Έχω πέντε χρόνια να μιλήσω στη μάνα μου. Είναι σκληρό να σε πονά ο ίδιος σου ο γονιός…

Με τη μάνα μου έχουμε να μιλήσουμε σχεδόν πέντε χρόνια. Η σχέση μας ήταν ανέκαθεν άσχημη και έγινε ακόμα χειρότερη όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, βρήκα δουλειά, παντρεύτηκα κι έκανα παιδί.

Πριν την οριστική μας ρήξη πριν από μερικά χρόνια, είχαμε επαφές αλλά σχετικά αραιές. Μιλούσαμε μια φορά το μήνα ή μία φορά το τρίμηνο και πάντα ένιωθα τύψεις. Προσπαθούσα να «μπαλώσω» τα πράγματα και να βελτιώσω τη μεταξύ μας κατάσταση κι ας μην έφταιγα εγώ, αλλά τι να πετύχεις όταν η άλλη πλευρά δεν σε αφήνει;

Το χειρότερο ήταν όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Προσπάθησα να εξομαλύνω την κατάσταση γιατί ήθελα τη μάνα μου εκεί. Το ξέρετε και εσείς ότι τα κορίτσια στις μεγάλες στιγμές της ζωής τους θέλουν τη μαμά τους εκεί, στο γάμο τους, στην εγκυμοσύνη τους, στη γέννηση των παιδιών τους. Όταν ήμουν παιδί και πήγαινα σε διάφορα πάρτι, ποτέ η μάνα μου δεν με πήρε από το χέρι να πάμε να μου ψωνίσει, ποτέ δεν με συμβούλευσε τι να φορέσω, ποτέ δεν με βοήθησε να βαφτώ. Πάντα με έστελνε στις φίλες μου να ετοιμαστώ για να μη με έχει στα πόδια της. Χρόνια μετά, όταν έμεινα έγκυος, πίστευα δεν μπορεί. Αυτό θα μας φέρει κοντά. Θα μας κάνει καλύτερες φίλες.

Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα. Η σχέση μας εξακολουθούσε να είναι τεταμένη καθόλη την εγκυμοσύνη. Σε αυτούς τους εννιά μήνες η μοναδική φορά που την είδα ήταν ένα μήνα πριν γεννήσω, όταν έκανα στο σπίτι μου ένα μικρό πάρτι για την επερχόμενη έλευση του μωρού. Όταν γέννησα, δεν ήρθε να μου πει ούτε ένα «να σου ζήσει». Αντ’ αυτού, μπαίνοντας στο δωμάτιο, μου την είπε κατάμουτρα επειδή ήθελα την καλύτερή μου φίλη μέσα στη γέννα μαζί μου αντί για εκείνη.

Η μητέρα μου ζούσε σε άλλη πόλη, μακριά μου. Αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην είναι μαζί μου τη στιγμή που τη χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ. Δεν είχε καμία δικαιολογία. Κάθε φορά που ήθελε να τσακωθεί με κάποιον, με έπαιρνε τηλέφωνο. Παρόλα αυτά όταν το ζήτησε, την άφησα να δει το γιο μου επειδή ήταν μητέρα μου και πάντα μέσα μου «φώλιαζε» η ελπίδα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα μεταξύ μας.

Η μέρα που πρωτογνώρισε το γιο μου έγινε και η μέρα που χάθηκε από μέσα μου κάθε ελπίδα να φτιάξει ποτέ η σχέση μας. Δυστυχώς το παιδί δεν κατάφερε να μας φέρει κοντά. Αντίθετα μας αποξένωσε για πάντα. Ο τρόπος που μεγαλώνω το παιδί μου ήταν κι αυτό κάτι που η μητέρα μου έπρεπε να κατακρίνει. Δεν αγκάλιασε, δεν φίλησε, δεν καμάρωσε το εγγόνι της παρά έψαχνε αφορμή να μου την πει. Κατέκρινε τα πάντα, ακόμα και τον τρόπο που ο άντρας μου άλλαζε την πάνα, τον τρόπο που θήλαζα το παιδί, το πώς αποστείρωνα τα μπιμπερό.

