Εσύ από την άλλη γίνεσαι η superwoman που θα ταΐσεις τον έναν και συγχρόνως θα συνοδεύσεις τον άλλον στην τουαλέτα και όταν θα τελειώσεις θα ταΐσεις τον άλλον και θα κοιμίζεις στο καροτσάκι τον έναν κουνώντας το πέρα δώθε με το πόδι κτλ. Και έπειτα είναι οι ανασφάλειες της επάρκειας ή μάλλον της ανεπάρκειας  … είμαι καλή μητέρα; Θα τα καταφέρω; διαχειρίζομαι σωστά την κατάσταση; Ο γιος μου με ρώτησε που πάει ο μπαμπάς, ένα βράδυ που είχε έρθει να τους δει. Με αιφνιδίασε. Δεν είναι άδικο αυτός που φεύγει να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν αλλά να είσαι εσύ αυτή που πρέπει να δώσεις όλες τις εξηγήσεις στα παιδιά;  

Όταν γίνεσαι μονογονέας, δε δικαιούσαι να ξεχάσεις, να αργήσεις, να αποκοιμηθείς, να ησυχάσεις, να αρρωστήσεις. Όχι μόνο γιατί αφήνεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα αλλά γιατί γεμίζεις τύψεις και φοβάσαι ότι αν κάνεις κάτι από αυτά, αυτόματα δεν είσαι καλός γονιός. Σηκώνεσαι το πρωί και τρέχεις να ετοιμάσεις πρωινά, να ντύσεις τα παιδιά, να προλάβεις το σχολικό και να ετοιμαστείς και η ίδια για να πας στη δουλειά. Και πρέπει να είσαι και πολύ καλή σε αυτή … ακόμα και αν δεν είναι η μέρα σου ή αν δεν έχεις κοιμηθεί όλο το βράδυ. Γιατί αυτή η δουλειά πληρώνει νερό και ρεύμα, σχολείο και γυναίκα για το μωρό στο σπίτι ….

Τα αγόρια μου με κράτησαν και με κρατάνε όρθια και δυνατή. Σήμερα, νιώθω καλύτερα με τη νέα μου ταυτότητα. Και όσο περνάει ο καιρός νιώθω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και ότι ενδεχομένως να έχω και εγώ δικαίωμα κάποια στιγμή να είμαι με κάποιον που θα με αγκαλιάσει μαζί με τα παιδιά μου. Φυσικά υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες που νιώθεις την κούραση να χτυπάει κόκκινο και τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν αλλά περνάνε και αυτές. Είμαι καλή μητέρα… το ξέρω πια καλά αυτό. Κοντά στα παιδιά μου, τρυφερή, δοτική και αυστηρή όπου πρέπει και ξέρω ότι κάνω λάθη όπως όλοι οι γονείς και όχι γιατί είμαι μονογονέας. Απενοχοποιούμαι όλο και περισσότερο… και ναι πολλά βράδια τους αφήνω να έρθουν στο κρεβάτι μου και κοιμόμαστε αγκαλιά και οι τρεις, και ας λένε οι ειδικοί ότι δεν πρέπει. Εμάς η καρδιά μας αυτό θέλει και αυτό κάνουμε γιατί είμαστε ομάδα… οι τρεις σωματοφύλακες, όλοι για έναν και ένας για όλους!

Δάφνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.