Διαζύγιο για τρεις

Γλιστράς σα χέλι και μου ξεφεύγεις… Αλλά, θα σε κρατήσω εδώ, θες δε θες…Έρχεσαι – φεύγεις και πάλι γελάς, νομίζοντας ότι θα μου περάσει…Πόσο  λάθος κάνεις…! Νομίζεις ότι είμαι πια ευτυχισμένη, βολεμένη και ετοιμάζεσαι να κάνεις τη δική σου κίνηση, την κίνηση που περίμενες για χρόνια …Να φύγεις…Όχι, σε κρατώ , όπως κρατώ και την αναπνοή μου όταν χάνομαι μέσα στο νερό τα καλοκαίρια…Σε κρατώ, όπως κρατώ το κομποσκοίνι μου όταν προσεύχομαι ριγμένη στα πατώματα… Έτσι, σε κρατώ…: Με πίστη και δύναμη. Στο κάτω-κάτω, τι είσαι;! Είσαι ένα κομμάτι από μένα…Πως θα μπορούσες να με αποχωριστείς, στ’ αλήθεια;! …

Εγώ σου καθάρισα τα γυαλιά σου από τις δικές σου δαχτυλιές, για να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα. Εγώ, σου άναψα το τσιγάρο όταν δεν είχες χέρια σταθερά, να κρατήσεις ούτε καν τον αναπτήρα…Εγώ, σε κοίμισα με τα φιλιά μου ένα βράδυ που οι εφιάλτες σου είχαν στοιχειώσει το μυαλό σου… Εγώ. Καμία άλλη, μόνο ΕΓΩ… Εγώ σε έκανα αυτό που είσαι σήμερα- αλλά μάλλον,  κάτι λάθος έκανα, αφού αυτό που έγινες το απεχθάνομαι!

Μετά μου λες «όλα είναι εφήμερα…Όλα είναι στιγμές… Όλα είναι τυχαία…»

Όταν η «αρρώστια» μας χτύπησε την πόρτα, εμείς βλέπαμε ταινίες δράσεις και δεν δώσαμε καν σημασία. Την αφήσαμε – ναι , και εγώ φταίω – να περιμένει και να δυναμώνει, να θρέφεται με λάθη  ποτισμένα από εγωισμό και αδιαφορία…Σταθήκαμε ανήμποροι  να ζυγιάσουμε το παρελθόν, τις στιγμές και τις χαρές μας…

Η αρρώστια δεν είναι μία. Είναι ότι μας λύγισε, μας πόνεσε και μας εξουθένωσε, αρπάζοντας  τεμάχια της ψυχής μας…Και οι ψυχές μας, κοπήκαν σα φέτες από  σαλάμι, έτοιμες να παραδοθούν σε μία «προχειράντζα»  λαϊκή  που λέγεται «διαζύγιο».  Εκεί, γίναμε «αντίδικοι» και  εκεί με αποκάλεσες «πρώην»…

Ένα παιδί στη μέση του πουθενά να αιωρείται σαν τρύπιο αερόστατο, έτοιμο να αρχίσει να χάνει ύψος…Ένα παιδί που θα παραμείνει δικό σου και δικό μου. Ορίστε εδώ,  ό,τι απέφευγες μια ζωή : το «μας»! Αφού δε θα πάψει ποτέ,  να είναι παιδί «μας»… Μόνο που σε λίγο θα  έχει δύο σπίτια, δύο μαμάδες, δύο μπαμπάδες και δέκα χιλιάδες συγγενείς… Μεγαλώνουν οι αριθμοί και μικραίνουν οι άνθρωποι…Μεγαλώνουμε και εμείς και μικραίνει το «εμείς»…

Ίσως και να σε ευχαριστήσω μια μέρα –  χρόνια μετά – που τράβηξες την κόκκινη γραμμή. Ίσως… Ένα είναι σίγουρο: εσύ είσαι άλλος  από αυτόν που αγάπησα… Εγώ γίνομαι μια άλλη από αυτή που θυμάσαι…

Καλή συνέχεια, φίλε μου, παλιέ συνοδοιπόρε, συγχώρα με για το πάθος μου και τα βαριά μου λόγια, μα έχουν στερέψει οι πηγές μου από  συμπόνια και λογικής κανάλια…

Με αγάπη, Αλεξάνδρα

Καλή δύναμη,  φίλες μου…

Πηγή: http://www.epaggelmagynaika.gr/