Η μητέρα μου είχε πολλούς δαίμονες να πολεμήσει, αλλά δεν είναι της παρούσης να διηγηθώ την ιστορία της. Η σχέση μας ήταν πάντα τεταμένη αλλά από τότε που έκλεισα τα 18 μου έγινε χειρότερη και αυτό οφειλόταν στον εθισμό της.

Τη θυμάμαι να την παίρνει ο ύπνος όρθια, να γέρνει, αλλά να μην πέφτει. Θυμάμαι να πηγαίνουμε με το μικρό μου αδερφό στο αστυνομικό τμήμα για να υπογράψουμε για να αφεθεί ελεύθερη ή για να την οδηγήσουν με εισαγγελική εντολή στο ψυχιατρείο. Χαιρόταν όταν διάβαζε για κάποιον διάσημο ή διάσημη ότι ήταν εθισμένος/η στα παυσίπονα. Ένιωθε περήφανη γιατί δεν ήταν η μόνη.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις «παίζουν» στο μυαλό μου ξανά και ξανά σαν κινηματογραφική ταινία. Αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μου για μένα, όχι για να βλάψω εκείνη. Καλή ή κακή, αυτή τη μητέρα μου έδωσε ο Θεός και δυστυχώς τον προηγούμενο μήνα την πήρε για πάντα από κοντά μας.

Όλα αυτά τα χρόνια που είχαμε κόψει επαφές προσπάθησα να βρω τρόπο να τη βοηθήσω αλλά κάθε φορά που έψαχνα στο διαδίκτυο το μόνο που έβρισκα ήταν άρθρα για γονείς που έψαχναν αντίστοιχη βοήθεια για τα παιδιά τους και όχι για παιδιά που ήθελαν να βοηθήσουν τους γονείς τους. Έβρισκα άρθρα για παιδιά που φέρονταν εγωιστικά, ανώριμα, αδίστακτα και έβαζαν σε μπελάδες τους γονείς τους. Όλοι μου έλεγαν «είναι μαμά σου. Δεν μπορείς να την αφήσεις έτσι. Πρέπει να τη βοηθήσεις. Εκείνη σε έφερε στη ζωή. Κάνε κάτι να της το ανταποδώσεις».

Δεν είχαν άδικο, δεν σκέφτηκε όμως ποτέ κανείς τη δική μου πλευρά. Φανταστείτε την κακοποίηση που έζησα για να φτάσω σε σημείο να πω «αρκετά» και να τα παρατήσω όλα για πάντα. Για μένα το κερασάκι στην τούρτα ήταν η γέννηση του γιου μου. Αυτό το «αρκετά» που τόσο καιρό πριν έπρεπε να είχα πει το είπα όταν γεννήθηκε το παιδί μου. Φυσικά η κριτική συνεχίστηκε. Οι γύρω μου συνέχισαν να μου λένε «τι θα γίνει αν της συμβεί κάτι; Πως θα νιώσεις;», προσπαθώντας να με κάνουν να νιώσω τύψεις.

Αυτή η ερώτηση… «Τι θα συμβεί εάν πεθάνει; Θα μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου;». Ναι, μια χαρά θα μπορέσω. Αυτή είναι η απάντηση. Ναι.

Έμαθα ταυτόχρονα από δύο άτομα ότι η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που θέλησα ήταν να βρεθώ κοντά στο μπαμπά μου, τα αδέρφια μου και την υπόλοιπη οικογένειά μας, πιο πολύ για εκείνους και όχι για μένα ή για εκείνη.

