fbpx

Έδωσα την επιμέλεια στον πατέρα της, κουράστηκα, αγωνίστηκα και κέρδισα το παιδί μου πίσω!

| 7 Οκτωβρίου 2016
ADVERTISEMENT

Ήταν καλοκαίρι του 1999. Ήμουν 18 ετών, είχα μια κόρη ενός έτους και έναν αποτυχημένο γάμο. Εκείνος είχε τη δουλειά, το αμάξι, την μητέρα με την επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση, και μια μεγάλη οικογένεια που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ότι χρειαζόμασταν. Χωρίς δουλειά και δικούς μου οικονομικούς πόρους, συνειδητοποίησα ότι είχα κολλήσει εκεί.

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μωρό, οπότε είχα την δυνατότητα να έχω την οπτική ότι ευτυχισμένοι και χωρισμένοι είναι καλύτερο από το παντρεμένοι και δυστυχισμένοι. Γνωρίζοντας αυτό έκανα το βήμα. Είπα στον τότε σύζυγο μου ότι ήθελα να φύγω.


ADVERTISEMENT

Γνωρίζοντας ότι θα είχε την καλύτερη υποστήριξη στον κόσμο, και με δεδομένο ότι θα έπρεπε να πάω να μείνω με την μητέρα μου  (η οποία δεν είναι φιλική με τα παιδιά,) πήρα τη χειρότερη απόφαση της ζωής μου: επέλεξα να την αφήσω στον πατέρα της.

Η μαμά μου έμενε αρκετά χιλιόμετρα μακρυά αλλά δεν είχα που αλλού να πάω.

Μου έλειπε το μωρό μου. Έκλαιγα πριν κοιμηθώ για μερικές βδομάδες.  Αναρωτιόμουν αν με ξέχασε. Προσπαθούσα να την καλέσω καθημερινά, αλλά ο πατέρας της ήταν τόσο πολύ πληγωμένος από τον χωρισμό μας και τόσο ανώριμος,  που δεν με άφηνε καν να της μιλήσω, για την ακρίβεια κανείς από την οικογένεια του.


ADVERTISEMENT

Ένιωθα διαλυμένη. Πίστευα ότι θα ήταν πιο ώριμος με κάποια πράγματα αλλά υποθέτω ότι έπρεπε να λάβω υπόψη μου τους λόγους που με έκαναν να τον αφήσω εξ αρχής.

Έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω – και γρήγορα. Εφόσον είχα πάρει την απόφαση να γυρίσω στη νομική, άλλαξα τις διδακτικές ώρες και ξεκίνησα να κάνω παράλληλα μαθήματα. Αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία όχι μόνο για εμένα, αλλά γιατί θα έβλεπα την κόρη μου περισσότερο, και θα είχα την ευκαιρία να πάω στο δικαστήριο και να διεκδικήσω την πλήρη κηδεμονία . Την ίδια στιγμή, δούλευα πλήρη απασχόληση σε ένα εστιατόριο και ξεκίνησα να μαζεύω χρήματα.

Κάθε φορά που σκεφτόμουν το κοριτσάκι μου να μεγαλώνει χωρίς εμένα, υπενθύμιζα στον εαυτό μου : « Τουλάχιστον είναι ασφαλής και δεν της λείπει τίποτα.»

Δεν μπορούσα να της δώσω ακόμα όλα όσα χρειαζόταν, αλλά ήξερα ότι μόλις θα τελείωνα το σχέδιο μου, θα ήμουν σε θέση να της δώσω πολλά περισσότερα από τον πατέρα της. Η μόρφωση μου, θα μου εξασφάλιζε μια καλή καριέρα, που θα μπορούσε να μας δώσει ένα άνετο σπίτι  σε μια ασφαλή γειτονιά και  ένα καλό σχολείο. Η γνώσεις μου, θα μου γλίτωναν αρκετά χρήματα από τους δικηγόρους. Η επιμονή μου να βελτιώσω τον εαυτό μου, θα έδινε στην κόρη μου ένα δυνατό πρότυπο, και εγώ θα είχα την αυτοπεποίθηση του τι είμαι ικανή να κάνω.

Το 2001 (δυο χρόνια μετά το διαζύγιο) , αγόρασα το δικό μου αυτοκίνητο, ένα διαμέρισμα μόλις 50 km μακρυά από την κόρη μου και μια σωστή δουλειά. Πήγα στο δικαστήριο και πίεσα για κοινή κηδεμονία, και όχι πια ελάχιστες επισκέψεις του Σαββατοκύριακου.

