(ΔΕΝ) υπάρχουν και χειρότερα

Αυτό το «υπάρχουν και χειρότερα», υπάρχουν και δυσκολότερα τελικά είναι το πιο επιβλαβές και το πιο παραισθησιογόνο αναλγητικό που κατάπιαμε ποτέ. Είναι από τις πιο άδικες και υποτιμητικές φράσεις και συμπεριφορές που έχουμε προβάλλει στον συνάνθρωπο και έχουμε δεχτεί και για τον εαυτό μας. Είναι αυτό που τώρα «δουλεύω» μ’ εμένα για να μην το ξαναπώ μόνο και μόνο για να χαμογελάσω για το «μικρό» μου πρόβλημα απέναντι στου άλλου. Είναι και σκοπός μου να μην το ξαναπώ σε αυτόν που κάθισε δίπλα μου για να μου εμπιστευθεί τον πόνο του. Όποιος κι αν είναι αυτός.

Από την Βίκυ Ροδοπούλου

Ποια είμαι εγώ που θα μειώσω το μέγεθος του συναισθήματος αυτού που με τιμάει εκείνη την στιγμή μιλώντας μου και εκμυστηρεύοντας αυτό που τον απασχολεί; Ποια είμαι εγώ που θα κλείσω βιαστικά και ίσως αδιάφορα παρηγορητικά την κουβέντα με αυτό το τυπικό «υπάρχουν και χειρότερα»; Και γιατί αντί να του αφαιρέσω αν μπορώ ένα τόσο δα κομματάκι από την στεναχώρια του να του προσθέσω και το βάρος της ενοχής ότι εκείνη την στιγμή δεν του φτάνει ο κόμπος που πνίγει τον δικό του λαιμό αλλά πάρε να ‘χεις και του τάδε ή του δείνα που υποφέρει και δεν κλαίει ή δεν κλαίγεται, μπροστά τουλάχιστον στα μάτια μας, αλλά το παλεύει;

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.