Όπως καταλαβαίνετε από τότε μέχρι σήμερα έχω περάσει από διάφορα στάδια. Όταν πεθαίνει ένας γονιός ανεξάρτητα από τη σχέση που είχες μαζί του, νιώθεις τον κόσμο σου να διαλύεται κι αλλάζεις για πάντα. Στην περίπτωσή μου πενθούσα τη μητέρα μου πολύ πριν πεθάνει. Μετά από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας μπορώ να σας πω ότι αισθάνθηκα και εξακολουθώ να αισθάνομαι δεκάδες διαφορετικά συναισθήματα σχετικά με το θάνατο της μητέρας μου, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι η λύπη. Πότε δεν λυπήθηκα και ποτέ δεν θα λυπηθώ.

Ήταν επιλογή μου να βάλω τέλος σε εκείνη την καταχρηστική, τοξική σχέση. Επέλεξα να κρατήσω κοντά μου τους ανθρώπους που με αγαπούσαν, που με στήριζαν και όχι εκείνους που με έβλαπταν, που με πρόδωσαν ή εκείνους που με είδαν σαν σανίδα σωτηρίας για να ξεφύγουν από την άθλια ζωή τους.

Λυπάμαι που δεν μίλησα στο τηλέφωνο μαζί της τη νύχτα πριν πεθάνει. Λυπάμαι που δεν γνώρισε ποτέ τα παιδιά μου. Είναι 1 και 5 ετών και είναι τα πιο εκπληκτικά πλάσματα. Αν τα είχε γνωρίσει, θα είχε καταλάβει τι έχανε τόσο καιρό.

Αγαπούσα τη μητέρα μου. Σαφώς και την αγαπούσα. Τον εαυτό μου δεν αγαπούσα γι’ αυτό κι έμεινα τόσο καιρό κοντά της μέχρι που έφτασα σε σημείο να μην αντέχω άλλο. Μέχρι εκεί ήταν. Από τότε και έπειτα άρχισε η ελευθερία μου.

Αν είστε σε μια καταχρηστική σχέση και διαβάζετε όσα σας γράφω, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και φύγετε μακριά. Αξίζετε αγάπη και όχι μια τέτοια συμπεριφορά.

Όταν είμαι μόνη, κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι ότι με τη μητέρα μου δεν θα έχουμε την ευκαιρία να συμφιλιωθούμε. Δεν πειράζει. Δεν ήταν η μητέρα που χρειαζόμουν. Δεν μπορούσε να είναι, όχι ότι δεν ήθελε. Σημασία έχει ότι γλίτωσε από τους δαίμονες που αντιμετώπιζε σε αυτόν τον κόσμο. Όπου και αν είναι, ελπίζω να μην πονάει πια. Τα παιδιά μου επούλωσαν τα τραύματά μου και με έμαθαν τι είναι η αγάπη της μάνας. Η αγάπη για τα παιδιά μου με έσωσε κυριολεκτικά.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που φαινόταν τέλειο εξωτερικά αλλά μέσα ήταν πεδίο μάχης. Σε αυτό το σπίτι είχαμε μάθει ένα και μοναδικό παιχνίδι, αυτό της γάτας και του ποντικού. Κάθε βράδυ υπήρχε ένα ποντίκι και έπρεπε να ελπίζεις και να προσεύχεσαι να μην είσαι εσύ.

Η μητέρα μου ήταν μια ταλαιπωρημένη και πληγωμένη γυναίκα. Δεν ήθελε να βλάψει τους γύρω της, τον εαυτό της ήθελε να βλάψει. Πόσο άσχημο είναι να σε πληγώνει κάποιος που θα έπρεπε να σε αγαπάει;

Δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς και να επιτρέπουμε σε τέτοιες σχέσεις να συνεχίζονται. Πρέπει να βάζουμε όρια και να απομακρυνόμαστε αν χρειαστεί. Σε τέτοιες σχέσεις ένας μπορεί να σωθεί και αυτός πρέπει να είσαι εσύ.

Σώσε τον εαυτό σου. Το αξίζεις.

Πηγή: scarymommy.com