Και ενώ θα προτιμούσα να μένει μαζί μου, ήταν καλύτερο, γιατί έδωσε χρόνο στη μεταβατική περίοδο που η κόρη μου χρειαζόταν. Από ότι φάνηκε, ο πατέρας της είχε αρχίσει να ξαναβγαίνει ( και αργότερα παντρεύτηκε) μια άλλη γυναίκα, λίγες εβδομάδες αφού έφυγα, και είχε αφήσει την κόρη μου να την αποκαλεί «μαμά.»

Πως θυμάμαι εκείνη την πρώτη μας βραδιά. Έκλαιγε συνέχεια και ζητούσε τη «μαμά» της. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει αλλά προσπαθούσα να την ηρεμίσω. Έφυγα λίγο πιο μακρυά για να κλάψω. Έπειτα μάζεψα τον εαυτό μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα πίσω στο δωμάτιο μαζί της.

Ήταν τότε που επιτέλους με άφησε να την αγκαλιάσω. Έβαλα το κεφάλι της στο στήθος μου και ξεκίνησα να της τραγουδάω ένα νανούρισμα που της έλεγα όταν ήταν μωρό. Σταμάτησε αμέσως να κλαίει και απλά έμεινε εκεί να με κοιτάζει. Νομίζω με θυμήθηκε. Από εκείνη τη στιγμή, δεν έκλαψε για κανέναν άλλο, όταν ήταν μαζί μου.

Τα επόμενα χρόνια, πήγε σε ιδιωτικό σχολείο, το οποίο είχε πληρώσει η πρώην πεθερά μου. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα να της έχω δώσει, αλλά πάντα ήθελα γι αυτήν. Όσο και να συνέχιζε να μου λείπει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ήξερα ότι ήταν καλύτερα να μένει με τον μπαμπά της. Μέχρι την ημέρα που της φώναξε..αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Βρισκόμασταν όλοι σε κατάσταση σοκ, αλλά η γυναίκα του και εγώ συνεργαστήκαμε για να τελειώσει η μικρή μας τη σχολική χρονιά. Τότε πήγα στο δικαστήριο, πήρα την κηδεμονία και επιτέλους το μωρό μου γύρισε στη μαμά του .

Από το 2008, έχω την δική μου οικιακή επιχείρηση. Είμαι σε θέση να το κάνω , εξαιτίας όσων χρειάστηκε να μάθω τόσα χρόνια. Από τα 10 της χρόνια, η κόρη μου έχει το προνόμιο να είναι με την μαμά της συνέχεια και μια μόνιμη εργαζόμενη σπίτι.

Έχω πάει σε κάθε σχολική συνάντηση , και σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου της. Μας κράτησα κοντά στις καλύτερες συνοικίες, με δημόσια σχολεία που θα μπορούσε να πάει. Της έχω διδάξει τα ραντεβού με πελάτες, την πειθαρχία και την ισορροπία ανάμεσα σε δουλειά και προσωπική ζωή. Της έχω μάθει να δουλεύει μαζί μου, μαθαίνει να συμπληρώνει χαρτιά, δικαστικούς όρους και άλλες χρήσιμες γνώσεις της δουλειάς.

Αποφοίτησε απο το λύκειο, με τιμητικό τίτλο και την ίδια στιγμή έκανε μαθήματα μαγειρικής τα απογεύματα. Έχει ερεθίσματα όχι μόνο να κάνει γλυκά, αλλά και να ανοίξει δικό της χαζαροπλαστείο.

Ονειρεύεται να δουλέψει μόνη της και καταλαβαίνει ότι η μόρφωση και η επιμονή  είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχεις τα όνειρα σου. Μεγάλωσα ένα υπέροχο, ευγενικό ενήλικο κορίτσι, και πιστεύω ότι τα δύο χρόνια μακρυά της με βοήθησαν να χτίσω τον εαυτό μου και να καταφέρω ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα.

Το παλιό ρητό « αν δεν ματωσεις καλό δεν θα δείς», είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μερικές φορές, αν η κατάσταση είναι σωστή – και το παιδί σου είναι σε καλά χέρια – θα πρέπει να κάνεις την επιλογή σου να «ματώσεις» για λίγο καιρό με σκοπό να βελτιώσεις τη ζωή του παιδιού σου αργότερα.

Πηγή: http://www.yourtango.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